Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
Zoals vorig jaar heb ik een video met onze wensen gemaakt : "2004 sunshines" through Daddy's Eyes (zonsopgangen in 2004 door de ogen van papa). Deze videoclip werd gemonteerd op de "eerste symfonie" van Lou (in werkelijkheid : zijn eerste kennismaking met de synthesizer die hij voor zijn zesde verjaardag kreeg).
Het downloaden vraagt alleen wat geduld.: om onze wensen te zien : click hier
Voor wie geen ADSL of kabel heeft, is hier een "light" versie beschikbaar (sneller om te laden) click hier
Deze clip duurt 1'30" en is te zien met Quicktime (gratis en compatibel met PC en Mac).
Dat onze wensen van geluk u heel 2005 door mogen begeleiden.
Veel dank voor uw talrijke wensen, post en blijken van steun die we in 2004 mochten krijgen.
De Boland stam
(Voor wie de wensen van 2004 niet heeft gezien : hier zijn ze )!)
(2 – vervolg post 46) een mono-dialoog van Lou in bad, woord voor woord : "Papa...ha, ha, ha ! Het bureau was kapot... Lou is kapot. -pauze- Maar nee, Loulou, het is niet kapot ! Het bureau is kapot. Kapot is mijn bureau. ... Maar als je geen bureau hebt.. euh... Nee, Papa, hij komt uit zijn bureau. Nee, nee, nee, nee, nee -op een sussende toon. ...euh... Wacht ! Wacht ! ... Maar... -pauze- Ik ben het beu dat je altijd over het bureau praat... En het bureau, dat is opa en oma. -pauze- Dat is met…euh... met... Dat is met het hondje Courage... Maar dat is later... En dat gaat vanzelf! ... En dat is op zondag, zelfs als je helemaal geen zin hebt. Dat zegt Marie-Anne (zijn schooljuf). ... Weten jullie hoe… Maar jullie zullen zien hoe ik dat doe… Maar altijd… Altijd ... Ja, jullie zullen zien… Kom, we gaan kijken wat "kessinga" (-?-) beneden doet. -onomatopeeën- ... Maar, hondje Courage ! Dat is ook in het bureau... Je moet weten dat in koud water, het bureau het sterkste is... Maar dat evolueert… (onbegrijpelijk – mompel mompel tussen mijn tanden) ... Nee ! Ik zeg: Nee ! Maar opa, ik ga hout halen in de d… in de dinges... Maar dat zal wel duren tot aan de zee… En dan gaat het rijden... (nog wat onbegrijpelijk gemompel) ... Ik ga naar opa... tot aan het bloemenfeest (= ons wijkfeest). Voor de werken... (en dat gaat zo tien minuten door).
Dikwijls als ik in bad zit (of ergens anders, dat wil zeggen de helft van de tijd ongeveer), zit ik in mijn ‘bel’, zoals mama en papa zeggen. Dat is het tegenovergestelde van mijn ‘verlichte’ momenten (zie het artikel « emoties en licht » van 15/10 - hieronder). Op die momenten zeg ik vanalles en nog wat, ik gooi er alle woorden uit die ik ken en dan vooral die woorden die gevoelens bij mij opriepen. Ik doe een beetje aan mijn eigen ‘debriefing’. Een voorbeeld, ik heb er de pest aan als papa in zijn bureau werkt, want dan is hij er niet voor mij. Dat heeft wekenlang een crisis veroorzaakt. Vandaag kan ik daar al wat beter mee om (gelukkig voor papa die het moeilijk had om mijn verhalen te schrijven terwijl ik beneden stond te gillen). Soit…dat allemaal om u (letterlijk’) eens weer te geven welk soort gesprek ik op mijn eentje voer... (wordt vervolgd)
ik geboren ben, of liever sinds ze weet dat ik blind ben, legt mama mij in bed onder een superzacht donsdeken, het lijkt wel zijde. Een schitterend idee. Ik ben er stapelgek op : het is tegelijk mijn kussen, mijn deken en mijn knuffel. Het is in feite het dekbed van mama toen ze klein was. Ik moet zeggen dat hij niet meer in perfecte staat is. Als we bij oma gaan, nemen we het soms mee en dan probeert ze het wat op te lappen, want de vulling komt er langs alle kanten uit. Ik kan niet meer tellen hoeveel keer het in die vijf jaar al door haar handen ging. Maar ik kan het niet missen… Ik kan er niet zonder. Trouwens,
Dikwijls zeg ik als ik naar bed ga : "We gaan naar ons superzachte donsje". En je kan je niet voorstellen welke rare posities ik soms inneem als ik slaap : dikwijls helemaal bloot (ondanks een tweede donsdeken, soms opgerold in een bolletje of andersom helemaal languit, soms nog op de knieën, of ineengebogen met de superzachte dons op mijn kop (om me goed te verstoppen ?), en soms dan met de benen gespreid en mijn dons van voor op de matras. Ik ben dan ook heel erg lenig ! Ik kan overal en eender hoe slapen. Het overkomt me zelfs dat ik op de vloer in de living in slaap val, als een goedgevulde dag me heeft uitgeput.
