Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
126. Kroniek van de tijd die voorbijgaat (7) : keep smiling !
Humor, dat is pas echt ! Zeg dat grappige Lou het gezegd heeft.
Ik doe niks liever dan lachen en ik hoor dolgraag lachen. Waarom triestig zijn als je evengoed vrolijk kan zijn ! Papa en mama zijn dol op lachen, maar soms zijn ze al te serieus met hun nageslacht (bibi, dus!). Ik hoor zo graag lachen en ik lach zo graag zelf. Als het aan mij lag, was er in deze wereld alleen maar humor en gebeurde alles in de vorm van een spelletje. Maar blijkbaar zit het leven zo niet ineen en vraagt dat veel energie en tijd. Dat vind ik soms wat jammer, want de tijd kan me niks schelen. Maar goed, niemand is perfect... behalve ik als het om humor gaat. Echt waar !
125. Hoe ik de dingen zie 4 : Wat is dat, blind zijn ?
(vervolg) Met mij moet je veel geduld hebben, heel veel geduld : uitleggen, uitleggen en nog eens uitleggen. Altijd opnieuw. Je moet het probleem langs alle mogelijke kanten bekijken om de juiste woorden te vinden zodat ik het kan begrijpen.
Papa en mama weten soms ook niet zo goed hoe ze me dingen moeten uitleggen ! Een voorbeeld : wat is dat, blind zijn ? Makkelijk, zeg je ? Oké, leg het me dan maar uit ! Dat is "niet zien" ? Ja, natuurlijk, maar wat is dat, "zien" ? Ik weet wel dat ik ogen heb, maar ik weet niet waarvoor ze dienen. Ik besef dat papa, mama en al die mensen rond mij zonder enig probleem bewegen, omgaan met de dingen, geen gevaar lopen gewoon omdat ze "zien"... Maar je mag me dan wel zeggen dat het komt omdat ze "zien", dat doet nog geen belletje rinkelen, want wat is dat nu toch het "gezicht" ? Eén van de vijf "zintuigen" ? Wat is dat, een "zintuig" ?
124. Hoe ik de dingen zie 3 : Mijn lichaam, mijn huis.
vervolg) In het kort heeft de dokter over mij gezegd dat de dingen van het leven nog te moeilijk zijn voor mij (het is al zo moeilijk voor ‘normale’ mensen !) Ik ben nog te veel op zoek naar "ik en mijn lichaam". Het is pas als ik mijn eigen kleine huis rond zal geweest zijn, van kelder tot zolder, als ik dus precies weet waar alles zit, dat ik wat meer interesse zal hebben voor de tuin rondom. Alleen mag je mij niet laten zitten in mijn eigen plekje.
Ik zou wel eens alle deuren op slot kunnen doen en me opsluiten in mijn eigen kotje, of ik kan me, beetje bij beetje, naar buiten wagen (wat ik toch al een beetje doe, hé). Dat is de hele uitdaging ! Er is nog niks gewonnen, maar ook nog niks verloren. Besluit, er is voor papa en mama nog veel werk aan de winkel. Zij moeten de goede strategie vinden, mij geruststellen, mijn gids zijn. Zij moeten van tijd tot tijd de voet tussen de deur steken als ik ze wil dichtslaan, of door de schouw kruipen om me bij me thuis op te zoeken. Zij moeten buiten vrolijke slingers hangen zodat ik ook zin krijg om naar buiten te gaan.
In feite ben ik eerder een vos dan een "Kleine Prins", een vos die je moet temmen zodat hij uit zijn hol kruipt. (wordt vervolgd…).
123. Hoe ik de dingen zie 2 : Demonstratie bij de dokter.
(vervolg) Dat allemaal om te vertellen dat ik gisteren, samen met papa, naar de neuropediater geweest ben (Voor een keer was het niet mama die van dienst was). Dat is een meneer die ik twee keer per jaar zie om te bekijken hoe ik het doe, psychomotorisch en neurologisch.
Toen papa me kwam afhalen op school en hij me vertelde waar we naar toe gingen, wou ik direct garanties : "geen prikken !" (ik heb het dan niet over mijn dagelijkse ‘prikje’ met hormonen, daar heb ik geen moeite mee, maar over die serieuze prikken in het ziekenhuis). Papa stelt me gerust : we gaan wel naar het ziekenhuis, maar je krijgt geen prik. Ik blijf dus cool.
Na een rit van een uur (we moeten de hele stad door) komen we aan in de kliniek.
122. Hoe ik de dingen zie 1 : De familie van de "dokters"
Van alle mensen die ik tegenkom, behoren sommige tot een heel bijzondere stam : ik heb het over de dokters. Je zou zeggen dat ze allemaal dezelfde papa en mama hebben, zo sterk lijken ze op elkaar. Misschien is dat wel zo, wonen ze allemaal samen, en zijn ze één grote familie.
