Dagboek van Lou
een kleine prins als geen ander
  Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
 
 
 

Zoeken

 

Archief

« juli 2005 »
MaDiWoWoDonZaZon
123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
 

Categorieën

 

Archieven per maand

Lou en de ruimte

 
 
 
 
 
 

Welkom op de "blogs" van Lou.


Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.

Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
 

WAARSCHUWING


Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).

Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.

Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.

Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.

Meer informatie? Zien “lees mij”
 

BEDANKT


Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
 
Veel dank aan Christine Leroy voor de vertaling.
 

RSS Feed

 

Visits


 
 

donderdag 7 juli 2005

151. Kroniek van de tijd die voorbijgaat (10): Hoogverraad !

Lou nazeVan papa mag ik nu lelijke woorden gebruiken : sh..., prot, kaka, verdomme, flut, krak-boem-zut-flut, enz. ...
Hij heeft dan ook niks om fier op te zijn, de verrader !

Het begon allemaal zo’n tien dagen geleden.
De schooldokter vindt dat mijn ene oog groter is dan het andere. "Exoftalmus" zeggen de grote mensen (een uitpuilende oogbol)... Ik snap niks van het vreselijke woord, maar ik ben er niks gerust in : het zal weer kliniek worden.

En ik heb gelijk !
Gisternamiddag kwam hij me halen. Mama en hij probeerden me al twee dagen « klaar » te maken voor wat er ging komen.
Maar als het moment daar is : "ik ben bang !"
Zij (sussend) : "Maar Loulou, je moet niet bang zijn, we gaan gewoon naar de oogdokter, om te kijken of alles goed gaat."
Ik : "Geen pikuur ! Ik wil geen spuitje !"
Papa en mama in koor : "Maar nee, schatteke, je krijgt geen spuitje. Beloofd"

Je moet weten dat ik op dat gebied specialist ben en dat ik er meer dan genoeg van heb :
tussen de eerste drie weken en eerste vier maanden van mijn leven heb ik de kliniek van boven tot onder leren kennen : kom, we gaan je helemaal kalm maken (ook al wil ik dat zelf niet), of je krijgt allemaal draadjes op je kop en elders, of ze steken je in een enorme machine die een hels lawaai maakt (vandaar mijn interesse voor grasmaaiers misschien ?), of je krijgt een prikje om je bloed op te zuigen (en nog veel meer).
Radiografie, echografie, "gaganie", barbarij, magnetische resonantie, elektro-encefalogram –vraag naar het programma !- : en ik zou dat spelletje moeten meespelen ? En dan zouden ze nog willen dat ik geen schrik heb van het leven ! De hel op aarde bestaat, ik ben er geweest.
Ik zou jou es willen zien : je wordt geblinddoekt, je wordt meegesleurd naar plaatsen die je niet kent, en dan word je betast, geprikt, wordt er in je oor geschreeuwd, krijg je allerlei medicamenten te slikken die echt niet te eten zijn.
Hé !

Ik voel het wel, in de klinieken zijn de dokters en verpleegsters bijna altijd gehaast. Tijd om vriendjes te worden hebben ze niet. En tijd om een beetje te wennen, krijg ik ook al niet. Kortom...

Gisteren dus. Ik moet er niks van weten.
Papa haalt zijn trukendoos boven om mij af te leiden en me te ontspannen.
Ik omring mij (in mijn hoofd) met het Hondje Courage , Meneer René, en Meneer Guy.
Maar papa heeft vergeten om de olifant mee te brengen, de stommerik !

