Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
Verd…het regent de hele dag… Geen wandeling met papa deze zondag. Maar ik leg me erbij neer en ik breng een toffe dag door, met de ene slappe lach na de andere.
Om vier uur in de morgen was ik al in supervorm. Toen papa me vriendelijk kwam zeggen dat ik nog wat moest slapen kreeg hij het droge antwoord : "geen goesting!". Hij zei me dan dat ik de volgende dag doodmoe zou zijn als ik ‘s nachts niet zou slapen en dat de anderen toch ook wilden slapen. Ik zat namelijk uit volle borst te zingen : "les fan- les fantômes" van Henri Dès, en ik trapte met mijn voeten tegen het Fisher Price bord dat al sinds ik heel klein ben aan mijn bed hangt (je weet wel, dat plastic bord met een telefoonschijf die "krrrr" doet, een rollertje, een konijntje en een schildpad die koersen als je ze aanraakt, een bel, enz.). Ik ben er gek op, het is een houvast in mijn bed. En ik ken nu bijna alle creatieve spelletjes… met ogen dicht (inderdaad !), of zelfs met mijn tenen alstublieft. Soms, zoals deze nacht, gebruik ik het bord om mijn voetbalkwaliteiten te oefenen. Geloof me, het lawaai is niet mis. En om vier uur in de morgen, als het overal rustig is, loont dat echt de moeite.