Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
135. Mijn kameraard, de olifant (2) ...erdoor getrokken !
(vervolg) Maar de tijd gaat voorbij en ik vergeet mijn kameraard olifant meer en meer. Tot ik ontdek wat dit knuffeldier zo allemaal kan doen : een beetje zoals de "3-in-1" producten waar ze reclame voor maken.
Bijvoorbeeld : - Vroeger gebruikte ik een muzikale knuffel die ik in een hoek van het huis zette om die plaats terug te vinden (ik ging dan van en naar de knuffel, bijvoorbeeld in de keuken, in het salon dat ik vond door de muziek van een cd of de televisie). - Zo durfde ik vroeger enkel alleen op stap gaan in de ruimte met het spel van de "buggy, blijf daar!" (zie. "In het bos") - En tot voor kort moesten papa en mama dikwijls alle listen gebruiken om me de trap op te krijgen als ik in bad of in bed moest en ik maar bleef hangen (in de stijl van : "hondje Courage, je mag niet de trappen op gaan" (zie.art. 19) ...En ik dan maar direct ongehoorzaam zijn, natuurlijk! - En dan moest ik ook nog pre-braille leren, met de noties van boven en onder, links en rechts, en daar had ik meestal geen zin in. (Enz.)
Nu doe ik dat allemaal met de olifant, mijn lievelingsding :
