Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
In mijn bad (tot in de kamer ernaast) : - Papa? Papa, ik denk dat het bad niet loopt… Je moet niet bang zijn ! Papa (in zijn bureau, aan zijn computer) : - Je hebt gelijk, ventje, je moet niet bang zijn : het bad loopt niet. En het is toch niet erg...
Dat lopend bad heeft te maken met wat er drie maand geleden bij oma en opa gebeurde : de dop zat er niet goed in of ik heb hem eruit getrokken en het bad liep razendsnel leeg. Wat een paniek ! Nooit gezien. En ik begin daar dikwijls weer over. Stel je in mijn plaats :
(de kleine prins en de tirannen -2- vervolg) Ik moet zeggen, om heel eerlijk te zijn, dat ik sinds enkele weken dus in de ‘nee-fase’ zit ! Ik zeg "nee" tegen alles en niks (ook tegen de dingen die ik normaal gezien graag doe) : gewoon om eens te kijken… wie de baas is !
Nee, ik wil niet mee naar de markt met papa op zondag (we zijn toch gegaan en het was heel plezant : het was kermis en er stond een molen) Nee, ik wil niet gaan slapen, niet in bad, eten, spelen, gehoorzamen...
...en dus gaat de stem naar omhoog en gebruiken mijn ouders de grote middelen : zij moeten en zullen de oorlog (enfin, veldslag na veldslag) winnen en het laatste woord hebben. Erger nog, ik voel heel goed dat ze een verbond sloten en aan één zeel trekken. Ze zetten het grof geschut in : boze stem en als het moet brute kracht ! ...Daar kan ik niet tegen op. Gelukkig heb ik zelf een straf wapen :
(de kleine prins en de tirannen -1-) Er is nu geen twijfel meer mogelijk. Misschien dat jullie het ook al voelden aankomen, artikel na artikel : papa en mama hebben besloten om me hard aan te pakken. Hulp ! Hallo, Child Focus ? S.O.S. mishandelde kinderen !
Geen idee wat ze gegeten hebben (leeuw of dolle koe ?), maar ze trekken ten strijde. De vierde wereldoorlog is uitgebroken. Besef je wel hoe onrechtvaardig dat is? Ik ben maar een klein gehandicapt, blind jongetje helemaal alleen tegen twee grote mensen. Het is niet eerlijk !
Papa heeft geprofiteerd van zijn uitleg over de blaadjes die vallen om mij tussen die blaadjes te doen lopen. Kinderen zijn daar dol op… waarom ik dan niet ?
Echt geslaagd was de eerste poging niet : ik heb een paar stapjes gezet maar ik vond de grond nogal onvast. Het leek wel zand : de meeste niet-zienden of slecht-zienden houden niet zo van oppervlaktes die zacht zijn en niet plat. Logisch. Maar wat ik wel heel tof vond, waren de stappen van papa als hij in de blaadjes trapte en ze rond mij vlogen. Nog zo’n idee van hem waar ik niet zo direct van af zal geraken, vrees is !
Als ik ziek ben, staat het hele huis op zijn kop! Het is als met een heel klein kindje (hoewel ik vijf ben) : ik kan het moeilijk allemaal duidelijk zeggen en dus kan ik alleen maar huilen of boos worden als ik pijn heb. Dat zijn de enige tekenen van mijn algemene toestand, naast koorts en zichtbare symptomen (een lopende neus, enz.). Daarom zien mijn ouders ook niet direct wat er mis is. Ik zeg ten hoogste ‘ik heb pijn’ maar zonder te zeggen waar.
Maar eergisteren kwam ik met iets nieuws voor de dag.
Zo’n tien dagen geleden doken twee nieuwe personages op in mijn monologen en andere verhalen die ik verzin.
