Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
Je weet dus al dat ik in mijn hoofd anders ineenzit... En dat is zacht uitgedrukt !Laten we zeggen dat ik me op mijn gemak voelde in mijn wereldje van altijd dezelfde gebaren en woorden die ik leuk vind ! Ik ben dol op woordspelingen en spelletjes met woorden. Eén van mijn favorieten is het aftelrijmpje of noem het tongbreker van de « Papous ». Ik zei het al, bij ons thuis spreken ze Frans, dus het is een Frans versje maar ik zal het proberen uit te leggen. Toen ik op een dag weer zat te niksen in de auto, vond mijn grote zus Mathilde er niks beters op dan de tekst van « Papous » voor te lezen (om het uit het hoofd te kennen, moet je wel heel straf zijn). Het ging zo : ‘Chez les papous, il y a des Papous et des pas Papous. Chez les papous, il y a des Papous papas et des Papous pas papa. Chez les Papous, il y a des poux. Il y a donc des Papous papa à poux, des Papous papas pas à poux, des Papoux pas papa à poux et des Papoux pas papa pas à poux....(enz.)’. Wat het allemaal wil zeggen, is van geen belang. Je snapt het wel, hé. Enfin, ik kreeg natuurlijk de slappe lach… en ik wou het rijmpje altijd weer opnieuw horen. Je moet weten dat ik gewoon aanvoel, of aan de toon van de stem hoor of iemand het goed met mij meent. Als het niet speels bedoeld is, verstijf ik gewoon (of ik word heel boos, keer me af, negeer de persoon in kwestie). Stel u ook eens in mijn plaats, hé ! Waarom zou ik geen plezier maken in ‘t leven ? Dus negatieve dingen en beperkingen doen mij dichtklappen als een oester die bedreigd wordt. Het probleem is natuurlijk dat papa en mama niet altijd de tijd hebben om van alles een spelletje te maken. Je had hun gezicht es moeten zien toen ik ze ‘s morgens niet begroette met dag, maar begon met : "Chez les papous... en nu doet papa de Papous!" (want ik ben ook nog lui, hoe slim ik ook ben). Ik trek een beetje op « Rain man" (de autist vertolkt door Dustin Hoffman) : ik heb mijn grillen, mijn obsessies, mijn stokpaardjes en mijn gewoontes en soms, ik heb het wel door, doen mama en papa hun best om mij wat af te remmen, of in elk geval om me ook andere dingen te leren kennen.
Van Luc Boland :: vendredi 19 novembre 2004 à 09:15 :: Dag na dag
:: #18
:: rss
