Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
"Naarmate de tijd voorbijgaat, meet ik de tijd die voorbijgaat (...) We zullen elkaar zoenen in de hals. Rondom ons zal alles zijn." (naar Benjamin Biolay - Les cerfs volants) (begrijpe wie kan)
Het verhaal van een zaterdagochtend als geen ander…Hoewel. Mama en papa zijn in de vroege uurtjes thuisgekomen (concert en dan nog wat eten met vrienden). Nochtans moeten ze om 7.30 uur weer inpikken op het ritme van de week. Ik wroet en wriemel in mijn bed. Eva houdt zich met mij bezig om papa en mama nog wat te laten slapen… Ik ben heel lief tegen mijn zusje, maar om kwart over acht… heb ik honger. Mijn zus gaat dus mama halen (op zaterdag slaapt papa uit). Ze staat op en komt naar me toe... Maar ik wil papa. Ik weet niet hoe, maar papa hoort dat ik hem wil hebben en zegt bij zichzelf dat hij toch niet meer zal slapen. Hij denkt aan het liedje van Biolay. En als we nu eens met het hele gezin ontbeten ? Croissants, vers sinaassap, koffie en warme chocola voor de meisjes. (dat gebeurt niet dikwijls bij ons…gezien we allemaal een ander uurschema hebben in de week en omdat je constant met mij moet bezig zijn tijdens het eten, ook niet gemakkelijk om eens « samen » te eten"). Enfin, papa staat op (hij zal deze namiddag wel een dutje doen… want vanavond gaan ze naar vrienden, zot zijn ze!). Als ik papa’s stappen op de trap hoor, juich ik ; "Papa is er !". Het hele gezin staat in mijn kamer. "Wel papa, waar is Benjamin Biolay?" Mama legt me uit dat ze hem gisteren hebben zien optreden (dat had ik wel gesnapt!)... Mama: "Op zo een optreden is er nu te veel lawaai voor jou, maar op een dag mag je mee". Ik (koppig): "Waar is Benjamin Biolay? Wat zijn de Papoes ? Gaan we naar de markt ?" -"Maar nee, kereltje, het is zaterdag!" Ik (micro-crisis):"Zaterdaaaaaaag!" Mama: "Morgen is het zondag en dan ga je naar de markt met papa!" Ik: "Waar is papa?" Papa: "Hier ben ik" Ik: "Waar is zondag?" Mama: "Zondag, dat is morgen. Dus is het vandaag zaterdag." Ik: "Waar is vandaag ? Morgen dat is vandaag. En waar is Benjamin Biolay". Papa (om me af te leiden, maar dat zal niet zo direct lukken) : "Loulou, we gaan allemaal samen ontbijten. Daarom is papa vroeg opgestaan op een zaterdag. En als je wil luisteren we naar Benjamin Biolay". OK. Ik doe mee ! Papa gaat naar de bakker en naar de krantenwinkel (hij is het wel komen zeggen want ik vind het niet leuk als hij weggaat zonder iets te zeggen). Ik:"Papa, ga je graag naar de krantenwinkel ? " (een grote klassieker van mijn repertorium). Papa: "Ja, dombo, ik ga graag naar de krantenwinkel!" Daarna: "Tot zo, Loulou." Ik: "Tot zo, papa." Mathilde is ondertussen ook wakker geworden van al die herrie. Ontbijt met vijf. Het leven is mooi. Papa neemt een foto van de "ster" van de dag : Eva en haar gips dat we allemaal tekenen. Ze is in de wolken. Zo gaat het leven. Zo gaat de tijd voorbij. Mama neemt me mee naar een speeltuin… maar de band van haar auto is plat. Dan gaan we maar te voet terwijl papa de auto van mama herstelt. Het is middag. De schrijvelaar kruipt nu in de huid van een zondagsmonteur. SY.
