Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
Vorige nacht had ik een hele boze droom. Ik huilde en riep op papa. Dat overkomt me niet zo dikwijls… Een keer per week (wel praat ik elke nacht luidop in mijn slaap en beweeg ik heen en weer in mijn bed). Ja zeg, ik mag dan wel blind zijn en wat « anders in mijn hoofd », maar ik zie in mijn droom wel mijn eigen beelden, in verhalen op mijn manier. Ik denk zo een beetje zoals een « tron » (zie de foto die papa voor dit artikel ineen knutselde). Papa (hij heeft het me zelf gezegd om me te troosten), denk dat ik het niet gemakkelijk moet hebben om droom van echt te onderscheiden. Hij zegt ook dat ik vooruit zal gaan in het leven als ik goed dat verschil zal begrijpen. En dus probeerde hij eerst om me mijn nachtmerrie te doen vertellen. Maar dat was veel te moeilijk. En dus kwamen de traantjes weer. Maar het heeft me goed gedaan, vooral omdat papa mij knuffelde en knuffelde. Hij legde me dan uit dat die droom (of nachtmerrie) niet het echte leven was, dat het een manier was om mijn gevoelens te verwerken. En dat als ik dus iets of iemand tegenkwam in mijn droom die mij kwaad doen, dat helemaal niet waar is in het echte leven. En ik dacht aan mama die me zo dikwijls zegt dat ik niet bang moet zijn. Ik werd er helemaal rustig van. En ik heb tegen papa gezegd : « papa en mama zorgen dat Loulou niets gebeurt". En daarna heb ik nog heel lekker geslapen.
12. Ik babbel met meneer René ...om zes uur in de morgen !
...Het is zes uur in de morgen... Papa en mama slapen nog als ik begin te gillen in mijn bed (al slissend) : "Genoeg, meneer René!". Wel ja, ik wou niet meer slapen en dus deed ik Meneer René na (een van mijn grote klassiekers ! papa moet voor mij altijd meneer René imiteren). Meneer René is een meneer van een zekere leeftijd die zich met het schoolkoor bezighoudt. En omdat ik zo graag zing en vooral dol ben op speciale stemmen (ik herken iedereen uit mijn omgeving bij het eerste woord dat ze uitspreken) ...en omdat er bij Meneer René een haartje op de tong ligt, zoals wij dat zeggen, doe ik hem graag na als hij zich erg boos maakt (en dat gebeurt op school wel eens, want daar zijn nog meer straffe gasten zoals ik). Helaas vond mijn mama die morgen mijn imitatietalent maar niks, want ze kwam me vragen om ermee op te houden !
In juni hadden we het liedje "Adieu monsieur le professeur" aangeleerd, omdat onze directeur met pensioen ging. Het was een geheim natuurlijk. Maar ik kende het liedje al van bij de eerste repetitie. En dus zong ik non stop op school ... "Adieu monsieur le directeur...". Van een verrassing gesproken ! Hum...
Oh, nog iets…als je straks een papa met zijn zoon tegenkomt die samen onnozel lopen te lispelen, let er niet op. Wij zijn het !
Je weet dus al dat ik in mijn hoofd anders ineenzit... En dat is zacht uitgedrukt !Laten we zeggen dat ik me op mijn gemak voelde in mijn wereldje van altijd dezelfde gebaren en woorden die ik leuk vind ! Ik ben dol op woordspelingen en spelletjes met woorden. Eén van mijn favorieten is het aftelrijmpje of noem het tongbreker van de « Papous ». Ik zei het al, bij ons thuis spreken ze Frans, dus het is een Frans versje maar ik zal het proberen uit te leggen. Toen ik op een dag weer zat te niksen in de auto, vond mijn grote zus Mathilde er niks beters op dan de tekst van « Papous » voor te lezen (om het uit het hoofd te kennen, moet je wel heel straf zijn). Het ging zo : ‘Chez les papous, il y a des Papous et des pas Papous. Chez les papous, il y a des Papous papas et des Papous pas papa. Chez les Papous, il y a des poux. Il y a donc des Papous papa à poux, des Papous papas pas à poux, des Papoux pas papa à poux et des Papoux pas papa pas à poux....(enz.)’. Wat het allemaal wil zeggen, is van geen belang. Je snapt het wel, hé. Enfin, ik kreeg natuurlijk de slappe lach… en ik wou het rijmpje altijd weer opnieuw horen. Je moet weten dat ik gewoon aanvoel, of aan de toon van de stem hoor of iemand het goed met mij meent. Als het niet speels bedoeld is, verstijf ik gewoon (of ik word heel boos, keer me af, negeer de persoon in kwestie). Stel u ook eens in mijn plaats, hé ! Waarom zou ik geen plezier maken in ‘t leven ? Dus negatieve dingen en beperkingen doen mij dichtklappen als een oester die bedreigd wordt. Het probleem is natuurlijk dat papa en mama niet altijd de tijd hebben om van alles een spelletje te maken. Je had hun gezicht es moeten zien toen ik ze ‘s morgens niet begroette met dag, maar begon met : "Chez les papous... en nu doet papa de Papous!" (want ik ben ook nog lui, hoe slim ik ook ben). Ik trek een beetje op « Rain man" (de autist vertolkt door Dustin Hoffman) : ik heb mijn grillen, mijn obsessies, mijn stokpaardjes en mijn gewoontes en soms, ik heb het wel door, doen mama en papa hun best om mij wat af te remmen, of in elk geval om me ook andere dingen te leren kennen.
