Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
Verd…het regent de hele dag… Geen wandeling met papa deze zondag. Maar ik leg me erbij neer en ik breng een toffe dag door, met de ene slappe lach na de andere.
Om vier uur in de morgen was ik al in supervorm. Toen papa me vriendelijk kwam zeggen dat ik nog wat moest slapen kreeg hij het droge antwoord : "geen goesting!". Hij zei me dan dat ik de volgende dag doodmoe zou zijn als ik ‘s nachts niet zou slapen en dat de anderen toch ook wilden slapen. Ik zat namelijk uit volle borst te zingen : "les fan- les fantômes" van Henri Dès, en ik trapte met mijn voeten tegen het Fisher Price bord dat al sinds ik heel klein ben aan mijn bed hangt (je weet wel, dat plastic bord met een telefoonschijf die "krrrr" doet, een rollertje, een konijntje en een schildpad die koersen als je ze aanraakt, een bel, enz.). Ik ben er gek op, het is een houvast in mijn bed. En ik ken nu bijna alle creatieve spelletjes… met ogen dicht (inderdaad !), of zelfs met mijn tenen alstublieft. Soms, zoals deze nacht, gebruik ik het bord om mijn voetbalkwaliteiten te oefenen. Geloof me, het lawaai is niet mis. En om vier uur in de morgen, als het overal rustig is, loont dat echt de moeite.
Kortom, papa heeft me gezegd dat ik moest slapen en geen lawaai meer mocht maken.
Ik weet niet of ik geslapen heb maar om negen uur is papa opgestaan en hij hoorde mij zachtjes zingen. Ja, ja, ik had de boodschap begrepen. Toen hij in mijn kamer kwam, hebben we even "de zetel die weent" gespeeld (artikel 16), maar we hebben dit keer de rollen omgewisseld. Want, en dat is nieuw, nu kietel ik zelf ook anderen (ik weet wel dat mijn ouders overdreven lachen, maar ik vind het toch tof dat ze zo’n lol hebben.)
Daarna heb ik ontbeten met papa. Dat bleef maar duren, we zijn pas om halftwaalf van tafel gegaan – want we zaten te kletsen over de landen, de winter, en vooral over Meneer René die de hele tijd de grasmaaier aanzet en weer uitzet. Papa speelde de rol van degene die zich boos maakte op Meneer René (ik) telkens als ik het geluid nadeed van de grasmaaier die aanging en weer uitging. Je moet weten dat ik kan nabootsen als de beste, zelfs een schroef die ophoudt met draaien.
Na het ontbijt hebben we een spelletje gespeeld van Eva-toen-ze-klein-was en dat papa uit een kast heeft opgevist. Ik speel er erg graag mee : het is een grote plastic wekker die spreekt en het uur zegt als je met de vingers aan de wijzers draait. Papa heeft mij het principe van de wijzers uitgelegd (de grote en de kleine), die weergeven dat de tijd voorbijgaat, en dus de uren ook. Ik snap het niet helemaal, en ik luister ook niet echt, alles wat ik wil horen is die stem die zegt hoe laat het is. Eén van mijn favoriete zinnetjes van het ogenblik is trouwens : "hoe laat is het ?". Soms zelfs om de vijf minuten, als ik het krijg. Het is gewoon een spelletje, hé, want in het echt kan het me geen bal schelen hoe laat het is. Het bewijs : deze nacht. En dat lijkt me trouwens zo ingewikkeld en blijkbaar zo stresserend voor sommige mensen, die niet zijn zoals ik.
Ik denk dus dat papa, de slimmerd, nog eens zal proberen uit te leggen wat de tijd betekent, wat dagen, uren, enz. betekenen
De stem van de wekker: "het is zeven uur en een kwart". Het is tijd voor papa om me te komen onderstoppen.
(wordt vervolgd)
Van Luc Boland :: jeudi 14 avril 2005 à 14:12 :: Dag na dag
:: #150
:: rss