Ik heb een goede mop voor jullie : af en toe nemen mijn ouders mij mee voor een weekendje op het platteland in een heel rustiek huis (een oude hoeve). Ik heb er mijn eigen kamertje, naast hun kamer. Op een nacht besloot ik om op mijn eentje wat te vieren in mijn bed, maar mama en papa werden wakker van het lawaai. De houten muur tussen onze kamers was dan ook erg dunnetjes. Ze hadden de indruk dat ik in gesprek was met ...een spook ! Ze hoorden zeer duidelijk twee verschillende stemmen : de mijne... en een diepe stem die ze snel herkenden : Opa ! Ja, ik deed perfect de stem na van mijn opa waar ik dol op ben. Dat gaf zoiets van : Ik : "Alles goed, opa?" Hij : "Heel goed, jongen… en met jou ?". Ik : "Heel heel goed, en Colargol is niet naar school gegaan". Opa. : "Zo?" Ik : "Bevalt de fauteuil je ?" Opa. : "Ja, knul, de fauteuil bevalt mij. Wil je naar de tuin ? Ik : "Ja, want oma is weg." Enz... Ik moet jullie vertellen dat mama en papa goed gelachen hebben…Hetzelfde timbre, dezelfde toon, dezelfde woorden (alleen opa noemt mij ‘knul").
Het is als toen ik de hele tijd dezelfde onbegrijpelijke zin herhaalde : "alo, alo, alo, djacbaï". Tot papa begreep wat dat gebrabbel betekende. Ik deed opa na als hij de telefoon opneemt : "Hallo, Jacques Bailly...". Je ziet dat de hersens van mijn ouders soms traag werken!
(een tekst die een lezeres mailde). Je zal meteen begrijpen waarom ik je deze tekst niet wou onthouden (ik had hem graag zelf willen ondertekenen, maar hij is nu eenmaal niet van mij. ...)
Een mama van een gehandicapt kind vertelt : "Ik krijg vaak de vraag om te beschrijven wat het is om een gehandicapt kind te hebben, om de mensen te helpen die niets afweten van deze unieke ervaring en het zich ook niet kunnen voorstellen. Zodoende… ! Alles begint bij de zwangerschap, het verlangen naar een kind. Maar een kind verwachten is als een fantastische reis organiseren – naar Italië bijvoorbeeld -. Je koopt een pak toeristische gidsen, je maakt de mooiste plannen het Colosseum, de David van Michelangelo, de gondels in Venetië . Je leert enkele woordjes Italiaans. Het is allemaal erg spannend. Na enkele maanden intensieve voorbereidingen is eindelijk de grote dag aangebroken. Je pakt in je bent weg. Enkele uren later landt het vliegtuig. Je hoort de piloot zeggen : "Welkom in Nederland !" "In Nederland ?!...maar ik had mij ingeschreven voor Italië". Je hele leven droom je al van Italië ! Maar, niets aan te doen : "Er was een wijziging in het vluchtplan. U bent geland in Nederland en daar moet u nu blijven." Gelukkig ben je niet terecht gekomen in een vreselijke, vieze omgeving... Het is er gewoon anders. Je moet dus nieuwe gidsen gaan inslaan, een nieuwe taal leren. Je ontmoet een hoop mensen die je anders nooit had ontmoet. Al bij al, is het gewoon een andere plek. Het levensritme is rustiger dan in Italië. Het is er ook minder uitbundig. Na een tijdje merk je dat er windmolens zijn, zelfs een Rembrandt… Maar iedereen die je kent, gaat naar Italië en geniet met volle teugen van hun verblijf daar. Ga je dus de rest van je leven blijven zeggen : "Daar had ik ook naartoe gewild! Dat was zo gepland..." ? Natuurlijk zal het altijd wat zeer blijven doen, want een droom geef je niet op zonder verdriet. Maar als je maar blijft treuren omdat je niet in Italië zit, zal je nooit de mooie en heel bijzondere dingen van Nederland leren waarderen. En Nederland is nog zo een mooi land..."
