Dagboek van Lou
een kleine prins als geen ander
  Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
 
 
 

Zoeken

 

Archief

« mei 2005 »
MaDiWoWoDonZaZon
1
2345678
9101112131415
16171819202122
23242526272829
3031
 

Categorieën

 

Archieven per maand

Lou als acrobaat

 
 
 
 
 
 

Welkom op de "blogs" van Lou.


Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.

Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
 

WAARSCHUWING


Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).

Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.

Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.

Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.

Meer informatie? Zien “lees mij”
 

BEDANKT


Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
 
Veel dank aan Christine Leroy voor de vertaling.
 

RSS Feed

 

Visits


 
 

maandag 30 mei 2005

139. Het swingt !

"Juke box, juke box,
je claque des doigts devant le juke box"


Dat zingt Gainsbourg. Ik luister er dikwijls naar sinds ik twee en half ben. Ik ken dat liedje dus door en door.
Wat ik vooral geweldig vind, is dat geknip met de vingers.

Ik had niet veel tijd nodig om dat ook te kunnen.
Op mijn derde leek het wel een stukje stof dat je wreef, maar vandaag ben ik de king van de knip, weg met Elvis of Gainsbourg, hier ben ik !
Ik krijg dat soms. Gelijk wanneer, in feite. Als ik het voel kriebelen in mijn vingers, daar ga ik.

Je moet weten dat ik in mijn latinoperiode zit.
Mijn favorieten zijn "Trio esperança" do Brasil (drie madammen die a cappela zingen), "Brasilero" (die melodieën vind ik zo geweldig dat ik ze helemaal voor jullie kan zingen), en ...La Bamba.
Ja, ja, ik ontsnap ook niet aan dat mediagedoe op de radio.
En omdat mijn zusje Eva het ook mooi vond, heeft mama de cd voor ons gekocht.
Hij zit nog maar pas in de machine en op de eerste noten haal ik al mijn brede glimlach boven en zeg ik: "Het is la Bamba".

Ik heb mama aan Eva horen uitleggen dat het een oud liedje was van toen ze nog jong was, en dat het diende om jongens te leren kennen als je wat verlegen was, want de bedoeling van de dans was dat je iemand uitkoos om te kussen. Bah !

Ik ben in elk geval niet verlegen.
Ik heb geen bamba nodig om met mensen aan te pappen.
Van Luc Boland, om 18:55 :: Mijn eigen wereldje :: #172 :: Geen reactie
 

woensdag 25 mei 2005

138. De tijd die sporen nalaat

(vervolg van artikel 137)

Niks aan te doen, de tijd gaat voorbij en laat sporen na, maar dat is nogal moeilijk voor mij.
En je moet natuurlijk niet blind zijn om te zien hoe de tijd zijn werk doet op mensen in je omgeving...

En ik ben nog maar vijf, ikke.
Herinneringen zijn nog niks voor mij, ook al begin ik stillekesaan te vertellen over dingen die enkele dagen of enkele maanden geleden gebeurd zijn (dat is normaal op mijn leeftijd).

Ik heb wel gemerkt dat op een dag – geen idee waarom – het hier dikke pret was, iedereen kwam voor mij, wenste me een gelukkige verjaardag, maar daarom snap ik nog altijd niet helemaal dat de tijd voorbij gaat en dat ik geen baby meer ben !
Een jaar is lang, hoor.
Er is elke maand een verjaardag nodig om mij dat te doen snappen !

Maar dat ik niet zo goed snap wat tijd betekent, heeft ook een invloed op andere dingen in mijn leven.
Efkes uitleggen :

Verder lezen

Van Luc Boland, om 18:40 :: Mijn eigen wereldje :: #171 :: Geen reactie
 

zondag 22 mei 2005

Derde

De derde brief aan Lou is "online" : 3. Paradoxen
Van Luc Boland, om 14:59 :: Infos :: #170 :: Geen reactie
 

zaterdag 21 mei 2005

137. De dagen van de week

calendrierVandaag is het zaterdag.
Natuurlijk ?
Voor jullie wel, ja, bende al-ziende- blinden !

Ik heb al uitgelegd dat de notie van de tijd die voorbijgaat mij niet veel zegt. Ik zie dan ook niet de zon over de hemel wandelen, ik zie niet wanneer het dag of nacht is, ik zie de seizoenen niet (maar ik voel ze wel !), en ik zie niet wat de tijd doet met het leven (dat leg ik een volgende keer wel uit).

