Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
Zoals vorig jaar heb ik een video met onze wensen gemaakt : "2004 sunshines" through Daddy's Eyes (zonsopgangen in 2004 door de ogen van papa). Deze videoclip werd gemonteerd op de "eerste symfonie" van Lou (in werkelijkheid : zijn eerste kennismaking met de synthesizer die hij voor zijn zesde verjaardag kreeg).
Het downloaden vraagt alleen wat geduld.: om onze wensen te zien : click hier
Voor wie geen ADSL of kabel heeft, is hier een "light" versie beschikbaar (sneller om te laden) click hier
Deze clip duurt 1'30" en is te zien met Quicktime (gratis en compatibel met PC en Mac).
Dat onze wensen van geluk u heel 2005 door mogen begeleiden.
Veel dank voor uw talrijke wensen, post en blijken van steun die we in 2004 mochten krijgen.
De Boland stam
(Voor wie de wensen van 2004 niet heeft gezien : hier zijn ze )!)
(een tekst die een lezeres mailde). Je zal meteen begrijpen waarom ik je deze tekst niet wou onthouden (ik had hem graag zelf willen ondertekenen, maar hij is nu eenmaal niet van mij. ...)
Een mama van een gehandicapt kind vertelt : "Ik krijg vaak de vraag om te beschrijven wat het is om een gehandicapt kind te hebben, om de mensen te helpen die niets afweten van deze unieke ervaring en het zich ook niet kunnen voorstellen. Zodoende… ! Alles begint bij de zwangerschap, het verlangen naar een kind. Maar een kind verwachten is als een fantastische reis organiseren – naar Italië bijvoorbeeld -. Je koopt een pak toeristische gidsen, je maakt de mooiste plannen het Colosseum, de David van Michelangelo, de gondels in Venetië . Je leert enkele woordjes Italiaans. Het is allemaal erg spannend. Na enkele maanden intensieve voorbereidingen is eindelijk de grote dag aangebroken. Je pakt in je bent weg. Enkele uren later landt het vliegtuig. Je hoort de piloot zeggen : "Welkom in Nederland !" "In Nederland ?!...maar ik had mij ingeschreven voor Italië". Je hele leven droom je al van Italië ! Maar, niets aan te doen : "Er was een wijziging in het vluchtplan. U bent geland in Nederland en daar moet u nu blijven." Gelukkig ben je niet terecht gekomen in een vreselijke, vieze omgeving... Het is er gewoon anders. Je moet dus nieuwe gidsen gaan inslaan, een nieuwe taal leren. Je ontmoet een hoop mensen die je anders nooit had ontmoet. Al bij al, is het gewoon een andere plek. Het levensritme is rustiger dan in Italië. Het is er ook minder uitbundig. Na een tijdje merk je dat er windmolens zijn, zelfs een Rembrandt… Maar iedereen die je kent, gaat naar Italië en geniet met volle teugen van hun verblijf daar. Ga je dus de rest van je leven blijven zeggen : "Daar had ik ook naartoe gewild! Dat was zo gepland..." ? Natuurlijk zal het altijd wat zeer blijven doen, want een droom geef je niet op zonder verdriet. Maar als je maar blijft treuren omdat je niet in Italië zit, zal je nooit de mooie en heel bijzondere dingen van Nederland leren waarderen. En Nederland is nog zo een mooi land..."
Papa vindt dat hij veel geluk heeft omdat ik zo schattig en dus « presentabel » ben. En dan denkt hij aan al die mensen met een lichamelijke of geestelijke handicap die nog veel erger is dan de mijne. Hij denkt aan al die moedige ouders, al die personen die de blik van de andere mensen moeten doorstaan. En hij vindt dat die mensen enorm veel respect verdienen, en wel eens hele dikke pluimen mogen krijgen. Ik word al bekeken op straat, dus… Het is een reflex, zo zijn mensen nu eenmaal, ik weet het. Maar wat is er mis mee om na die reflex even te glimlachen. Gewoon een glimlach en de rest is vergeten.
Papa neemt veel plaats in op deze site, maar we mogen zeker mama niet vergeten ! Ze heeft echt gewoon alles voor mij over… Zij geeft me elke avond de hormoonspuitjes (waar papa bang voor is). En ze heeft een engelengeduld met mij, ze vindt altijd creatieve ideetjes om me dingen te leren. Kortom, mama is de tofste van de hele wereld (trouwens, ze is vandaag, zaterdagochtend, met mij en Eva naar het zwembad, terwijl papa dit schrijft, want hij houdt niet zo van zwemmen). Ik wou dit toch even zeggen, want mijn papa is een babbelaar en hij is natuurlijk de baas van de site. Misschien dat mama op een dag ook eens een artikel zal schrijven dat papa zal posten.
