Dagboek van Lou
een kleine prins als geen ander
  Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
 
 
 

Zoeken

 

Archief

« april 2005 »
MaDiWoWoDonZaZon
123
45678910
11121314151617
18192021222324
252627282930
 

Categorieën

 

Archieven per maand

Lou en kiele-kiele

 
 
 
 
 
 

Welkom op de "blogs" van Lou.


Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.

Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
 

WAARSCHUWING


Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).

Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.

Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.

Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.

Meer informatie? Zien “lees mij”
 

BEDANKT


Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
 
Veel dank aan Christine Leroy voor de vertaling.
 

RSS Feed

 

Visits


 
 

vrijdag 29 april 2005

126. Kroniek van de tijd die voorbijgaat (7) : keep smiling !

Lou se marreHumor, dat is pas echt ! Zeg dat grappige Lou het gezegd heeft.

Ik doe niks liever dan lachen en ik hoor dolgraag lachen.
Waarom triestig zijn als je evengoed vrolijk kan zijn !
Papa en mama zijn dol op lachen, maar soms zijn ze al te serieus met hun nageslacht (bibi, dus!). Ik hoor zo graag lachen en ik lach zo graag zelf. Als het aan mij lag, was er in deze wereld alleen maar humor en gebeurde alles in de vorm van een spelletje.
Maar blijkbaar zit het leven zo niet ineen en vraagt dat veel energie en tijd. Dat vind ik soms wat jammer, want de tijd kan me niks schelen.
Maar goed, niemand is perfect... behalve ik als het om humor gaat.
Echt waar !


Gisteren zijn mijn "serieuze" ouders erin geslaagd om mij iets te doen voelen voor klassieke muziek. (De eerste keer dat ik de term "klassieke muziek" herhaalde, zei ik : "muziek muziek" en dat vonden ze heel grappig en ik dus ook).
Ze hebben me laten luisteren naar de requiems van Fauré (papa’s favoriet) en van Mozart (mama’s favoriet). (Vrolijk, zei u ?)
Wel, ik vond het fan-tas-tisch. Ik vroeg de hele tijd om harder te zetten, zodat ik het gezang in mij kon voelen trillen
Het leek wel alsof er een grote banaan op de plaats van mijn mond zat, zo zalig vond ik het.
Natuurlijk wil ik het nog eens horen, ook al staat Henri Dès momenteel boven aan in mijn persoonlijke hitparade (ik draai hem telkens opnieuw zoals jullie alle Asterixen opnieuw lezen).

Wat humor betreft, was ik gisteravond weer op mijn best.
"Zeg, mama, "merde", dat wil zeggen "kaka", en "pipi", dat wil zeggen "flut" !"
Maar ja toch : merde (het lelijke woord) en flut (in de plaats van het lelijke woord).
Ik was nogal trots op de link die ik legde en je had papa en mama moeten horen lachen.
Weer een grote banaan op mijn gezicht !

Het grappigste is dat ik momenteel de hele tijd de oren spits om alle "merde" op te vangen die uit de mond komt van familie of andere mensen (liefst volwassenen). Je kan je voorstellen dat ik, op de markt, in de bakkerij, of thuis met vrienden van mijn ouders, als ik oplet en ze hoor praten, op zoek naar lelijke woorden, ik al eens een "merci" of het Franse werkwoord "mettre" verwar met "m..." (juist, ik mag dat woord niet meer zeggen, in feite).
Dan doe ik heel geschokt : "Oh, je mag geen lelijke woorden zeggen".
Ik kan natuurlijk het gezicht niet zien van de mensen op de markt of in de bakkerij (ik ben namelijk blind), maar er werd in elk geval ferm gelachen rondom mij !
De vrienden van mijn ouders spelen meestal het spelletje mee.
In feite hoor ik met opzet verkeerd.
De grote mensen zijn zo grappig als ze betrapt worden of als ze doen alsof.

Keep smiling !
Van Luc Boland :: vendredi 29 avril 2005 à 08:38 :: Dag na dag :: #158 :: rss


Uw commentaaren

Geen commentaaren.

Een commentaar toevoegen

Naam of bijnaam :
E-mail (facultatief) :
Website (facultatief) :
Commentaar  :
De HTML-code verschijnt als tekst in het commentaar, de netadressen worden automatisch geconverteerd.
 
Version française | English version | Waarschuwing | Schrijf ons | Copyright 2004 - Luc Boland