Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
169. Kroniek van de tijd die voorbijgaat (13) : Door de luizen...
‘k Zit in bad, zoals elke avond. Papa zit achter zijn computer, ook zoals elke avond. Het typisch tafereel.
Af en toe roep ik hem door de muur. "Papa, ik wil koud water !". CHet is niet dat mijn medicament om mij water te doen ophouden, niet werkt (je weet wel, mijn "diabetes insipidus" (cfr. "Lees mij" – artikel 4 - : de handicap) of dorstziekte waardoor ik om de twaalf uur, waarvan één keer ‘s avonds, een vloeistof in mijn neus gespoten krijg). Nee, het is natuurlijk een smoes om papa bij mij te krijgen en met het spel van het visje te spelen, terwijl ik met mijn mond tegen het water in het glas babbel. "Papaaaa !" Eén keer, twee keer, drie keer (want elke keer gooi ik het water in het bad en wil ik nieuw : een techniek die altijd werkt).
De vierde keer is de laatste volgens papa en hij gaat terug naar zijn bureau. Dat is zonder mij gerekend : "Papa ?" -efkes wachten- "Opa, Opaatje !!!" Een echte oorlogskreet. "Papa !" Papa achter zijn computer : "Boem-pa, boem-paf, pif !" (dat antwoord geeft hij altijd).
Ondertussen komt mama mij inwrijven met de shampoo tegen luizen, want die vieze beesten zijn zo’n beetje overal in de school van Eva en mama heeft een maand geleden een luizenei gevonden in mijn haar. Die stommelingen denken zeker dat ik een Papoe ben ! Soit.
Ik vergeet er papa door, die ervan profiteert om verder te werken. Mama gaat naar de keuken. Ik hou me alleen bezig, met een "Meneer", Meneer René ,
het Hondje Couragehet Hondje Courage en de hele kliek terwijl de shampoo inwerkt op mijn kop.
Plots roep ik mama, nogal luid. Papa vraagt me wat er is. Ik maak me helemaal druk en ik blijf maar mama roepen alsof ik haar wil hebben. Door de muur door legt papa me uit dat mama in de keuken is en dat hij wel kan komen als ik iets nodig heb. Nu maak ik me echt boos. "Mamaaa !" Papa: "Kalm, Loulou ! Mama is bezig. Wat is er ?" Ondertussen is mama, die hoort dat ik over mijn toeren raak, naar boven gekomen. Ik had zeep van die stomme shampoo in mijn ogen gekregen en dat pikt als zot, maar in de plaats dat ik dat uitleg, begin ik wild rond te slaan in bad. Mama doet wat ze kan : bij mij moet je niet afkomen met de douchekop, daar ben ik bang voor. Het loopt dus fout, want ik blijf maar in mijn ogen wrijven. Ik ben als een vis die zich verweert in het visnet. Papa komt toegelopen om mama te helpen. Ze proberen me alle twee te kalmeren, maar niks helpt. De badkamer verandert in een zwembad en ik blijf maar in het rond slaan als een duivel, met alles wat er bij hoort : gillen, knijpen, bijten, enz. Papa vindt niks anders om mij te kalmeren dan zijn diepe stem te gebruiken die mij direct het zwijgen oplegt : "Nu is het genoeg. Hou op, Loulou !" De tijd staat stil. Papa : "Sorry dat ik zo tegen je schreeuw, kereltje, maar het is de enige manier om je te doen ophouden". Ik luister naar hem terwijl mama mijn haar verder uitspoelt en hij me knuffelt en met een handschoen met koud water over mijn ogen gaat. Ik tril nog helemaal na, ik zou willen huilen. Ik hou niet van die luide diepe stem van papa. Papa : "Ik schreeuw echt niet graag zo, mijn Loulou... maar ik had geen andere oplossing." Dan legt hij me zachtjes uit wat er gebeurd is : de zeep die ik in mijn ogen had gedaan, dat zij er voor niks tussen zitten, dat het zal overgaan, dat ik dapper moet zijn... En ik kalmeer stillekes aan. Ik zou wel graag papa nog eens knijpen, maar hij vraagt me zo vriendelijk om op te houden. Dus gehoorzaam ik. Zoals elke keer (gelukkig niet zo dikwijls) dat papa zijn stem moet verheffen, neemt hij alle tijd om rustig, heel lief tegen mij te spreken. Dat doet mij zoveel deugd. Ik vraag hem om zachtjes in mijn oor te fluisteren. Zo blijven we nog efkes samen stilletjes babbelen, wang tegen wang, terwijl mama zich verder met mijn haar bezighoudt. Ik : "Papa moet fluisteren in het oor van Loulou" Papa (fluisterend) : "Ik zie je graag, ventje, maar soms gebeuren er dingen die pijn doen of waar je bang voor bent, maar dan moet je heel dapper zijn en je niet wreken op de anderen." Ik (ook al fluisterend) : "Ja, want hondje Courage moet niet bang zijn en hij moet gehoorzamen". Papa : "...Maar hij moet vooral zeggen wat er scheelt... Als je me direct had geroepen in plaats van naar mama te gillen die beneden was, dan had ik je kunnen helpen. Je had me kunnen zeggen : Papa, mijn ogen prikken." Ik (probeer dat roepen voor te doen, maar dan zachtjes) : "Paaapa... ik heb een probleemke..."
En zo is de crisis weer achter de rug. Maar die ogen die me altijd zeer doen, ben ik lelijk beu. Ze dienen al tot niks !
De rest van de avond is heel leuk. Papa houdt op met werken om bij mij te blijven. We nemen het aperitief in het salon tot…
Maar dat is een ander verhaal ! Tot later.
Van Luc Boland :: mercredi 28 septembre 2005 à 18:56 :: Dag na dag
:: #210
:: rss
