Dagboek van Lou
een kleine prins als geen ander
  Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
 
 
 

Zoeken

 

Archief

« december 2004 »
MaDiWoWoDonZaZon
12345
6789101112
13141516171819
20212223242526
2728293031
 

Categorieën

 

Archieven per maand

Lou en water

 
 
 
 
 
 

Welkom op de "blogs" van Lou.


Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.

Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
 

WAARSCHUWING


Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).

Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.

Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.

Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.

Meer informatie? Zien “lees mij”
 

BEDANKT


Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
 
Veel dank aan Christine Leroy voor de vertaling.
 

RSS Feed

 

Visits


 
 

woensdag 29 december 2004

46. Mijn eigen "bel" (1)

Lou dans son bain 1Dikwijls als ik in bad zit (of ergens anders, dat wil zeggen de helft van de tijd ongeveer), zit ik in mijn ‘bel’, zoals mama en papa zeggen. Dat is het tegenovergestelde van mijn ‘verlichte’ momenten (zie het artikel « emoties en licht » van 15/10 - hieronder).
Op die momenten zeg ik vanalles en nog wat, ik gooi er alle woorden uit die ik ken en dan vooral die woorden die gevoelens bij mij opriepen. Ik doe een beetje aan mijn eigen ‘debriefing’.
Een voorbeeld, ik heb er de pest aan als papa in zijn bureau werkt, want dan is hij er niet voor mij. Dat heeft wekenlang een crisis veroorzaakt. Vandaag kan ik daar al wat beter mee om (gelukkig voor papa die het moeilijk had om mijn verhalen te schrijven terwijl ik beneden stond te gillen).
Soit…dat allemaal om u (letterlijk’) eens weer te geven welk soort gesprek ik op mijn eentje voer...
(wordt vervolgd)
Van Luc Boland, om 14:03 :: Dag na dag :: #72 :: Geen reactie
 

maandag 27 december 2004

44. De geboren imitator (...nog altijd)

Ik heb een goede mop voor jullie : af en toe nemen mijn ouders mij mee voor een weekendje op het platteland in een heel rustiek huis (een oude hoeve). Ik heb er mijn eigen kamertje, naast hun kamer.
Op een nacht besloot ik om op mijn eentje wat te vieren in mijn bed, maar mama en papa werden wakker van het lawaai. De houten muur tussen onze kamers was dan ook erg dunnetjes.
Ze hadden de indruk dat ik in gesprek was met ...een spook ! Ze hoorden zeer duidelijk twee verschillende stemmen : de mijne... en een diepe stem die ze snel herkenden : Opa ! Ja, ik deed perfect de stem na van mijn opa waar ik dol op ben. Dat gaf zoiets van :
Ik : "Alles goed, opa?"
Hij : "Heel goed, jongen… en met jou ?".
Ik : "Heel heel goed, en Colargol is niet naar school gegaan".
Opa. : "Zo?"
Ik : "Bevalt de fauteuil je ?"
Opa. : "Ja, knul, de fauteuil bevalt mij. Wil je naar de tuin ?
Ik : "Ja, want oma is weg." Enz...
Ik moet jullie vertellen dat mama en papa goed gelachen hebben…Hetzelfde timbre, dezelfde toon, dezelfde woorden (alleen opa noemt mij ‘knul").

Het is als toen ik de hele tijd dezelfde onbegrijpelijke zin herhaalde : "alo, alo, alo, djacbaï". Tot papa begreep wat dat gebrabbel betekende. Ik deed opa na als hij de telefoon opneemt : "Hallo, Jacques Bailly...".
Je ziet dat de hersens van mijn ouders soms traag werken!
Van Luc Boland, om 14:25 :: Dag na dag :: #70 :: Geen reactie
 

vrijdag 24 december 2004

41. "Rood licht ! Groen licht !"