De dokters zijn vreemde mannetjes (of vrouwtjes) die ik tegenkom in kamers die altijd hetzelfde ruiken en die altijd raar klinken : koel en toch rustig. Ik herken ze direct aan de stijve stof die ze dragen, met die kraag en knopen tot aan hun knieën. Het lijkt wel een hemd-rok. (Naar het schijnt is het een witte schort, fluistert papa in mijn oor). Ze dragen ook dikwijls een raar halssnoer, het is zacht als mijn fopspeen en er hangt iets rond en koud van ijzer aan, dat halen ze uit hun zak die vol zit met balpennen en plakken het tegen mijn rug of mijn borst. Het laatste duidelijke teken : wachten. Bij dokters moet je altijd wachten, en er is altijd speelgoed dat mij absoluut niks zegt, het hangt half uiteen en toch willen mama en papa altijd dat ik er mee speel.
Als ik telefoneer in het echt (dus niet met mijn "Buzz Lightyear"), klets en klets ik maar door. Ik vind dat keitof. Maar ik luister dus niet naar wat de andere zegt, ik vertel alles wat mij door mijn hoofd schiet (liefst mijn vaste zinnetjes van dat moment).
Een voorbeeld ? Toen papa en mama me opbelden uit Cabourg waar ze hun weekendje met twee doorbrachten en ik ziek was (een lelijke oogontsteking waar dokter Jean-François bij moest komen), kregen ze dit te horen :
Ik heb al verteld dat we naar het speelplein gegaan waren. Wel, papa heeft ervan geprofiteerd om mij te filmen toen ik een liedje begon te zingen op de schommel.
Je kan het hier zien (of onder in de linkse kolom, waar al mijn luister- en kijkbestanden samen staan) : Hier klikken !
PS : papa heeft mijn woorden ondertiteld, want ze zijn niet goed hoorbaar en leesbaar op het net. Hier volgt de tekst :
De intro : "over vier dagen, is het de verjaardag… (?)... ik i. i... wat je zegt. Ik zing het liedje." Het liedje : "Met Marie-Anne, la la la la .... Bij Marie-Anne, snap ik. Het is de radio... was in een doos in de kast. Ik snap het als de "panne van" (?) Waren in een radio, Waren in een ... Met opa ben je braaf... bij Marie-Anne En ik mag geen lelijke woorden zeggen !
119.Kroniek van de tijd die voorbijgaat... (vervolg) Ik luister naar alles !
(...vervolg)
Omdat het vandaag zo regent, ben ik zelfs niet eens kunnen gaan wandelen met de hond in het bos. Papa heeft de douche alleen genomen. Dat zal hem leren !
Toen hij thuiskwam, gaf hij me een zoen in de nek (ik was bezig aan mijn reusachtig vieruurtje), en daarna hoorde ik hem mama knuffelen. Eva die voorbij raasde met haar step (in huis !), kon het niet laten om uit te roepen : "Hola, romantiek in de lucht !". Papa en mama kregen de slappe lach... Ik heb niet gereageerd, maar ik had het wel goed gehoord. Ik luister naar alles ! Bewijzen ?
Verd…het regent de hele dag… Geen wandeling met papa deze zondag. Maar ik leg me erbij neer en ik breng een toffe dag door, met de ene slappe lach na de andere.
Om vier uur in de morgen was ik al in supervorm. Toen papa me vriendelijk kwam zeggen dat ik nog wat moest slapen kreeg hij het droge antwoord : "geen goesting!". Hij zei me dan dat ik de volgende dag doodmoe zou zijn als ik ‘s nachts niet zou slapen en dat de anderen toch ook wilden slapen. Ik zat namelijk uit volle borst te zingen : "les fan- les fantômes" van Henri Dès, en ik trapte met mijn voeten tegen het Fisher Price bord dat al sinds ik heel klein ben aan mijn bed hangt (je weet wel, dat plastic bord met een telefoonschijf die "krrrr" doet, een rollertje, een konijntje en een schildpad die koersen als je ze aanraakt, een bel, enz.). Ik ben er gek op, het is een houvast in mijn bed. En ik ken nu bijna alle creatieve spelletjes… met ogen dicht (inderdaad !), of zelfs met mijn tenen alstublieft. Soms, zoals deze nacht, gebruik ik het bord om mijn voetbalkwaliteiten te oefenen. Geloof me, het lawaai is niet mis. En om vier uur in de morgen, als het overal rustig is, loont dat echt de moeite.
K’weet echt niet waarom papa en mama me de hele tijd zeggen dat ik niet mag spreken met mijn vingers in mijn mond. Het is nochtans plezant om te voelen aan je wang, je tong. Ik bezoek mezelf !
Maar goed, ik geef toe dat als ik zo spreek, ik nog moeilijker te verstaan ben. Ik heb het gesnapt omdat mijn ouders er iets op gevonden hebben : ze antwoorden me zelf met hun vingers in de mond. En dan lach ik en doe ik wat ze vragen… maar eerst nog een laatste keer :"hoho, heel hlezant he' 'ingers in hijn hond!"
