|
(de kleine prins en de tirannen -2- vervolg)
Ik moet zeggen, om heel eerlijk te zijn, dat ik sinds enkele weken dus in de ‘nee-fase’ zit !
Ik zeg "nee" tegen alles en niks (ook tegen de dingen die ik normaal gezien graag doe) : gewoon om eens te kijken… wie de baas is !
Nee, ik wil niet mee naar de markt met papa op zondag (we zijn toch gegaan en het was heel plezant : het was kermis en er stond een molen)
Nee, ik wil niet gaan slapen, niet in bad, eten, spelen, gehoorzamen...
...en dus gaat de stem naar omhoog en gebruiken mijn ouders de grote middelen : zij moeten en zullen de oorlog (enfin, veldslag na veldslag) winnen en het laatste woord hebben.
Erger nog, ik voel heel goed dat ze een verbond sloten en aan één zeel trekken. Ze zetten het grof geschut in : boze stem en als het moet brute kracht !
...Daar kan ik niet tegen op.
Gelukkig heb ik zelf een straf wapen : de trap. De trap is heel praktisch want ik kan me eraan vasthouden en zo goed weerstand bieden.
Goed, oke, ik weet wel hoe ver ze willen gaan (ze tellen tot drie), en soms ben ik bereid om dan met de witte vlag te zwaaien (ik moet ook af en toe eens uitblazen), maar ze overdrijven toch wel, vind ik.
En sluw dat ze zijn !
Niet alleen misbruiken ze hun gezag, ze proberen daarna me op mijn gevoelens te pakken. Na een ruzie hoor ik altijd weer hetzelfde liedje :
"Jammer, Loulou. Papa (of mama) is niet graag kwaad en pakt je niet graag hardhandig aan. Het is niet leuk voor hen en voor Lou ook niet. Je moet begrijpen dat je moet gehoorzamen aan de grote mensen die weten wat goed en wat niet goed voor je is."
Op mijn beurt probeer ik ze dan te doen smelten : "Je ziet dat je niet bang moet zijn ! Je moet gehoorzamen aan papa en mama, hondje Courage".
...En pats, daar is de reactie al, op een iets hogere toon- :
- Nee, Loulou moet gehoorzamen aan papa en mama.
Dan maar mijn groot middel : de knuffel (want ik zie ze toch wel graag). Ik pak ze in mijn armen en zeg dan :
- "Ik mag niet doen alsof ik hondje Courage ben of een kleine baby".
En dan zijn we weer vriendjes, tot de volgende keer...
Naar het schijnt leer je zo groot worden...
|
