Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
Vorig weekend werd mama veertig. En omdat papa gepland had om dat twee avonden te vieren, zoals het hoort, hebben ze mij naar mijn grootouders gebracht (heb ik helemaal niks tegen).
Toen ze me zondagmiddag kwamen halen, voelde ik direct dat ze erin waren gevlogen. Ze waren alle twee nogal stilletjes. Ze hadden zeker het nachtje doorgedaan. En zeggen dat ze altijd willen dat ik weer ga slapen als ik de bloemetjes buiten wil zetten ‘s nachts ! Gek zijn ze, mijn ouders, maar ik denk dat dat in de familie zit.
In elk geval heb ik mama direct een gelukkige verjaardag gewenst. Je moet weten dat ik momenteel in een aandachtige periode zit. Niks ontgaat mij. Ik had dus gesnapt dat het mamie’s verjaardag was.
Zo raak ik ook maar niet uitgepraat over papa’s "operatie" (ook al zegt dat woord me niet veel) : maandag gaat hij onder het mes. (NVL: een artroscopie van de schouder.)
Nu is het nog de vraag hoe ik de volgende weken zal leven : ik hoor ze wel, zelfs al is het langs hun neus weg, ze willen me al voorbereiden dat ik enkele gewoontes zal moeten veranderen. Papa zal drie weken lang strijk zijn. Niet meer met de auto rijden, mij niet meer kunnen dragen, me de trappen op trekken, enz. Een sportieve periode !
Ik hou jullie wel op de hoogte…met de hulp van de enige arm die papa nog overheeft !
Van Luc Boland :: mardi 3 mai 2005 à 08:29 :: Dag na dag
:: #160
:: rss
