|
Als ik ziek ben, staat het hele huis op zijn kop! Het is als met een heel klein kindje (hoewel ik vijf ben) : ik kan het moeilijk allemaal duidelijk zeggen en dus kan ik alleen maar huilen of boos worden als ik pijn heb. Dat zijn de enige tekenen van mijn algemene toestand, naast koorts en zichtbare symptomen (een lopende neus, enz.).
Daarom zien mijn ouders ook niet direct wat er mis is.
Ik zeg ten hoogste ‘ik heb pijn’ maar zonder te zeggen waar.
Maar eergisteren kwam ik met iets nieuws voor de dag. Ik voelde me al zo’n 48 uur nie zo goed en dat wou ik mama laten weten.
Ik zei : "Lou is ziek". Na een geduldig onderzoek (papa en mama bleven maar vragen waar ik pijn had, maar zonder succes), wist ik ze eindelijk te vertellen dat mijn oor pijn deed.
Mijn oren zijn heel belangrijk voor mij ! Als er iets aan mijn trommelvlies zou schelen, is dat een ramp want dat is mijn ‘belangrijkste’ gereedschap. Full speed naar de dokter dus.
Verdict : oorontsteking.
Dus weer wat middeltjes bij (en ik heb een grondige hekel aan die vloeistof die in mijn oor moet... ik hoor niks meer en ik mag niet bewegen!).
En ik moet ook binnen blijven (soms bij opa, soms thuis), voor een dag of twee.
Zo gaat het leven nu eenmaal… Gelukkig ben ik nogal sterk, ik ben niet dikwijls ziek, behalve de laatste tijd !
|
