Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
126. Kroniek van de tijd die voorbijgaat (7) : keep smiling !
Humor, dat is pas echt ! Zeg dat grappige Lou het gezegd heeft.
Ik doe niks liever dan lachen en ik hoor dolgraag lachen. Waarom triestig zijn als je evengoed vrolijk kan zijn ! Papa en mama zijn dol op lachen, maar soms zijn ze al te serieus met hun nageslacht (bibi, dus!). Ik hoor zo graag lachen en ik lach zo graag zelf. Als het aan mij lag, was er in deze wereld alleen maar humor en gebeurde alles in de vorm van een spelletje. Maar blijkbaar zit het leven zo niet ineen en vraagt dat veel energie en tijd. Dat vind ik soms wat jammer, want de tijd kan me niks schelen. Maar goed, niemand is perfect... behalve ik als het om humor gaat. Echt waar !
123. Hoe ik de dingen zie 2 : Demonstratie bij de dokter.
(vervolg) Dat allemaal om te vertellen dat ik gisteren, samen met papa, naar de neuropediater geweest ben (Voor een keer was het niet mama die van dienst was). Dat is een meneer die ik twee keer per jaar zie om te bekijken hoe ik het doe, psychomotorisch en neurologisch.
Toen papa me kwam afhalen op school en hij me vertelde waar we naar toe gingen, wou ik direct garanties : "geen prikken !" (ik heb het dan niet over mijn dagelijkse ‘prikje’ met hormonen, daar heb ik geen moeite mee, maar over die serieuze prikken in het ziekenhuis). Papa stelt me gerust : we gaan wel naar het ziekenhuis, maar je krijgt geen prik. Ik blijf dus cool.
Na een rit van een uur (we moeten de hele stad door) komen we aan in de kliniek.
Ik heb al verteld dat we naar het speelplein gegaan waren. Wel, papa heeft ervan geprofiteerd om mij te filmen toen ik een liedje begon te zingen op de schommel.
Je kan het hier zien (of onder in de linkse kolom, waar al mijn luister- en kijkbestanden samen staan) : Hier klikken !
PS : papa heeft mijn woorden ondertiteld, want ze zijn niet goed hoorbaar en leesbaar op het net. Hier volgt de tekst :
De intro : "over vier dagen, is het de verjaardag… (?)... ik i. i... wat je zegt. Ik zing het liedje." Het liedje : "Met Marie-Anne, la la la la .... Bij Marie-Anne, snap ik. Het is de radio... was in een doos in de kast. Ik snap het als de "panne van" (?) Waren in een radio, Waren in een ... Met opa ben je braaf... bij Marie-Anne En ik mag geen lelijke woorden zeggen !
119.Kroniek van de tijd die voorbijgaat... (vervolg) Ik luister naar alles !
(...vervolg)
Omdat het vandaag zo regent, ben ik zelfs niet eens kunnen gaan wandelen met de hond in het bos. Papa heeft de douche alleen genomen. Dat zal hem leren !
Toen hij thuiskwam, gaf hij me een zoen in de nek (ik was bezig aan mijn reusachtig vieruurtje), en daarna hoorde ik hem mama knuffelen. Eva die voorbij raasde met haar step (in huis !), kon het niet laten om uit te roepen : "Hola, romantiek in de lucht !". Papa en mama kregen de slappe lach... Ik heb niet gereageerd, maar ik had het wel goed gehoord. Ik luister naar alles ! Bewijzen ?
Verd…het regent de hele dag… Geen wandeling met papa deze zondag. Maar ik leg me erbij neer en ik breng een toffe dag door, met de ene slappe lach na de andere.
Om vier uur in de morgen was ik al in supervorm. Toen papa me vriendelijk kwam zeggen dat ik nog wat moest slapen kreeg hij het droge antwoord : "geen goesting!". Hij zei me dan dat ik de volgende dag doodmoe zou zijn als ik ‘s nachts niet zou slapen en dat de anderen toch ook wilden slapen. Ik zat namelijk uit volle borst te zingen : "les fan- les fantômes" van Henri Dès, en ik trapte met mijn voeten tegen het Fisher Price bord dat al sinds ik heel klein ben aan mijn bed hangt (je weet wel, dat plastic bord met een telefoonschijf die "krrrr" doet, een rollertje, een konijntje en een schildpad die koersen als je ze aanraakt, een bel, enz.). Ik ben er gek op, het is een houvast in mijn bed. En ik ken nu bijna alle creatieve spelletjes… met ogen dicht (inderdaad !), of zelfs met mijn tenen alstublieft. Soms, zoals deze nacht, gebruik ik het bord om mijn voetbalkwaliteiten te oefenen. Geloof me, het lawaai is niet mis. En om vier uur in de morgen, als het overal rustig is, loont dat echt de moeite.
(vervolg) Dat ik me zo op mijn gemak voel op trappen is voor mij logisch, maar niet voor jullie, de zienden ! Geen enkele plek biedt zoveel houvast als een normale trap : een beperkte ruimte, met een muur aan de ene kant en een leuning met spijlen aan de andere kant, een vloer met duidelijke afstanden, van trede naar trede, wat wil je nog meer... Dat is totaal het tegenovergestelde van een grote kamer die ik niet ken en waar ik niet weet waar de grenzen liggen.
Het schijnt trouwens dat het voor sommige blinden volstaat dat ze in hun handen klappen om te weten hoe groot een kamer is en of er veel of weinig meubels staan, kwestie van een eerste indruk te krijgen. Zo ver ben ik nog niet, lang niet, ook al ken en herken ik veel plaatsen waar ik kom.
Vanmorgen zijn we allemaal samen naar de speeltuin gegaan. Voor een keer ging papa mee. Ik heb er goed van geprofiteerd terwijl hij er moest aan geloven ! Dan moet je maar geen foto van mij nemen op het draaimolentje ! Ik kan uren draaien en als ik er afstap toch nog mooi recht lopen, maar hij… Ik heb heel goed gemerkt hoe stil hij daarna was.