We moeten gelukkig niet wachten en de dokteres is heel vriendelijk.
Het begint goed, maar ik begin al rap tegen te stribbelen : ze willen iets in mijn ogen doen en dan moet ik ze opendoen om te "kijken".
Ik begin aan een machtsstrijd.
Als ze denken dat ik mij zomaar laat doen.
Een verpleegster komt helpen om mij klein te krijgen. Nu is het oorlog. Ah, zij wil mijn hoofd stil houden ? Ze werkt nog meer op mijn zenuwen dan alle andere, met haar : "het is niks, het is niks !" . Dat ken ik.
Na een zwaar gevecht van vijf minuten hebben ze wat ze willen. Papa blijft maar vriendelijk tegen me praten, maar hij werkt ook op mijn zenuwen. Hij zou ze beter doen stoppen in de plaats van aan hun kant te staan. En waar is dat allemaal voor nodig ? Om te horen dat alles goed gaat !
Juist als ik beslis dat het afgelopen moet zijn, hoor ik de dokter tegen papa zeggen dat er met mijn ogen geen probleem is, maar dat ze zeker wil zijn dat er geen ‘endocriene’ oorzaak is (de klieren). Even bellen naar een andere dokter van het ziekenhuis die ik goed ken. Ze zetten de spreker op. Ik hoor dus alles.
Weer de hele lijst vreselijke woorden die ik niet snap : hypofyse, schildklier, tumor en ...bloedafname.
Mijn bloed gaat koken. Dat is puur verraad, ik voel het.
...en weer heb ik gelijk.
Ik roep het wel driehonderd keer "ik ben bang". Papa stelt me gerust, excuseert zich, zegt dat het niet voorzien was, dat het snel zal gebeuren, dat het niet erg is… Ik knijp ‘m.
Zelfs"de zetel die weent" (een spelletje kietelen) in de wachtzaal, kan me niet kalmeren.
Ik verander in een klein wild hondje. Hondje Courage is nu ver weg.
De verpleegster houdt me stevig vast. Ze prikt één, twee, drie keer omdat de naald niet blijft steken. Ik voel wel dat papa het niet meer ziet zitten. En één, twee, drie, vier, vijf buisjes. Ik verweer me als een furie. Papa dringt aan om me stil te houden, maar ik ben gewoonweg razend !
Het is afgelopen. Ik ben zo rood als een tomaat. Papa neemt me in zijn armen. Ik wreek mij, knijp en bijt hem (hij verdient het). Maar moven doet hij niet, hij streelt me en vraagt me zachtjes om op te houden. Het is afgelopen. Af-ge-lopen.

We moeten eerst door het hele ziekenhuis, naar de auto en dan nog de hele stad door tot het gedaan is met mijn "ik ben bang", mijn geklaag.
Na een half uur, val ik in slaap. Uitgeput.

Thuis wacht mama. Ik zeg haar : "Ik ben ziek". En inderdaad : 38,5°. Nu ben ik nog iets aan ‘t broeien ook nog.
’t Leven kan hard zijn.

Maar ‘s avonds komt papa bij mij zitten, in de zetel ..."die weent". We hebben samen een half uur lang lol. Kietelen, woordspelletjes,… En dan wil hij met mij babbelen : hij verontschuldigt zich. Wel duizend keer. Ik vergeef het hem en geef hem een knuffel. Ik ben niet haatdragend !
Hij is trouwens gestraft, zegt hij : dat hij mij met al zijn kracht moest vasthouden, heeft zijn schouders geen goed gedaan.
We zijn quitte.

Maar het zal nog efkes duren voor ze me weer te zien krijgen in de kliniek.
Er is toch iets dat ik echt niet begrijp : waarom houden de grote mensen hun beloftes niet ? Zeg me dat eens ?

P.S.: Geen paniek ! Deze foto is van een ander bezoek aan het ziekenhuis, toen ik uitgeput op mijn knie ging steunen en mijn oog er dus zo uitzag !

(het antwoord van papa is te vinden in : "brieven aan Lou" negende brief : Verbroken beloftes)
Van Luc Boland :: jeudi 7 juillet 2005 à 08:32 :: Dag na dag :: #190 :: rss


Uw commentaaren

ik haaaaaaaaat spuiten...

Le jeudi 7 juillet 2005 à 18:41, commentaire par dM3 :: site :: #
 

Er is niet veel mensen die houw van spuiten ! ;-)

Le vendredi 8 juillet 2005 à 09:11, commentaire par Luc :: #
 

Het kan soms oneerlijk zijn. Mijn zusje houdt ook altijd erg vast aan beloftes. Maar Lou, soms zijn dingen niet te voorzien.
Men zou geen beloftes moeten maken, als ze niet zeker weten of ze zich eraan kunnen houden, hè?

Je bent wel een druktemakertje, begrijp ik uit het bovenstaande. Nou, Lou, laat ze maar een poepie ruiken! De gemenerikken!

xx

Le vendredi 5 janvier 2007 à 17:14, commentaire par Ted :: email :: #
 

Een commentaar toevoegen

Naam of bijnaam :
E-mail (facultatief) :
Website (facultatief) :
Commentaar  :
De HTML-code verschijnt als tekst in het commentaar, de netadressen worden automatisch geconverteerd.
 
Version française | English version | Waarschuwing | Schrijf ons | Copyright 2004 - Luc Boland