Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
Mijn weekje vakantie (2) Meestal slaap ik goed in het huis in de Ardennen waar je niks hoort (het is een « verloren gat »). Ik zeg dus wel : meestal, want dit keer ging het dus helemaal niet ! Is het de overschakeling naar het winteruur of het feit dat ik nu regelmatig siësta houd in de namiddag ?
In elk geval heb ik mama en papa lelijk uit hun slaap gehouden, want hun kamer ligt naast de mijne, met alleen een dunne wand tussen. Op een nacht, om twee uur in de ochtend… Ik maar babbelen met hondje Courage, met Marie-Anne, met "mevrouw" (nieuw op het repertoire), en verhaaltjes uitvinden, of zingen, lawaai maken… Mama en papa waren al enkele keren tussengekomen, maar toch was het elke nacht weer partytime tussen vier uur en acht uur ‘s morgens. Maar natuurlijk kon ik me in de namiddag niet wakker houden en was tegen ik de avond compleet "speed". Ik heb dus dikwijls het klein kind uitgehangen, met de bijhorende woedeaanvallen. Gehoorzamen ? Ik dacht er niet aan. Ik kon het nog lang volhouden. Mijn ouders overdrijven trouwens, vind ik. Ik weet niet wat hen bezielt, maar ze hebben besloten om een aantal dingen die ik prettig vind te schrappen en me zo te beletten dat ik mijn wil opleg (zoals bijvoorbeeld het ritueel van het slapengaan, ik wil altijd dat mama me naar bed brengt). Akkoord, ik ben er zelf mee begonnen toen ik twee weken geleden aan papa vroeg om me in bed te steken. Maar ik heb nu wel een bocht van 180° gemaakt : ik wou niet meer dat papa me naar bed bracht. En dus hebben ze besloten om af te wisselen, of ik dat nu wilde of niet. Dan moeten ze ook niet schrikken van mijn reactie.. Tot besluit, van rust is er deze week niks gekomen, noch voor mij, noch voor mijn ouders, want daarbij was papa ook nog van plan om enkele radiatoren te schilderen en dat vond ik maar niks omdat hij dan drie tot vier uur per dag niet beschikbaar was. Als ik bij hem wou zijn, excuseerde hij zich en zei hij dat hij bezig was met het schilderen van de radiatoren. Dan sloeg ik aan het gillen "De radiatooooooor ! De radiatooooor !" Ja, ja, dat is ook leven met mij en ik ben een kind als een ander. Ook tegen mij moet je zeggen, tot daar en niet verder. Behalve dat ik dikwijls niet weet hoe ver daar is, ondanks alle moeite van mijn ouders.
En als laatste niet zo leuke herinnering was er nog die avond dat ik tegen een salontafel botste omdat ik onnozel stond te doen. Er was een half uur nodig om mij te kalmeren. Ik heb me nogal verweerd, hoor. Ik was razend. En niks hielp : ik wou me wreken, kloppen, slaan, knijpen… Stel je in mijn plaats : dat "ding" (in dit geval, de tafel) valt mij zomaar aan, en dus… dat zet ik natuurlijk betaald.
Maar om af te sluiten, ik heb toch wel een leuke vakantie gehad (en mijn ouders ook met momenten. Ik heb jullie veel te vertellen. (wordt vervolgd dus...)
Van Luc Boland :: mardi 1 mars 2005 à 16:18 :: Dag na dag
:: #120
:: rss
