Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
De ochtend van de zesde december was ik met mijn linkerbeen uit bed gestapt… ook al was het Sinterklaas ! (Dat moet je maar doen, hé. Ik denk dat ik het enige kind in het hele land was dat slechtgezind was op een zesde december !) Geen idee wat ik had. Ik wou niet naar boven, niet naar beneden. Kwaad gewoon!
Nochtans ging ik al enkele weken goed vooruit, ik wou alles weten en ik durfde veel nieuwe dingen. Mijn ouders snapten niet waarom ik nu plots niks meer wou. Een duidelijke reden is er niet, ook niet voor dat plotse slechte humeur. Maar ook dan ging ik goed vooruit. Het bewijs ?
Wel, als ik vroeger ook weer zo’n bui had, zouden ze alles gedaan hebben om me tot rede te brengen ! Maar die dag was mama poeslief voor mij. (Ze heeft wel geprobeerd, zonder succes, om te motiveren door te zeggen dat Sinterklaas langs was geweest met cadeautjes, maar ze was niet erg overtuigend, dus gleed het allemaal van mij af.) Ze heeft dan zachtjes met me gepraat, nogal verbaasd, en ze zong (dat is een techniek die ze gebruiken om me weer positief te doen denken en me gerust te stellen – en dat was wat ik wou -) : "Lieve Loulou, wat is er ? Alles is in orde ! Het wordt leuk om te gaan kijken naar wat Sinterklaas voor Lou gebracht heeft..." En ik deed direct mee : "Maar ja, ik moet niet bang zijn... Sinterklaas wordt leuk !" En hop, het was vergeten, en ik ben gaan ontbijten (ik had honger!), om dan de cadeautjes open te doen. (Nu ik erover nadenk, ben ik begonnen hun geruststellende toon na te doen. En nu doen zij mij na en doe ik hun imitatie na. Het wordt een muzikaal spelletje, een dans met woorden !)
En nog dit, ik heb knuffels gekregen die geluiden maken (die het geluid van het dier maken dat ze zogezegd zijn als je op hun buik drukt) : ik had al de koe, het schaap, het varken, de kikker en de eend, en nu heb ik ook een aap, een zeehond, een olifant, een kip, een hond en een leeuw gekregen. Wat ik het tofste vind, is de chimpansee want hij lijkt wel te huilen en te lachen tegelijk. Maar dat is nog niet alles ! In de rayon "huilen", heb ik ook twee verhalen gekregen die verteld worden door de Franse actrice Marlène Jobert op cd : "De drie kleine biggetjes" en "De boom die huilt" (het schijnt dat dit een verhaal is om Mozart te leren kennen).
Maar dat nu niemand mij nog komt vertellen dat ik niet mag zeggen : "De zetel huilt" of "de tafel huilt". En wat meneer de grote boze wolf betreft, geen paniek, nu ken ik wel het verschil tussen mijn voornaam en het dier (zie Lou en ‘Loup’
