Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
Wat ons dierenpark betreft…ik besef dat ik nog altijd Méga niet voorgesteld heb. Dat is papa’s hond. Het is een vrouwtje. Papa noemt ze ook dikwijls "Nilfisk" omdat ze altijd rond mij draait als ik eet. Ze weet heel goed dat ik dikwijls brokjes boterham laat vallen of iets van mijn lepel laat glijden. Ze zorgt er wel voor dat de vloer rond de tafel altijd proper is ! Ik heb Méga graag en dan toch weer niet : ik heb haar graag omdat ze deel uitmaakt van ons gezin, maar ik heb haar niet graag als ze blaft en aan mijn gezicht likt. Nochtans, toen ik klein was en ze het nodig vond om mijn gezicht te wassen, stak ik mijn hele hand in haar muil en ze reageerde niet. Maar nu laat ik me niet meer doen en ze maakt zich maar best uit de voeten als ze gelijk waar te slapen ligt. Laatste detail : dankzij Méga neemt papa mij soms mee om in het bos te wandelen. Ik doe niks liever dan op haar roepen zoals papa als ze te ver afdwaalt : "Méga ! (ik fluit)! Kom, hond ! Hier, Méga ! Goed zo, meiske..." (Ik heb bijna evenveel gezag als papa !)