Enkele weken al is één van mijn favoriete spelletjes : "Rood licht ! Groen licht !". Je raadt het al, het principe is een beweging te onderbreken als ik "Rood licht !" zeg en omgekeerd voor « Groen licht ! ». Het is nu eens een goed middel dat mijn ouders gebruiken om me te doen voortmaken als ik weer treuzel (bijvoorbeeld op de trap om naar de badkamer te gaan), en dan weer een middel dat ik gebruik om, integendeel, de dingen te laten duren en plezanter te maken. Ik speel dit spelletje dus te pas en te onpas : om te lopen, te eten, me aan te kleden...en te spelen. Soms komt het mama of papa natuurlijk niet goed uit want als ik een beetje te veel "rood licht" zeg, gaat het nog trager vooruit. Maar het is zo plezant om stokstijf te blijven staan, om niet meer te bewegen met een volle lepel soep (die al overloopt zonder dat ik het besef)... Zo is het altijd met mij : wit of zwart, positief of negatief…al naargelang hoe ik me op dat moment voel. Maar soit, ik ben dol op dit spel dat me soms doet trillen van pure lol (letterlijk). Ah, ja,…ik weet dat er ook oranje lichten bestaan, maar dat interesseert me minder… Waarom halve maatregelen ? En vooral, waarom zo serieus zijn in een wereld die ik tot luilekkerland zou willen omtoveren ?
Ik raak niet zo graag voorwerpen aan en ik ben niet zo ondernemend, dus vond mijn juf, twee jaar geleden, een zinnetje om me aan te sporen : "Loulou, je moet spelen met je handjes". Sindsdien is het een grote klassieker geworden in mijn taaltje, temeer daar ik (tot mijn groot plezier) nog altijd dezelfde juf heb. Dat geeft zoiets van (om me gerust te stellen en op een motiverende toon) : "Zie je wel dat (ik) niet bang moet zijn om met je handjes te spelen !" (ter herinnering : Lou verwart vaak "je" met "ik"). En elke morgen herinnert papa of mama er me op weg naar school aan, kwestie van er maar op te blijven hameren : "Goed met je handjes spelen met Marie-Anne, hé!" Awel ja, het is belangrijk als ik op een dag braille wil leren en een minimum aan dingen wil leren kennen !
18 uur… Een goedgevulde dag. Papa is weggegaan zonder mij iets te zeggen. Vermoeidheid en emoties komen in mij op als hij weer thuis komt. Ik ben niet te troosten, zo groot is mijn verdriet. Ik sla wartaal uit. Plots brandt er een ‘lichtje’ in mijn hoofd. Ik rijg de woorden aan elkaar en begin een dialoog met mama en papa : "Lou huilt. (...) Loulou moet niet huilen. Loulou mag geen lelijke woorden zeggen anders wordt Marie-Anne boos"(zijn juf - zie artikels hierna). Mama: "Dat klopt, Loulou en Marie-Anne heeft gelijk". (Ik word al wat minder droevig) Ik:" Ja, ik moet gehoorzaam zijn aan Marie-Anne, Marie-Anne is lief. Maar ze wordt boos als ik lelijke woorden zeg. Dus mag ik geen lelijke woorden zeggen. Dat is zoals wanneer mama en papa boos worden als Loulou niet braaf is. Trouwens (nvda : in de tekst !), ik moet goed met mijn handjes spelen met Marie-Anne, anders ben ik een bébé-cadum!". Papa houdt zijn lach in :"Juist, omdat Marie-Anne, je heel veel dingen kan leren.". Ik: "Trouwens (nvda: re-sic!), ik moet niet bang zijn. Ik moet Marie-Anne vertrouwen. Ik moet goed leren om niet bang te zijn". -pauze- "Marie-Anne, mama en papa zijn er om mij te beschermen. Daarom moet ik niet bang zijn". (Ik ben één en al glimlach, ik omhels papa) "Ik zie je graag, papa!" Papa: "Ik zie jou ook graag en daarom helpen we je om niet meer bang te zijn. Hoe meer dingen je zal leren, hoe minder bang je zal zijn". Ik geef nu kusjes op het gezicht van papa en van mama. Het zit weer goed. Mijn emoties zijn niet meer zo hevig… ik wil weer een lolly in de schelp zijn, ik ben zo vrolijk, zo vrolijk. Het leven is mooi en ik weet heel goed dat Marie-Anne, papa en mama mij heeeeeeel graag zien en ze alles doen voor mijn bestwil.