Enkele weken al is één van mijn favoriete spelletjes : "Rood licht ! Groen licht !".
Je raadt het al, het principe is een beweging te onderbreken als ik "Rood licht !" zeg en omgekeerd voor « Groen licht ! ».
Het is nu eens een goed middel dat mijn ouders gebruiken om me te doen voortmaken als ik weer treuzel (bijvoorbeeld op de trap om naar de badkamer te gaan), en dan weer een middel dat ik gebruik om, integendeel, de dingen te laten duren en plezanter te maken.
Ik speel dit spelletje dus te pas en te onpas : om te lopen, te eten, me aan te kleden...en te spelen. Soms komt het mama of papa natuurlijk niet goed uit want als ik een beetje te veel "rood licht" zeg, gaat het nog trager vooruit. Maar het is zo plezant om stokstijf te blijven staan, om niet meer te bewegen met een volle lepel soep (die al overloopt zonder dat ik het besef)...
Zo is het altijd met mij : wit of zwart, positief of negatief…al naargelang hoe ik me op dat moment voel. Maar soit, ik ben dol op dit spel dat me soms doet trillen van pure lol (letterlijk).
Ah, ja,…ik weet dat er ook oranje lichten bestaan, maar dat interesseert me minder… Waarom halve maatregelen ?
En vooral, waarom zo serieus zijn in een wereld die ik tot luilekkerland zou willen omtoveren ?
Van Luc Boland, om 16:40 :: Dag na dag :: #67 :: Geen reactie
 

woensdag 22 december 2004

39. Emoties en "licht"

18 uur… Een goedgevulde dag.
Papa is weggegaan zonder mij iets te zeggen. Vermoeidheid en emoties komen in mij op als hij weer thuis komt. Ik ben niet te troosten, zo groot is mijn verdriet. Ik sla wartaal uit. Plots brandt er een ‘lichtje’ in mijn hoofd. Ik rijg de woorden aan elkaar en begin een dialoog met mama en papa :
"Lou huilt. (...) Loulou moet niet huilen. Loulou mag geen lelijke woorden zeggen anders wordt Marie-Anne boos"(zijn juf - zie artikels hierna).
Mama: "Dat klopt, Loulou en Marie-Anne heeft gelijk". (Ik word al wat minder droevig)
Ik:" Ja, ik moet gehoorzaam zijn aan Marie-Anne, Marie-Anne is lief. Maar ze wordt boos als ik lelijke woorden zeg. Dus mag ik geen lelijke woorden zeggen. Dat is zoals wanneer mama en papa boos worden als Loulou niet braaf is. Trouwens (nvda : in de tekst !), ik moet goed met mijn handjes spelen met Marie-Anne, anders ben ik een bébé-cadum!".
Papa houdt zijn lach in :"Juist, omdat Marie-Anne, je heel veel dingen kan leren.".
Ik: "Trouwens (nvda: re-sic!), ik moet niet bang zijn. Ik moet Marie-Anne vertrouwen. Ik moet goed leren om niet bang te zijn". -pauze- "Marie-Anne, mama en papa zijn er om mij te beschermen. Daarom moet ik niet bang zijn". (Ik ben één en al glimlach, ik omhels papa) "Ik zie je graag, papa!"
Papa: "Ik zie jou ook graag en daarom helpen we je om niet meer bang te zijn. Hoe meer dingen je zal leren, hoe minder bang je zal zijn".
Ik geef nu kusjes op het gezicht van papa en van mama.
Het zit weer goed. Mijn emoties zijn niet meer zo hevig… ik wil weer een lolly in de schelp zijn, ik ben zo vrolijk, zo vrolijk. Het leven is mooi en ik weet heel goed dat Marie-Anne, papa en mama mij heeeeeeel graag zien en ze alles doen voor mijn bestwil.
Van Luc Boland, om 09:57 :: Dag na dag :: #65 :: Geen reactie
 

dinsdag 21 december 2004

38. Helemaal plat !

pneu crevé - 1000 bornesToen mama en ik thuiskwamen van onze wandeling, vonden we papa op straat. Hij deed een poging om de platte band van mama te herstellen. Het knarsend geluid van de bouten die hij losschroefde beviel mij wel en ik wou bij hem blijven.
"Krak doet de bout!" - "Kling! Doet de sleutel die de hele tijd valt".
Je snapt het, ik heb hem zo op mijn eigen manier geholpen. Hij heeft me dan laten voelen aan de platte en aan de nieuwe band. Ik heb zelfs geprobeerd om er aan te heffen. Zwaar, zeg !
Papa heeft me getoond dat een band kon rollen. Voor mij is een auto niet meer dan een zitbank die lawaai maakt, die beweegt, met een achterdeur (de mijne), een rugleuning aan mijn voeten en wat carrosserie. Ik kan me dus niet echt voorstellen hoe een hele auto eruit ziet. Dat geldt trouwens voor veel dingen, die ik beetje bij beetje ontdek.
Daarom neemt hij me soms, als we thuiskomen van school en in de straat rijden, op zijn knieën en bestuur ik de auto samen met hem. Ik doe niets liever dan dat stuur samen met hem vasthouden. "Links! Rechts !"
. En vooral die toeter ! Maar papa heeft niet zo graag dat ik toeter.

