Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
Het klinkt misschien raar, maar kleuren betekenen wel iets voor niet-zienden ! Mijn ouders kennen een heel toffe blinde die bijvoorbeeld het liefst een rode trui draagt omdat dat "fel en warm is". Het valt niet zo direct op, maar kleuren hebben codes : koud, warm, opvallend, discreet, enz. Wie die kleuren ziet, denkt daar meestal niet aan ! Nochtans, « voel » je de kleur van onze kleren naarmate ze de zonnestralen opnemen : draag eens zwart in de zomer, je zal het verschil wel voelen ! Omgekeerd met wit.
Op de foto zie je een doek dat het salon bij ons thuis versiert. Dit heeft een blinde gemaakt (Josée Andréï), een Belgische Sjamaanse kunstenares die in Californië woont. Ze kiest de kleuren op haar "gevoel". Op dit portret is het haar goudblond. Dat wou Josée ook zo. En de kleur die ze koos is echt verrassend : ze verandert volgens het licht van "goud" naar "blond".
Zo zie je maar, hé ! Er is zoveel te zien als je niet ziet !
Op een dag vroeg Eva aan mama of ze mocht schilderen. Toen ik dat hoorde, heb ik direct geëist dat ik dat ook mocht doen (terwijl juf Marie-Anne mij soms met veel moeite aan het schilderen krijgt). Ik heb dus mijn eerste "schilderij" gemaakt met de kleuren die ik zelf heb gekozen :"Mama, ik wil ... groen, oranje, rood...". En dit is het resultaat. Ben er best fier op !
In de herfst vallen de blaadjes. Een waarheid als een koe, zeg je ? Hé, ik ben wel blind, hoor !
Ik vertelde al over de boswandelingen met papa, als hij me doet voelen aan de bomen om me te doen begrijpen wat een ‘boom’ is. Maar het is niet omdat ik aan bladeren voel dat ik snap dat ze aan een boom hangen en de hele tijd bewegen en er ook afvallen (ik ben niet zo dol op blaadjes). Inderdaad !
De boswandelingen in de herfst of op het platteland zijn dus de gedroomde kans om alles en nog wat uit te leggen :
Oké, oké, ik geef toe dat ik soms overdrijf. Maar het is echt waar dat veel dingen me bang maken. Je moet toch niet blind zijn om bang te zijn… van de leegte, van het onbekende, van de toekomst of van gelijk wat dat je moet doen en waaraan je een slechte herinnering hebt.
Logisch dus dat ik bang ben... en ja, misschien wat meer dan andere mensen. Zoals bijvoorbeeld om kaka te doen... Soms ben ik op voorhand bang dat het me pijn zal doen (je kent dat wel, nogal hard en zo) en ...dat ik een stuk van mezelf zal kwijtgeraken. Dat is naar het schijnt normaal voor kleine kinderen, maar het gaat rapper over als je « dat stukje » kan zien dat in het toilet verdwijnt (wat ik natuurlijk niet kan).
Ik heb dus ondertussen door wat voor effect die magische zin "ik ben bang" kan hebben, mijn gesprekspartner wordt één en al begrip en dus, ach ja, profiteer ik daar al eens van. Het is misschien omdat ik overdrijf dat mijn juf, papa en mama mij soms – lief, maar toch – een beetje uitlachen of me plagen als ik voor de zoveelste keer ‘bang ben’. Als het zo voortgaat, zal ik er iets anders moeten op vinden om niet te doen waar ik geen zin in heb, of toch uit te stellen !
(PS: op de foto, ik, in de tijd van het potje, samen met mijn olifant die alles herhaalt wat ik zeg.)
Soms ben ik echt slim. Als ik iets stoms uithaalde, en ik op mijn kop krijg (bij mijn naam genoemd word), zet ik de dingen even recht en vraag ik dat ze voor dat probleem hondje Courage aanspreken ! Zo vergat ik eergisteren om te vragen of ik naar het toilet kon omdat ik pipi moest doen. Ik ben wel bijna ‘proper’ en vraag als een grote om naar het toilet te gaan, maar ik heb af en toe nog een ongelukje. Zelfs het potje, zoals op de foto, is verleden tijd. ’s Nachts, is het wat ingewikkelder. Ik draag dus nog een pamper om te slapen. Je moet weten dat ik de suikerziekte heb en dat is echt heel vervelend, want zonder medicatie laat mijn lichaam het water even rap weer lopen als het erin kwam. Je moet dus ‘s ochtends en ‘s avonds met een piepklein buisje 0,05 milliliter in mijn neus spuiten van een product dat zich in mijn lichaam verspreidt. En als ik een kou heb of nies binnen de vijf minuten nadat ik dat spul kreeg, werkt het niet (of niet goed) en dan word ik (ongeveer acht uur later) nog straffer dan Manneken Pis ! Maar goed, we zijn er aan gewoon, mijn ouders en ik : elke ochtend beginnen we met het buisje. Het is als een ritueel, een gewoonte
Wat nu dat ongelukje van eergisteren betreft, mijn ouders hadden niks gemerkt.
Je hebt al gemerkt dat ik erg impulsief kan reageren in mijn relaties met mensen. Als het klikt, krijgen ze automatisch een plaats in mijn ‘woordenboek’, dat hangt af van mijn humeur op dat moment, van de omstandigheden… Je moet wel ronduit zijn tegen mij, maar je mag me nooit bruskeren, voorzichtig stapje voor stapje een weg leggen naar mijn wereldje. Daarna is het kinderspel !
Een voorbeeld ? Deze zomer op vakantie in het zuiden van Frankrijk, bleef Red (een dikke vriendin van papa en mama), enkele dagen bij ons logeren. We zien haar niet dikwijls, want ze woont nu in Toulouse. Het was dus een mooie kans. Ik vind tante Red wel tof (zo noemen wij haar). En ze bracht trouwens haar gitaar mee. Je snapt het al… Ik had dat instrument nog nooit van dichtbij ‘gezien’ (Eva trouwens ook niet). En het viel direct in de smaak !
Ik vertel jullie deze anekdote omdat sindsdien (twee maand geleden dus), als mama of papa me vragen wat ik wil doen, ik regelmatig antwoord : "ik wil de gitaar". Want op school spelen we trouwens ook soms met een gitaar, samen met meneer Herman. Ik denk dat Sinterklaas of de kerstman deze winter werk zullen hebben, zeker nu Eva ook graag gitaar wil leren spelen. Dat belooft ! Arme buren ! Gelukkig zijn het toffe mensen… Ze zullen er wel mee leven (ze zijn nu toch al gewend aan de herrie die ik geregeld schop : met de djembé, of als ik razend kwaad ben, of luid lach). Ja, ja, je moet maar naast ons wonen !
P.S.: Kusjes, Red, want ik weet dat je daar in Frankrijk mijn avonturen leest !