Naast het grote spel om te leren (zie kroniek van de tijd die voorbijgaat (6)), waarmee ik met de uren speel, en buiten het feit dat ik het plezant vind om te vragen : "Hoe laat is het ?" (om een gesprek te beginnen...), en buiten de seizoenen waar ik dikwijls over praat met mijn ouders, is de grote notie die ze me echt wel duidelijk willen maken, de dagen van de week. Ik ben wel niet zo slim, maar dat is me toch opgevallen.

Verder lezen

Van Luc Boland, om 12:08 :: Dag na dag :: #169 :: Geen reactie
 

woensdag 18 mei 2005

136. Zonder woorden

foto:
Lou la malice (Pâques 2002)
Van Luc Boland, om 10:17 :: Zonder woorden :: #168 :: Een reactie
 

135. Mijn kameraard, de olifant (2) ...erdoor getrokken !

(vervolg)
Maar de tijd gaat voorbij en ik vergeet mijn kameraard olifant meer en meer.
Tot ik ontdek wat dit knuffeldier zo allemaal kan doen : een beetje zoals de "3-in-1" producten waar ze reclame voor maken.

Bijvoorbeeld :
- Vroeger gebruikte ik een muzikale knuffel die ik in een hoek van het huis zette om die plaats terug te vinden (ik ging dan van en naar de knuffel, bijvoorbeeld in de keuken, in het salon dat ik vond door de muziek van een cd of de televisie).
- Zo durfde ik vroeger enkel alleen op stap gaan in de ruimte met het spel van de "buggy, blijf daar!" (zie. "In het bos")
- En tot voor kort moesten papa en mama dikwijls alle listen gebruiken om me de trap op te krijgen als ik in bad of in bed moest en ik maar bleef hangen (in de stijl van : "hondje Courage, je mag niet de trappen op gaan" (zie.art. 19)
...En ik dan maar direct ongehoorzaam zijn, natuurlijk!
- En dan moest ik ook nog pre-braille leren, met de noties van boven en onder, links en rechts, en daar had ik meestal geen zin in.
(Enz.)

Nu doe ik dat allemaal met de olifant, mijn lievelingsding :

Verder lezen

Van Luc Boland, om 10:15 :: Dag na dag :: #167 :: Geen reactie
 

maandag 16 mei 2005

134. Mijn kameraad, de olifant… die alles nazegt wat hij hoort.

L'éléphant qui répète toutIk heb nu al twee of drie keer gezegd dat ik volop in een positieve periode zit. Moet je horen !

Ten eerste heb ik een nieuw vriendje gekozen, waar ik alles en nog wat mee doe. Ik leer dus dingen bij samen met hem.

Het is een olifantenknuffel met een micro en een elektronische chip, die alle geluiden of zinnen herhaalt.

Ik heb hem een jaar geleden gekregen en ik ben er altijd nogal dol op geweest.
Ik at samen met hem, hij zat met mij op de schommel, en ik heb er hard mee gelachen als papa en ik ons boos maakten op hem omdat hij alles wat we hem zegden, nazegde.
Hij werkt nogal primitief : hij neemt op en geeft weer in een zeer korte tijd (4 tot 5 seconden) en hij schiet niet altijd op het juiste moment in gang (hij neemt pas op vanaf een zekere decibeldrempel).
Regelmatig worden de zinnen of geluiden dus afgebroken. Dat geeft zoiets van :

Verder lezen

Van Luc Boland, om 10:02 :: Dag na dag :: #166 :: Geen reactie
 

zaterdag 14 mei 2005

133. Komt hij wel of komt hij niet ?

De ochtend van de zesde december was ik met mijn linkerbeen uit bed gestapt… ook al was het Sinterklaas ! (Dat moet je maar doen, hé. Ik denk dat ik het enige kind in het hele land was dat slechtgezind was op een zesde december !)
Geen idee wat ik had. Ik wou niet naar boven, niet naar beneden. Kwaad gewoon!

Nochtans ging ik al enkele weken goed vooruit, ik wou alles weten en ik durfde veel nieuwe dingen. Mijn ouders snapten niet waarom ik nu plots niks meer wou. Een duidelijke reden is er niet, ook niet voor dat plotse slechte humeur. Maar ook dan ging ik goed vooruit.
Het bewijs ?