Zo, de platte band is vervangen. Ik ben een beetje zoals die band (het is tijd voor een dutje, want ik heb deze nacht ook gefeest in bed, denk ik). En papa ook. Dodo, allemaal !
Van Luc Boland, om 14:43 :: Dag na dag :: #64 :: Geen reactie
 

maandag 20 december 2004

37. Kroniek van de tijd die voorbijgaat (1)

"Naarmate de tijd voorbijgaat, meet ik de tijd die voorbijgaat (...) We zullen elkaar zoenen in de hals. Rondom ons zal alles zijn." (naar Benjamin Biolay - Les cerfs volants)
(begrijpe wie kan)

Het verhaal van een zaterdagochtend als geen ander…Hoewel.
Mama en papa zijn in de vroege uurtjes thuisgekomen (concert en dan nog wat eten met vrienden). Nochtans moeten ze om 7.30 uur weer inpikken op het ritme van de week. Ik wroet en wriemel in mijn bed. Eva houdt zich met mij bezig om papa en mama nog wat te laten slapen… Ik ben heel lief tegen mijn zusje, maar om kwart over acht… heb ik honger. Mijn zus gaat dus mama halen (op zaterdag slaapt papa uit). Ze staat op en komt naar me toe... Maar ik wil papa. Ik weet niet hoe, maar papa hoort dat ik hem wil hebben en zegt bij zichzelf dat hij toch niet meer zal slapen. Hij denkt aan het liedje van Biolay. En als we nu eens met het hele gezin ontbeten ? Croissants, vers sinaassap, koffie en warme chocola voor de meisjes. (dat gebeurt niet dikwijls bij ons…gezien we allemaal een ander uurschema hebben in de week en omdat je constant met mij moet bezig zijn tijdens het eten, ook niet gemakkelijk om eens « samen » te eten").
Enfin, papa staat op (hij zal deze namiddag wel een dutje doen… want vanavond gaan ze naar vrienden, zot zijn ze!).
Als ik papa’s stappen op de trap hoor, juich ik ; "Papa is er !". Het hele gezin staat in mijn kamer.
"Wel papa, waar is Benjamin Biolay?"
Mama legt me uit dat ze hem gisteren hebben zien optreden (dat had ik wel gesnapt!)...
Mama: "Op zo een optreden is er nu te veel lawaai voor jou, maar op een dag mag je mee".
Ik (koppig): "Waar is Benjamin Biolay? Wat zijn de Papoes ? Gaan we naar de markt ?"
-"Maar nee, kereltje, het is zaterdag!"

Ik (micro-crisis):"Zaterdaaaaaaag!"
Mama: "Morgen is het zondag en dan ga je naar de markt met papa!"
Ik: "Waar is papa?"
Papa: "Hier ben ik"
Ik: "Waar is zondag?"
Mama: "Zondag, dat is morgen. Dus is het vandaag zaterdag."
Ik: "Waar is vandaag ? Morgen dat is vandaag. En waar is Benjamin Biolay".
Papa (om me af te leiden, maar dat zal niet zo direct lukken) : "Loulou, we gaan allemaal samen ontbijten. Daarom is papa vroeg opgestaan op een zaterdag. En als je wil luisteren we naar Benjamin Biolay".
OK. Ik doe mee ! Papa gaat naar de bakker en naar de krantenwinkel (hij is het wel komen zeggen want ik vind het niet leuk als hij weggaat zonder iets te zeggen).
Ik:"Papa, ga je graag naar de krantenwinkel ? " (een grote klassieker van mijn repertorium).
Papa: "Ja, dombo, ik ga graag naar de krantenwinkel!" Daarna: "Tot zo, Loulou."
Ik: "Tot zo, papa."
Mathilde is ondertussen ook wakker geworden van al die herrie.
Ontbijt met vijf. Het leven is mooi.
Papa neemt een foto van de "ster" van de dag : Eva en haar gips dat we allemaal tekenen. Ze is in de wolken.
Zo gaat het leven. Zo gaat de tijd voorbij. Mama neemt me mee naar een speeltuin… maar de band van haar auto is plat. Dan gaan we maar te voet terwijl papa de auto van mama herstelt.
Het is middag. De schrijvelaar kruipt nu in de huid van een zondagsmonteur. SY.
Van Luc Boland, om 09:15 :: Dag na dag :: #63 :: Geen reactie
 