Toen mama en ik thuiskwamen van onze wandeling, vonden we papa op straat. Hij deed een poging om de platte band van mama te herstellen. Het knarsend geluid van de bouten die hij losschroefde beviel mij wel en ik wou bij hem blijven. "Krak doet de bout!" - "Kling! Doet de sleutel die de hele tijd valt". Je snapt het, ik heb hem zo op mijn eigen manier geholpen. Hij heeft me dan laten voelen aan de platte en aan de nieuwe band. Ik heb zelfs geprobeerd om er aan te heffen. Zwaar, zeg ! Papa heeft me getoond dat een band kon rollen. Voor mij is een auto niet meer dan een zitbank die lawaai maakt, die beweegt, met een achterdeur (de mijne), een rugleuning aan mijn voeten en wat carrosserie. Ik kan me dus niet echt voorstellen hoe een hele auto eruit ziet. Dat geldt trouwens voor veel dingen, die ik beetje bij beetje ontdek. Daarom neemt hij me soms, als we thuiskomen van school en in de straat rijden, op zijn knieën en bestuur ik de auto samen met hem. Ik doe niets liever dan dat stuur samen met hem vasthouden. "Links! Rechts !" . En vooral die toeter ! Maar papa heeft niet zo graag dat ik toeter.
Zo, de platte band is vervangen. Ik ben een beetje zoals die band (het is tijd voor een dutje, want ik heb deze nacht ook gefeest in bed, denk ik). En papa ook. Dodo, allemaal !
"Naarmate de tijd voorbijgaat, meet ik de tijd die voorbijgaat (...) We zullen elkaar zoenen in de hals. Rondom ons zal alles zijn." (naar Benjamin Biolay - Les cerfs volants) (begrijpe wie kan)
Het verhaal van een zaterdagochtend als geen ander…Hoewel. Mama en papa zijn in de vroege uurtjes thuisgekomen (concert en dan nog wat eten met vrienden). Nochtans moeten ze om 7.30 uur weer inpikken op het ritme van de week. Ik wroet en wriemel in mijn bed. Eva houdt zich met mij bezig om papa en mama nog wat te laten slapen… Ik ben heel lief tegen mijn zusje, maar om kwart over acht… heb ik honger. Mijn zus gaat dus mama halen (op zaterdag slaapt papa uit). Ze staat op en komt naar me toe... Maar ik wil papa. Ik weet niet hoe, maar papa hoort dat ik hem wil hebben en zegt bij zichzelf dat hij toch niet meer zal slapen. Hij denkt aan het liedje van Biolay. En als we nu eens met het hele gezin ontbeten ? Croissants, vers sinaassap, koffie en warme chocola voor de meisjes. (dat gebeurt niet dikwijls bij ons…gezien we allemaal een ander uurschema hebben in de week en omdat je constant met mij moet bezig zijn tijdens het eten, ook niet gemakkelijk om eens « samen » te eten"). Enfin, papa staat op (hij zal deze namiddag wel een dutje doen… want vanavond gaan ze naar vrienden, zot zijn ze!). Als ik papa’s stappen op de trap hoor, juich ik ; "Papa is er !". Het hele gezin staat in mijn kamer. "Wel papa, waar is Benjamin Biolay?" Mama legt me uit dat ze hem gisteren hebben zien optreden (dat had ik wel gesnapt!)... Mama: "Op zo een optreden is er nu te veel lawaai voor jou, maar op een dag mag je mee". Ik (koppig): "Waar is Benjamin Biolay? Wat zijn de Papoes ? Gaan we naar de markt ?" -"Maar nee, kereltje, het is zaterdag!" Ik (micro-crisis):"Zaterdaaaaaaag!" Mama: "Morgen is het zondag en dan ga je naar de markt met papa!" Ik: "Waar is papa?" Papa: "Hier ben ik" Ik: "Waar is zondag?" Mama: "Zondag, dat is morgen. Dus is het vandaag zaterdag." Ik: "Waar is vandaag ? Morgen dat is vandaag. En waar is Benjamin Biolay". Papa (om me af te leiden, maar dat zal niet zo direct lukken) : "Loulou, we gaan allemaal samen ontbijten. Daarom is papa vroeg opgestaan op een zaterdag. En als je wil luisteren we naar Benjamin Biolay". OK. Ik doe