Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
(vervolg- Want het is nog niet alles !) Etenstijd is het moment dat ik het liefst speel met woorden en met mijn geheugen : ik nodig mijn voeder of voedster uit om « de landen » te doen (zie archief 09/2003), "of de papoes" (idem), "de dagen van de week" (komt nog!), kortom, om met mij te babbelen. En, om volledig te zijn, is er ook nog de olifant die mama en papa mij voor mijn vierde verjaardag hebben gegeven : een knuffel die alles herhaalt wat hij hoort. Het tofste spel vind ik als ik me kwaad maak op de olifant en hij mij dan nazegt. Dat is lachen ! Zo vind ik het ook keitof als papa de gek uithangt aan tafel en hij me eender wat antwoordt als ik vraag hoe de inwoners van Papoea heten . Dan zegt hij : "de Pomponwinsiners !" Ik maar schateren. "Maar nee!" Papa: "De Pipiwisi’s?" Ik: "De Pepeweses" – alweer lachen- (alle foto’s van mijn maaltijden zijn genomen tijdens één van deze homerische ontbijten) (wordt vervolgd)