Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
Zondagmiddag, bij mijn grootouders, hebben we nog een keer mama’s verjaardag gevierd. Eva, mijn zus, voerde voor de gelegenheid een poppenspel op dat ze in elkaar had gestoken en had gerepeteerd (dat was HAAR verrassing voor mama’s verjaardag).
We gingen allemaal samen in een kamer zitten om naar haar show te kijken. Ik heb braaf geluisterd naar het hele verhaal dat ze had verzonnen : een knappe mengelmoes van de "Drie kleine biggetjes" en "Roodkapje" (ze noemde het : "De drie kleine biggetjes nummer 2" (er is toch ook een "Leeuwenkoning 2" en een "Aladin 2" enz...) . Na iedere scène klapte iedereen in de handen (het stuk van Eva bleef maar duren en na elke scène dachten we dat het gedaan was). Wat ik het leukste vond ? Het applaus ! Ik doe niks liever dan in mijn handen klappen en "Bravo" roepen. Dat vind ik nog bijna het tofste aan shows : de sfeer ! ’k ben ook een vrolijke jongen, dus als het feest is en iedereen blij is, dan komt direct de banaan te voorschijn. Meer nog, dat stelt me gerust : dan weet ik tenminste zeker dat ik niet de enige zotterik ben op deze planeet, want als je het nieuws hoort op de radio en de tv…en op school moet ik ook altijd zo serieus zijn en thuis moet ik gehoorzamen, soms stel ik me toch vragen over deze wereld, hoor.
foto:
Van Luc Boland :: mercredi 4 mai 2005 à 12:58 :: Dag na dag
:: #161
:: rss