mee ! Papa gaat naar de bakker en naar de krantenwinkel (hij is het wel komen zeggen want ik vind het niet leuk als hij weggaat zonder iets te zeggen). Ik:"Papa, ga je graag naar de krantenwinkel ? " (een grote klassieker van mijn repertorium). Papa: "Ja, dombo, ik ga graag naar de krantenwinkel!" Daarna: "Tot zo, Loulou." Ik: "Tot zo, papa." Mathilde is ondertussen ook wakker geworden van al die herrie. Ontbijt met vijf. Het leven is mooi. Papa neemt een foto van de "ster" van de dag : Eva en haar gips dat we allemaal tekenen. Ze is in de wolken. Zo gaat het leven. Zo gaat de tijd voorbij. Mama neemt me mee naar een speeltuin… maar de band van haar auto is plat. Dan gaan we maar te voet terwijl papa de auto van mama herstelt. Het is middag. De schrijvelaar kruipt nu in de huid van een zondagsmonteur. SY.
Het is gebeurd, mijn zus Eva zit in het gips : een lichte verzwikking... Meer een nepmiddel dan wat anders (voor tien dagjes maar), maar goed… Ik zal pas morgen weer iets laten horen, want papa is net thuis van het ziekenhuis en is al weer vertrokken naar een concert (Benjamin Biolay). Die mens mag zich toch ook eens amuseren (met mama). (De dolle dagen volgen elkaar op en lijken op elkaar). SY
Buiten de kat, was het gisteren een dolle dag voor mama en papa (zo zijn er wel meer). Eerst moest de kat dus naar de dokter, dan moest ik nog gesust worden omdat ik de dag voordien een beetje te veel lelijke woorden had gebruikt en mijn juf erg boos was geworden (met reden). Ik bleef thuis dus maar doordrammen, met mama en papa als klankbord : "Loulou mag geen lelijke woorden zeggen, anders wordt Marie-Anne kwaad" - "Tegen papa" - (het klassieke spelletje van de herhaling, dat veel ‘zen’ vraagt, want ik blijf maar herhalen en herhalen en aandringen dat mijn gesprekspartner antwoordt). Dat laat weinig plaats en tijd voor dialoog en voor de andere leden van het gezin! Als kers op de taart viel Eva op haar gezicht in de turnles, met een opgezwollen voet erbij. Daarbij gaat ze op donderdag naar de psycholoog (dat wou ze zelf en het doet haar deugd). Dan was het mijn beurt om onnozel te doen op de trappen en te vallen… Kortom, mama en papa waren uitgeput op het eind van de dag. Papa moet Eva nog naar de radioloog brengen en nog dit en dat…
Naast de hond Méga, die ik nog altijd niet heb voorgesteld, moet ik het ook eens hebben over dat ander beestje dat een maand geleden in huis kwam : Virgule. Er was al wel een kat, Fritz, maar hij ging begin juli dood. Ik weet niet goed wat dat wil zeggen, maar hij is er in elk geval niet meer. Dus, op vraag van Eva, hebben mama en papa weer een poesje in huis genomen (ze namen aan dat het mij ook goed zou doen!). Maar hij laat me nogal koud, behalve wanneer hij de hele tijd op mij wil springen als ik schommel en dat heb ik niet graag. De grote vriendschap is het dus nog niet... Maar soms laat ik me overhalen om hem te strelen (na lang aandringen, maar ik doe het). Ik en dieren... Dat klikt niet echt. Hoewel… Gistermorgen heeft papa Virgule meegenomen toen hij me naar school voerde, omdat het diertje zijn eerste spuitjes moest krijgen van de dokter. In de auto huilde Virgule de hele tijd in zijn kooitje. Ik was dan echt wel poeslief. Ik heb de hele rit tegen hem gepraat : "Je moet niet huilen, kleine Virgule... Je moet niet bang zijn... Het is maar een prikje..." En op dat gebied ben ik een expert, want elke avond heb ik recht op mijn eigen hormoonspuitje (dat ik zonder tegenstribbelen laat zetten). Misschien dat ik zo wat betere maatjes word met Virgule...
