Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
160. Kroniek van de tijd die voorbijgaat (11) : Doodgewoon (?)
Sinds kort durf ik wat meer met mijn gebaren naar de anderen toe…enfin, vooral mijn ouders en kennissen.
Toen iemand mij vroeger om een kusje vroeg, plakte ik mijn gezicht gelijk waar tegen de persoon. Nu geef ik een echte zoen op de wang (bah, dat prikt als papa niet geschoren is !).
Op dezelfde manier amuseer ik mij meer en meer met anderen te kietelen, maar dat wisten jullie al.
Maar mijn laatste vondst is blazen op de kleding van iemand als hij of zij kou heeft. Papa, mama en Eva hebben mij dat geleerd toen ik zelf kou had. En dus, toen papa gisteravond thuiskwam na zijn wandeling met de hond in het bos en hij me zijn ijskoude handen liet voelen, heb ik spontaan op zijn arm geblazen...
Dat is toch allemaal doodgewoon, hoor ik je zeggen…Maar als je er goed over nadenkt (denk aan de artikels van november en december), - ik raak niet echt graag mensen of dingen aan-, is dat een grote stap vooruit :
Is dat een grap of wat ? Moeder natuur wil mij nu ook al een loer draaien. Die stomme hyacint heeft nu zomaar besloten om haar bloem hoog te dragen. Ik kan gewoon niet ontsnappen. Het is een complot ! (zie artikels)
Ik moet zeggen dat ik op een dag ineens snapte dat ik groter werd omdat ik ineens aan de kraan van de lavabo kon. Fier dat ik was, want het is plezant om met water te spelen.
Maar da’s nog niet alles... Ik heb ook gesnapt dat ik groter werd dankzij de audiocassettes die papa en mama hebben opgenomen sinds mijn geboorte. Wel ja, omdat ik niet zie, vonden ze dat dit een andere manier was om sporen te bewaren van de tijd die voorbijgaat. En omdat ik terwijl ik eet om beurt naar alle cassettes luister (de verhalen van Marlène Jobert of de opnames van vroeger), wees mama me erop dat mijn stem veranderd was. Raar, zeg : ik hoor "loulou" als baby, mijn eerste woordjes, mijn slappe lach. En ik zeg het ook zelf "Dat is Loulou toen hij klein was".
...Dat ze mij dus eindelijk gerust laten met hun hyacint !
‘k Weet nie wat hij heeft, papa, maar hij zit de laatste tijd heel veel in zijn bureau. Hij heeft "werk" zegt hij, maar hoe kan ik nu weten wat dat wil zeggen. Als ik in mijn bad zit, naast zijn bureau, wil ik met hem babbelen, door de muur heen. Ik haal dan mijn hele gamma boven : Ik>"Zeg papa, doe je de landen ?" Of ook : "Zeg papa, zeg dag tegen Meneer." (ik dan met zware stem). Maar meestal doet hij een of twee keer mee en zegt dan dat hij moet werken. Vorige keer heb ik hem dan als antwoord gegeven (op de gepaste toon !): "Maar wat zit je daar toch altijd te doen in je bureau !" En lachen dat hij deed. Hij is naar mij toe gekomen en heeft enkele minuutjes met mij gespeeld.
"Werken, werken, werken"... Ik vind er niks aan, aan dat woord want dan speelt hij gewoon minder met mij.