Verder lezen

Van Luc Boland, om 09:59 :: Verleden tijd :: #165 :: 2 reacties
 

vrijdag 13 mei 2005

132. Sinterklaas

Saint-NicolasHet was eind november. Enkele weken lang leerde Marie-Anne ons sinterklaasliedjes op school en deed ze ons een figuurtje knutselen dat op hem trok. Hij was ons zelfs in de klas in levenden lijve goeiedag komen zeggen, met baard en al !
Hij was vroeger ook al eens langsgekomen, maar ik was toen bang voor zijn lange baard : voor ons leek het wel een spinnenweb (wij, blinden, houden niet van zachte dingen die je niet echt kan betasten en voelen).
Maar dit keer had ik er goed van geprofiteerd.

Sinterklaas is de heilige van de leerlingen (en van de kinderen). Hij trekt een beetje op de kerstman en we vieren in België zijn feestdag op zes december. Dan krijg je cadeautjes, en het is niet eens kertmis !

Mama en papa hebben me uitgelegd dat je de avond voordien sinterklaasliedjes moet zingen aan de schouw en dat er dan de volgende dag cadeautjes liggen.
- Joepie !
- Je mag dan ook niet vergeten om de wortel klaar te leggen voor de ezel en een glas Cognac voor hem. ;-)
Van Luc Boland, om 09:52 :: Verleden tijd :: #164 :: 2 reacties
 

zondag 8 mei 2005

131. Papa heeft zeer en supertoffe grote zussen !

Eva et louMet papa en zijn arm buiten spel, staat alles thuis op zijn kop.
Toen hij thuiskwam uit het ziekenhuis, wou ik me in zijn armen gooien, zoals altijd. En dan hou ik me ook altijd vast aan zijn schouders. Papa gilde :"Aaaah !". Ik snapte wel dat ik hem pijn deed (maar hij werd niet boos), maar ik zag natuurlijk niet dat zijn arm in een sjaal stak, ‘k wist dus niet wat ik wel en niet mocht doen… Ik heb hem dus over zijn wang gestreeld en vergiffenis gevraagd.

Sindsdien laat hij me voelen aan zijn harnas en het grote verband rond zijn schouder. Maar ik kan wel niet meer met hem spelen en hij kan zich ook niet meer met mij bezighouden. Maar ik pas me aan. Ik vraag hem de hele tijd of hij pijn heeft aan zijn schouder en ik knuffel hem voorzichtig.
Voor het moment ben ik dan ook super goedgezind. De nee-periode is ineens gedaan!

En daarbij, mijn grote zussen zijn er ook nog die gelukkig mama helpen en naar mij omkijken.

Dat papa maar rap herstelt, dan kan ik weer op hem springen, hem kietelen, enz.
Van Luc Boland, om 09:47 :: Dag na dag :: #163 :: 2 reacties
 

vrijdag 6 mei 2005

130. Showtime (2) : De kleine prins in het circus

chapiteauWat shows betreft, ben ik momenteel goed bediend !
Gisternamiddag mochten we met de school naar het circus. Ik was er al geweest toen ik nog heel klein was, met de kinderopvang, maar ik wist er niks meer van (indeed!).

Wat wil je ook, als blinden in een cirkus ! Wat een idee, hoor ik je zeggen ?
Wel, ik kan je vertellen dat ik het heel plezant vond !

In het begin was ik wel onder de indruk van die lawaaierige muziek (ik heb mijn handen op mijn oren gelegd), maar Marie-Anne, mijn juf, heeft me gerustgesteld.
Tijdens de hele show, legde ze ons uit wat we niet konden zien : de tijgers, de trapezisten, de kamelen, enz. ...
Wat ik het leukste vond ? Het applaus natuurlijk !

Ik was apetrots toen ik thuiskwam. Ik heb mama en papa enkele dingen verteld die ik onthouden had, zoals de clowns.
Dat zijn maten van mij (wel ja, ik ben ook een straffe clown, vooral nu), en toen papa me vroeg wat ze zoal deden, heb ik hun lach nagedaan op een toon die je niet voor mogelijk houdt.
Reken maar dat mijn imitatie veel succes had. Ik heb papa even hard laten lachten als het publiek in het circus ! Het leek wel de lach van Kermit de kikker van de Muppet's Show !

Daarom wil papa ook een film maken over mij : zodat jullie ook eens kunnen horen hoe goed ik kan nadoen : de toon, de klank, het accent, de geluidjes… Op dat gebied ben ik echt koning !
Van Luc Boland, om 09:22 :: Dag na dag :: #162 :: Een reactie
 

woensdag 4 mei 2005

129. Showtime (1): Het poppenspel van Eva

Zondagmiddag, bij mijn grootouders, hebben we nog een keer mama’s verjaardag gevierd.
Eva, mijn zus, voerde voor de gelegenheid een poppenspel op dat ze in elkaar had gestoken en had gerepeteerd (dat was HAAR verrassing voor mama’s verjaardag).