Soms ben ik graag als een lolly in een schelpje. Papa zegt altijd dat er voor een mama of papa geen groter geluk bestaat dan wanneer zijn of haar kindje in hun armen ligt te slapen, in het volste vertrouwen en met volledige overgave. Dan is hij in zijn nopjes. Maar met de meeste kinderen gebeurt dat minder en minder en is het op een dag helemaal afgelopen. Niet met mij ! Ik heb trouwens geen keus : ik moet vertrouwen op de anderen, met al mijn handicaps. Maar ik kruip graag weg in de armen van de mensen. Ik heb trouwens geleerd om schattig te knuffelen… En ik heb mijn zus Eva nagebootst en verklaar mijn ouders zeer plechtig mijn liefde : "Ik ziiiiiiiiieeee je graag, mama!" (of papa). En ze laten goed zien dat ze dat heel fijn vinden. Dat helpt als het soms wat moeilijker gaat !
"Dankzij de moeziek, heb ik ondeekt dat el andele talen walen in de weleld". (Dankzij de muziek heb ik ontdekt dat er andere talen waren in de wereld) Zoiets moet je tegen mij maar één keer zeggen en ik ben ermee weg. Papa is dus beginnen babbelen met een Engels accent. En wat dacht je ? Ik ben hem direct gaan nadoen. Koltom, ik plaat heel goed English. Velstaat u wat ik glaag wou zeggen ? En ik vind dat leuze plezant. Ik spleek nu legelmatig English. Vooral nu ik, sinds begin dit jaar, een Engelstalig vriendje heb tegen wie mijn juffrouw de taal van Shakespeare spreekt. Dus naast "Yes", gooide ik er thuis tegen mama uit : "why are you crying?" (waarom huil je ?). Op mijn harde schijf is duidelijk voor alles plaats. Hou je vast, als ze er op een dag ooit in slagen om al die losse draadjes te verbinden". Maar dat is natuurlijk een ander paar mouwen !
Ik doe niks liever dan klanken uitvinden, bedenken of nabootsen. Het wordt trouwens tijd dat papa eens een balletje opgooit bij zijn vrienden geluidstechnici (een grapje, want daarvoor zou ik de beelden moeten kunnen zien, natuurlijk). Want, stel je voor dat ik perfect het geluid van een grasmachine en van de haagschaar kan nadoen (onder andere). Je merkt het verschil tussen beide geluiden echt heel goed, hoor. Zodra ik een grasmachine hoor in de wijk (zelfs op tweehonderd meter), wil ik de tuin in om er naar te luisteren. Vandaar dat ik gewoon niet kan hebben dat het gras nat is (zie artikel "mijn gebruiksaanwijzing").
De mooiste anekdote op dat gebied dateert van…zondag. Een week geleden hadden onze buren hun kelder opgeruimd : grote schoonmaak, likje verf, hier en daar wat boren… Zondag ziet de buurman mij dus van de markt terugkomen met papa en komt me goeiedag zeggen : « dag, meneer Lou" (ik herken hem direct aan zijn Hollands accent).... en ik antwoord niet. PAPA : "Lou, zeg dag tegen Geert ?" Mijn antwoord : "Vrrrouiiiiiiiiiiiiii" (onomatopee). GEERT (vriendelijk): "Jij maakt mooie geluiden, zeg.". PAPA -TILT in zijn hoofd : "Lou, welk geluid maak je ". (Lou):"ik doe de werken na". En inderdaad, ik deed perfect het geluid na van de boormachine die ergens verder een steen te lijf ging (Ik weet zeker, beste lezer, dat je direct weet welk geluid ik bedoel). Papa had het goed geraden en Geert zijn mond viel open (heb ik horen zeggen).
Ik ben gek op geluiden Zo gek dat ik onlangs post vatte in de gang om er de hele tijd de deur naar de living open en dicht te doen omdat het zo heerlijk piepte. Papa had er lang geen olie meer in gedaan en ze maakte fantastische geluiden die anders klonken als je ze snel of traag liet bewegen. Alsof het spookte. Ik kon er maar niet genoeg van krijgen, ik amuseerde me rot : IK: "Deur, je mag niet ooooeeeeiiiiiiii doen!" Dan liet ik de deur piepen en maakte ik me nog bozer : "Deur ! Wat heb ik gezegd ! Je mag niet piepen!" of "Je mag niet huilen!"(enz...) .