Want als niemand zich met mij bezighoudt, ga ik gewoon op mijn eentje babbelen. Ik maak verhalen met de woorden die in mij opkomen en met de hoofdpersonages uit mijn leven, de ingebeelde inbegrepen. Logica en structuur zitten er niet altijd in, en ik spring dikwijls van de hak op de tak (zie het audiobestand in mijn bad – kolom links onder). En telkens als ik deze verhalen verzin, doe ik zoals de acteurs die verhalen vertellen op cassettes of cd’s : ik verander mijn stem per personage (zoals Marlène Jobert als ze « Goudlokje » vertelt). Kortom, ik verander razendsnel mijn stemtimbre voor elk personage, en omdat ik soms nogal murmel, is het niet altijd gemakkelijk om te volgen !
(Mijn weekje vakantie (8)) In het land waar ik woon, worden er drie verschillende talen gesproken. Op hun negende leren de kinderen een tweede taal op school. Dat doet mijn zus Eva nu dus.
En ze zingt nu Vlaamse liedjes thuis…ik vond het direct tof, toen mijn ouders mij uitlegden dat het een andere taal was, zoals het Engels (zie Artikel van 2/10 : Het Engels accent) Er was niet meer voor nodig om Eva na te doen of om aan Papa te vragen Vlaams te spreken. Hij trekt zich wel uit de slag, en antwoordde mij in het Vlaams (...hum...). (denk ik toch). Ik kreeg gewoon de slappe lach.
Sindsdien en vooral tijdens deze vakantie in de Ardennen, vraag ik elke keer aan papa om Vlaams te spreken. En ik probeer hem dan natuurlijk na te doen, en dan vooral de : "ha’s en he’s" (wie het gewoon is om alleen Frans te spreken, heeft het daar nogal moeilijk mee, zie je).
De foto is genomen tijdens een maaltijd op de buiten terwijl papa mij nadoet als ik Vlaams spreek. Je snapt wel dat ik dat plezant vind !
(Mijn weekje vakantie (7)) Wat ik vooral leuk vind in het huis in de Ardennen is de open haard. Ik kan hem wel niet zien, maar ik loop graag van de zetel naar de haard om dan net te stoppen aan de sokkel (...onder toezicht van mama en papa). Ik steek dan voorzichtig mijn handjes uit, buk me een beetje en draai mijn hoofd om de warmte op mijn wangen te voelen. Het lijkt wel alsof ik naar het vuur luister. En dat doe ik ook. Hoewel ik de eerste keer vooral werd aangetrokken door het geluid van het vuur. Een warmtebron die geluid maakt…dat is nog eens raar en interessant. Niet zoals die radiatoren of gastoestellen. Een open haard leeft ! br> Het is trouwens daarom dat ik de radiator in het buitenhuis verkies (NVL: nog altijd niet goed ontlucht!). Hij maakt de hele tijd geluidjes als van een beekje. En ik heb ondertussen ook geleerd om hem te doen zwijgen, of integendeel, weer te doen lopen… als ik aan het klepje draai.
(Mijn weekje vakantie (6)) Mijn grootoom, die ik niet gekend heb en van wie het huis in de Ardennen is, was een heel geleerd man die, buiten zijn beroep, ook veel wist van de natuur : van de planten en bijen, van de vissen en van paddestoelen, en hij was ook nog eens jager ... Daarom zit het huis helemaal vol jachttrofeeën : van de kop van een everzwijn of een ree tot een hele vos en allerlei roofdieren – allemaal opgezet -, en daar tussen in, talloze houten beeldjes van herten, reeën, boeken, onyx, enz. Mama en papa zijn er niet zo weg van, maar het behoort tot de charme en het karakter van het huis. Het voordeel is natuurlijk dat ze me op die manier kunnen laten voelen aan een "echt" everzwijn, een "echte" ree, een vos, een uil, een sperwer… allemaal dieren die ik anders nooit zou kunnen ‘zien’ op mijn manier, voelen dus. Het zou u zeker verbazen als ik me gewillig liet overhalen tot dergelijke voelsessies. Wees dan maar niet verbaasd… Mama en papa pakken het dan ook heel rustig aan. Trouwens, waarom zouden ze zich haasten ? Vluchten zullen die beestjes niet, hoor...
