|
Toen papa en papa hoorden dat ik blind was, hebben ze het direct uitgelegd aan mijn zussen (met voor Eva het resultaat dat jullie al kennen)
Met mijn grote zus Mathilde, toen negen, liep het helemaal anders.
Ze snapte het direct. En ze keek triest.
Mathilde : "Dat is jammer… hij zal nooit de landschappen, de bergen, de zee " kunnen zien.
Papa (met een krop in de keel die hij probeert te verbergen) : "We zullen het hem uitleggen, beschrijven, doen aanraken..."
Mat.: "Ja, maar het is toch anders..."
Papa : "natuurlijk, maar zo is het nu eenmaal, meid... "
Mat. (die alles vanuit haar eigen interesses bekijkt) : "Hij zal nooit naar tekenfilms kunnen kijken".
Papa : "Hij kan ernaar luisteren en we zullen hem uitleggen wat er gebeurt als dat nodig is."
Mat. (nog niet overtuigd) : "Ja, maar hij zal niet kunnen tekenen" (de grote passie van Mathilde).
Papa : "Waarom niet ? Hij zal dan wel hulp nodig hebben, moeten leren hoe het moet..."
Mat.: "Maar hij zal toch niet veel spelletjes kunnen spelen, verstoppertje bijvoorbeeld… (en plots gaat er een lichtje branden -) ...maar hij zal blindemannetje kunnen spelen!"
Papa slikt zijn krop in de keel in, knuffelt Mathilde en zegt : "Je hebt gelijk en hij zal jullie afdrogen ! Je bent een fantastisch kind met fantastische ideeën. Je zal wel zien dat we veel dingen zullen vinden om hem bezig te houden."
Papa heeft achteraf gezegd (al lachend) dat als iemand anders dat tegen hem gezegd, hij er op geklopt zou hebben !
Zo zie je nog maar een keer, je kan alles zeggen,…
als het maar met liefde en vol begrip is.
photo:
|