Het probleem is dat zelfs de buurvrouw wakker werd van al dat gepiep toen mama en papa in het weekend laat thuiskwamen (ze gaan graag uit de bol tijdens het weekend, om stoom af te blazen). Direct deed mama (ja, mama ! Bravo, papa!), olie in de scharnieren. Wat een drama ! Ik kreeg me daar een aanval van woede ! ... Ik was niet te troosten en ik zei : "De deur weent omdat ze niet meer piept!". En dat heeft zo twee tot drie dagen geduurd ! Maar mijn ouders vonden er weer iets op en vertelden me : "Kijk, de deur weent niet meer… Dat wil zeggen dat ze blij is ! Ze vond dat piepen niet zo leuk". Ze hadden me goed beet ! Maar met een dergelijk argument zitten ze nog niet safe, hoor, want nu moeten ze ook nog uitleggen dat een zetel, een stoel, een tafel (...), niet levend zijn zoals mensen, of zoals dieren. Maar dat is een ander verhaal.
(4. einde). Nog altijd even over motoriek, of liever over MOBILITEIT (het grote modewoord ???). Het zou toch tof zijn als iedereen wat moeite deed om niet te parkeren op het voetpad, op de hoek van de straat (...). Het overkomt mama en papa (met mij) vaak dat ze moeten uitstappen in de straat omdat iemand die zo gehaast is of gewoon niet nadenkt fout parkeert (zoals tijdens de zondagse markt in Bosvoorde…je gaat me toch niet vertellen dat vijftig meter te voet te ver is). En dan zijn er nog al die werken, maar vooral de bedrijven die helemaal niks doen voor de veiligheid van de voetgangers. De specialist (kijk maar eens goed rond, je zal zien dat ik gelijk heb), dat is "IVAKA" die in onderaanneming werkt voor de grote elektriciteits- of telecombedrijven. Papa heeft hen al wel geschreven, maar hij is natuurlijk de eerste minister niet (en dat wil hij ook nooit worden).
Conclusie : denk aan ons, aan de anderen en je zal zien dat de wereld er beter van wordt. Wie anderen plezier doet (en er aandacht voor heeft) krijgt dat dubbel en dik terug en zo verandert de wereld ! Kusjes, Lou.
28. Mijn motoriek (3) : Blinden die zich overal vrij verplaatsen
(2. vervolg). Papa droomt ervan dat de onderzoekers op een dag nog wat meer zullen denken aan de miljoenen blinden en slechtzienden in deze wereld (100.000 in België alleen al – heel wat mensen durven dus hun huis niet uit!). Zou het geen geniaal idee zijn om een GPS (Global Positioning System) te ontwerpen dat nog nauwkeuriger is (dat komt), maar vooral dat er toestellen zouden komen die aan ons zijn aangepast : waarmee we kunnen praten en die ons zouden antwoorden. Een toestel dat ons zou vertellen waar we zijn ("u bevindt zich in het noordstation" bijvoorbeeld)... Dat zou voor ons een echte revolutie zijn. (vervolg)
Ik verplaats me helemaal alleen en dus mag niets blijven liggen op de vloer van de woonkamer en moet alles altijd op zijn plaats staan (zoals mijn weegschaal bijvoorbeeld). Een stoel die niet onder de tafel geschoven werd en pardaf daar ga ik. Een tennisbal die de kat heeft laten liggen ? Poef ! De hond die gelijk waar gaat liggen ? "Kaï Kaï Kaï" hoewel ze het op de duur wel snapt. Zelfs als ze slaap, spurt ze weg als ze me hoort aankomen. Enfin, het is raar, maar heel mijn familie (en mijn zussen), die eerder aan de slordige kant waren, zijn super super ordelijk geworden ! Hé, hé, hé ! (vervolg...)