Toen papa en papa hoorden dat ik blind was, hebben ze het direct uitgelegd aan mijn zussen (met voor Eva het resultaat dat jullie al kennen) Met mijn grote zus Mathilde, toen negen, liep het helemaal anders. Ze snapte het direct. En ze keek triest. Mathilde : "Dat is jammer… hij zal nooit de landschappen, de bergen, de zee " kunnen zien. Papa (met een krop in de keel die hij probeert te verbergen) : "We zullen het hem uitleggen, beschrijven, doen aanraken..." Mat.: "Ja, maar het is toch anders..." Papa : "natuurlijk, maar zo is het nu eenmaal, meid... " Mat. (die alles vanuit haar eigen interesses bekijkt) : "Hij zal nooit naar tekenfilms kunnen kijken".
Papa heeft duidelijk de doos der herinneringen opengetrokken !
Het heeft maanden geduurd om mijn zus Eva te doen begrijpen dat ik blind ben. Dat was allemaal de schuld van mijn ouders.
Eva vond het geweldig dat ze een broertje kreeg. Ze was toen vier en half. Je kan je al voorstellen hoe ze me behandelde : als een pop. Ze schudde mij heen en weer, ze nam me vast zonder verwittiging, ze duwde mijn fopspeen in de mond zoals je een fles wijn afsluit, enz. Door het dolle heen, heet dat.
Papa en mama bleven haar maar zeggen dat ze wat rustiger moest zijn en me moest verwittigen alvorens ze me vastpakte, omdat ik niet zag. En ik reageerde ook anders dan andere baby’s en dat zag Eva ook wel. Ik keek niet naar haar als ze tegen me sprak. En dus begon ze in mijn oor te schreeuwen als ze mijn aandacht wou trekken. Mijn ouders dan : "Eva, niet schreeuwen in zijn oor ! Lou hoort je heel goed, ook al ziet hij je niet."
Ik babbel in de tegenwoordige tijd, ik babbel in de tegenwoordige tijd… Maar dat is papa’s schuld !
Ik heb veel te vertellen over mijn verleden, ook al moet ik toegeven dat ik niet zo sterk ben in herinneringen. Hoewel ik beetje bij beetje toch begin te babbelen over gebeurtenissen van enkele maanden geleden (zoals het bad dat leegloopt) . Een jaar of meer teruggaan is dus moeilijk voor mij. Maar gelukkig is papa er om mijn geheugen op te frissen.
Ik zou jullie nu dus gewoon willen uitleggen dat toen ik klein was – heel klein bedoel ik – ik naar een kinderopvang mocht die me wou opnemen tussen de zogenaamde "normale" kinderen. Zonder aarzelen. En met een groot hart.
Drie jaar lang was Viviane mijn houvast als kinderverzorgster, mijn tweede mama. Fanny, de directrice, heeft zich volop ingezet voor mijn project, zoals alle andere kinderverzorgsters. En ik kan je wel zeggen dat toen ik er weg moest om naar de "grote school" te gaan, er traantjes gevloeid zijn.
(vervolg) Dat ik me zo op mijn gemak voel op trappen is voor mij logisch, maar niet voor jullie, de zienden ! Geen enkele plek biedt zoveel houvast als een normale trap : een beperkte ruimte, met een muur aan de ene kant en een leuning met spijlen aan de andere kant, een vloer met duidelijke afstanden, van trede naar trede, wat wil je nog meer... Dat is totaal het tegenovergestelde van een grote kamer die ik niet ken en waar ik niet weet waar de grenzen liggen.
Het schijnt trouwens dat het voor sommige blinden volstaat dat ze in hun handen klappen om te weten hoe groot een kamer is en of er veel of weinig meubels staan, kwestie van een eerste indruk te krijgen. Zo ver ben ik nog niet, lang niet, ook al ken en herken ik veel plaatsen waar ik kom.
Jullie denken zeker (zoals papa en mama in het begin) dat de trappen de gevaarlijkste plek zijn voor mij. Wel, HE-LE-MAAL FOUT !
Het klinkt misschien ongelooflijk, maar er is niks simpeler dan een trap ! Ik moet toch wel lachen met papa en mama als ze hele dag door maar blijven zeuren "let op, Lou, op de trappen" of "Lou, hou je vast !" of ook "Je gaat vallen !"
Denk toch eens na in plaats van zo te zagen en bekijk mijn palmares eens :
Vanmorgen zijn we allemaal samen naar de speeltuin gegaan. Voor een keer ging papa mee. Ik heb er goed van geprofiteerd terwijl hij er moest aan geloven ! Dan moet je maar geen foto van mij nemen op het draaimolentje ! Ik kan uren draaien en als ik er afstap toch nog mooi recht lopen, maar hij… Ik heb heel goed gemerkt hoe stil hij daarna was.