(Mijn weekje vakantie (5))(vervolg) Maar wat echt goeie vriendjes van ons heeft gemaakt is de oude zetel met veren. Ik doe niks liever dan op en neer springen op de zetels in het buitenhuis (thuis veren ze niet terug). Dat is daar één van mijn favoriete spelletjes En dus begon ik te springen en luidkeels te roepen : "Boem in de zetel, boem in de zetel !" Coline liet niet lang op zich wachten. We hebben zo zeker een uur staan springen en lachen, lachen. Je kan je voorstellen in welke staat we waren, ik ken dan ook die zetel door en door : ik kan tot dertig of veertig centimeter hoog springen en dan gooi ik me naar achter in de zetel. Maar toen ze ‘s avonds weg was, kon je mij natuurlijk bijeen vegen. Doodop, pompaf, maar in een hoge staat van opwinding !
Enfin, de ontmoeting met Coline was echt wel heel tof en we zullen elkaar zeker terugzien, ook al woont ze ver.
(PS: Coline, als je mama je dit artikel voorleest, dikke kus van mij !)
(Mijn weekje vakantie (4 -vervolg) Mijn mama en de mama van Coline hebben dezelfde voornaam, ik heb daar natuurlijk een spelletje van gemaakt en dat heeft het ijs gebroken. We amuseerden ons met op onze mama te roepen : Ik: "Mama Claire ?" Mijn moeder : "Ja ?" Coline: "Mama Claire?" Haar mama: "Ja ?" ...en zo verder, en lol dat we hadden !
Dan wilden onze ouders dat we op de djembé speelden, want we zijn daar alle twee nogal goed in. Ik heb dan maar een kleine demonstratie gegeven, rap rap, om ze een plezier te doen. Maar Coline vond dat circusnummertje maar niks en weigerde. Dapper meisje.
Dan ging ze spelen met mijn elektrisch pianootje, terwijl ik speelde met mijn telefoon "Buzz Lightyear" (of dacht je dat ik samen met haar met de poppen ging spelen ?). En met ons tweeën hebben we dus een concertje gegeven... (...wordt vervolgd)
(mijn weekje vakantie (3) In de Ardennen kwam er een meisje bij ons op bezoek. Ze heet Coline. Ze is zes, ze ziet niet goed en ze heeft zoals ik een onderontwikkelde hypofyse. (Ze kent dus ook de avondlijke hormoonprikken). Haar mama en mijn papa hebben elkaar ontmoet via mail, dankzij de site. Het is dus vers van de pers en niemand kende hen voor ze aankwamen ! Toen ze bij ons toekwam met haar mama, verliep het contact tussen haar en mij niet zo vlot. Het was rond de middag en ik was nogal moe (ik was al wakker van vier uur) En om eerlijk te zijn, ik ben nogal verlegen met kinderen van mijn eigen leeftijd…alsof ik liever volwassenen heb. Ik heb dus geen echte vrienden of vriendinnetjes van mijn leeftijd behalve mijn klasgenootjes, maar die wonen erg ver. Ik ben het dus niet gewoon dat ik voorgesteld word aan een schone onbekende…en die nog zowat even oud is, ook ! (Ze gaan er wel tegenaan, mijn ouders !)
Tussen papa, mama en haar mama zat het wel direct goed. En omdat papa ook direct goed overeen kwam met Coline, heb ik mijn eigen deur ook maar opengezet, kwestie van stillekes ook in de sfeer te komen. (wordt vervolgd...)
Mijn weekje vakantie (2) Meestal slaap ik goed in het huis in de Ardennen waar je niks hoort (het is een « verloren gat »). Ik zeg dus wel : meestal, want dit keer ging het dus helemaal niet ! Is het de overschakeling naar het winteruur of het feit dat ik nu regelmatig siësta houd in de namiddag ?