We gingen allemaal samen in een kamer zitten om naar haar show te kijken. Ik heb braaf geluisterd naar het hele verhaal dat ze had verzonnen : een knappe mengelmoes van de "Drie kleine biggetjes" en "Roodkapje" (ze noemde het : "De drie kleine biggetjes nummer 2" (er is toch ook een "Leeuwenkoning 2" en een "Aladin 2" enz...) .
Na iedere scène klapte iedereen in de handen (het stuk van Eva bleef maar duren en na elke scène dachten we dat het gedaan was).
Wat ik het leukste vond ? Het applaus ! Ik doe niks liever dan in mijn handen klappen en "Bravo" roepen.
Dat vind ik nog bijna het tofste aan shows : de sfeer !
’k ben ook een vrolijke jongen, dus als het feest is en iedereen blij is, dan komt direct de banaan te voorschijn. Meer nog, dat stelt me gerust : dan weet ik tenminste zeker dat ik niet de enige zotterik ben op deze planeet, want als je het nieuws hoort op de radio en de tv…en op school moet ik ook altijd zo serieus zijn en thuis moet ik gehoorzamen, soms stel ik me toch vragen over deze wereld, hoor.

foto:
Spectacle de marionettes d'Eva
Van Luc Boland, om 12:58 :: Dag na dag :: #161 :: Geen reactie
 

dinsdag 3 mei 2005

128. Zot zijn doet…

maman et moiVorig weekend werd mama veertig. En omdat papa gepland had om dat twee avonden te vieren, zoals het hoort, hebben ze mij naar mijn grootouders gebracht (heb ik helemaal niks tegen).

Toen ze me zondagmiddag kwamen halen, voelde ik direct dat ze erin waren gevlogen. Ze waren alle twee nogal stilletjes. Ze hadden zeker het nachtje doorgedaan. En zeggen dat ze altijd willen dat ik weer ga slapen als ik de bloemetjes buiten wil zetten ‘s nachts ! Gek zijn ze, mijn ouders, maar ik denk dat dat in de familie zit.

In elk geval heb ik mama direct een gelukkige verjaardag gewenst. Je moet weten dat ik momenteel in een aandachtige periode zit. Niks ontgaat mij. Ik had dus gesnapt dat het mamie’s verjaardag was.

Zo raak ik ook maar niet uitgepraat over papa’s "operatie" (ook al zegt dat woord me niet veel) : maandag gaat hij onder het mes. (NVL: een artroscopie van de schouder.)

Nu is het nog de vraag hoe ik de volgende weken zal leven : ik hoor ze wel, zelfs al is het langs hun neus weg, ze willen me al voorbereiden dat ik enkele gewoontes zal moeten veranderen. Papa zal drie weken lang strijk zijn. Niet meer met de auto rijden, mij niet meer kunnen dragen, me de trappen op trekken, enz.
Een sportieve periode !

Ik hou jullie wel op de hoogte…met de hulp van de enige arm die papa nog overheeft !
Van Luc Boland, om 08:29 :: Dag na dag :: #160 :: Geen reactie
 


zondag 1 mei 2005

127. In de auto

(of hoe papa zijn fouten gebruikt om mij op te voeden)
In de auto ben ik op mijn gemak, ook al valt er niet altijd veel te beleven (ik kan niks zien van het landschap).
Gelukkig is er de radio en de cassettespeler en heb ik mijn privé-chauffeur.

Zo rijden we bijvoorbeeld om naar school te gaan door het bos, met al zijn bochten, die maken dat ik van de ene kant naar de andere ga in mijn vast zeteltje.
Papa profiteert ervan om een uitleg te doen : "We draaaaaaaaaaien naar links en jij gaat naar rechts ! We draaaaaien naar rechts en jij gaat naar links ! Grappig, hé ?"
Ja, ik vind het best leuk, maar die ‘middelpuntvliedende’ kracht is toch moeilijk te begrijpen ook al ondervind ik ze dikwijls in de praktijk (draaimolens, enz...).
Ik snap nu ook het woord "opstopping", want op dat gebied is het niet mis als we ‘s morgens door het bos rijden.

Verder lezen

Van Luc Boland, om 10:29 :: Dag na dag :: #159 :: 2 reacties
 
Version française | English version | Waarschuwing | Schrijf ons | Copyright 2004 - Luc Boland