zondag 19 december 2004

36. Het is gebeurd ! (snel, snel... )

plâtre EvaHet is gebeurd, mijn zus Eva zit in het gips : een lichte verzwikking... Meer een nepmiddel dan wat anders (voor tien dagjes maar), maar goed… Ik zal pas morgen weer iets laten horen, want papa is net thuis van het ziekenhuis en is al weer vertrokken naar een concert (Benjamin Biolay).
Die mens mag zich toch ook eens amuseren (met mama).
(De dolle dagen volgen elkaar op en lijken op elkaar). SY
Van Luc Boland, om 18:29 :: Dag na dag :: #62 :: Geen reactie
 

zaterdag 18 december 2004

35. Dolle donderdag...

Buiten de kat, was het gisteren een dolle dag voor mama en papa (zo zijn er wel meer).
Eerst moest de kat dus naar de dokter, dan moest ik nog gesust worden omdat ik de dag voordien een beetje te veel lelijke woorden had gebruikt en mijn juf erg boos was geworden (met reden).
Ik bleef thuis dus maar doordrammen, met mama en papa als klankbord : "Loulou mag geen lelijke woorden zeggen, anders wordt Marie-Anne kwaad" - "Tegen papa" - (het klassieke spelletje van de herhaling, dat veel ‘zen’ vraagt, want ik blijf maar herhalen en herhalen en aandringen dat mijn gesprekspartner antwoordt). Dat laat weinig plaats en tijd voor dialoog en voor de andere leden van het gezin!
Als kers op de taart viel Eva op haar gezicht in de turnles, met een opgezwollen voet erbij. Daarbij gaat ze op donderdag naar de psycholoog (dat wou ze zelf en het doet haar deugd). Dan was het mijn beurt om onnozel te doen op de trappen en te vallen… Kortom, mama en papa waren uitgeput op het eind van de dag. Papa moet Eva nog naar de radioloog brengen en nog dit en dat…
Van Luc Boland, om 17:28 :: Dag na dag :: #61 :: Geen reactie
 


zondag 12 december 2004

30. De deur die piept !

porteIk ben gek op geluiden Zo gek dat ik onlangs post vatte in de gang om er de hele tijd de deur naar de living open en dicht te doen omdat het zo heerlijk piepte.
Papa had er lang geen olie meer in gedaan en ze maakte fantastische geluiden die anders klonken als je ze snel of traag liet bewegen. Alsof het spookte. Ik kon er maar niet genoeg van krijgen, ik amuseerde me rot :
IK: "Deur, je mag niet ooooeeeeiiiiiiii doen!"
Dan liet ik de deur piepen en maakte ik me nog bozer : "Deur ! Wat heb ik gezegd ! Je mag niet piepen!" of "Je mag niet huilen!"(enz...) .

Het probleem is dat zelfs de buurvrouw wakker werd van al dat gepiep toen mama en papa in het weekend laat thuiskwamen (ze gaan graag uit de bol tijdens het weekend, om stoom af te blazen).
Direct deed mama (ja, mama ! Bravo, papa!), olie in de scharnieren.
Wat een drama ! Ik kreeg me daar een aanval van woede ! ... Ik was niet te troosten en ik zei : "De deur weent omdat ze niet meer piept!". En dat heeft zo twee tot drie dagen geduurd !
Maar mijn ouders vonden er weer iets op en vertelden me : "Kijk, de deur weent niet meer… Dat wil zeggen dat ze blij is ! Ze vond dat piepen niet zo leuk".
Ze hadden me goed beet ! Maar met een dergelijk argument zitten ze nog niet safe, hoor, want nu moeten ze ook nog uitleggen dat een zetel, een stoel, een tafel (...), niet levend zijn zoals mensen, of zoals dieren. Maar dat is een ander verhaal.
Van Luc Boland, om 20:15 :: Dag na dag :: #56 :: Geen reactie
 
Version française | English version | Waarschuwing | Schrijf ons | Copyright 2004 - Luc Boland