Ik begon te kruipen toen ik twee was… Maar ik had er niet zoveel zin in. Ik kneep ze nogal, zie je. Ik leef trouwens liever van klanken. Bijna tegelijkertijd ben ik beginnen lopen, aan de hand. Mijn gids (mama, papa of iemand anders) moest me waarschuwen voor alle hindernissen : een trap, een muur, een deur, een trede…Ik moest ook leren om evenwicht te houden. Ik zweer het, da’s echt niet makkelijk ; En dus leerde ik ‘alleen’ lopen rond mijn drie en half. Omdat het wel moest en omdat ik verplicht werd ! Sindsdien krijg ik wat meer zelfvertrouwen, neem ik wat meer initiatief op de plaatsen die ik ken. Ik ga de trappen alleen op en af (…op verzoek), als een king… Maar ik vergeet dikwijls om mijn handen voor mij uit te steken. Binnenkort, als ik mijn best doe (en als ik wil !), krijg ik op school een "pre-stok ». Dat is een raar ding, als een hendel van een grasmachine, behalve dat je aan het eind een rollertje hebt. Dat zal me de hinderpalen leren « voelen ». Een echte stok krijg ik pas als ik groot ben, en die moet ik dan ook nog leren gebruiken. Maar dan moet ik zeker wat beter leren nadenken, want als ik blijf doen zoals nu, zou ik hem overal laten staan, zou ik me nooit herinneren waar ik hem heb gezet. (...vervolg)
(...) Trouwens, anderhalf jaar geleden (ik was toen drie en half), trokken we met het hele gezin een weekendje naar Eurodisney om de grote zussen een plezier te doen, want zij waren er nog nooit geweest. Ik was te klein voor de meeste attracties. En weet je wat, papa en mama hebben ondanks hun verzoek, inkom voor mij moeten betalen. Erger nog, ik mocht nooit voorgaan op die enkele molens waar ik wel op kon. Papa kreeg het op zijn heupen… en nog geen beetje. Hij heeft ze zelfs een brief geschreven (ervoor en erna). Het antwoord ? Niks, helemaal niks. Nada. Ouder dan drie ? Betalen. Punt. Maar omdat mijn ouders mijn zussen niet wilden laten boeten, zijn we toch gegaan. Moraal van het verhaal ? Er zijn van die mensen die je zogezegd blij willen maken, maar vooraal blij zijn met je geld. Na !
MAAR STEL JE VOOR ... toen ze van het probleem hoorden via de site (een jaar geleden met de franse versie), hebben ze hun excuses aangeboden (een gehandicapt kind krijgt een gratis toegang voor een begeleider en er zijn speciale ingangen voor hem voorzien). Dus nodigen ze ons, het hele gezin, uit voor een volgend bezoek. DANKUWEL !
(...) Maar wat voor mij boven alles gaat, dat zijn de pretparken met hun achtbanen ! Mama vindt dat niet zo geweldig, dus moet papa er altijd aan geloven. En ik ben niet te stoppen ! Tien keer, twintig keer wil ik wel op de zwierende boot, de roetsjbaan (...). Soms wordt zelfs papa er misselijk van. In sommige parken zijn de verantwoordelijken zo vriendelijk dat we niet in die eindeloze files moeten staan, want daar word ik zenuwachtig van (stel je in mijn plaats, 15, 20, 30 minuten rechtstaan, voetje per voetje vooruit, me tegen de hekken stoten, enz...). En op de Brusselse foor bijvoorbeeld zijn sommige mensen van de molens zo vriendelijk om de oorverdovende muziek wat zachter te zetten voor mij. Ik vind zo’n vriendelijke mensen heel leuk !
...Keitof ! Ik zit heel graag in de auto, in de kinderwagen, ik word dolgraag in de lucht gegooid, ik wiebel graag, ik ben gek op mijn hobbelpaard (waar ik uren zou op zitten als mijn ouders me lieten doen). En natuurlijk vind ik het reuze op de schommel, die ik nu zelfs (traagjes) zelf in beweging leer brengen. Kortom, ik hou van alles wat beweegt (en waar ik zelf niet te veel moeite moet voor doen, hé, hé !) Bewegen is zo’n beetje mijn eigen drug. Een "shoot". Naar het schijnt heb je dat dikwijls met blinden. Schommel nu zelf eens een hele tijd met de ogen dicht. Je zal wel zien… Je vergeet al je zorgen en je voelt je op en top leven. Dus vinden mama en papa dat ik dat best niet te veel doe… Ik zit zo al genoeg op mijn wolkje… (vervolg hierna).
22. Bivi i ci, mi sirpitte i pirdie, mi li miche, mi li miche.... (de
Je snapt het, ik hou van klanken en woorden… En vooral van woordspelletjes. Toen ik voor het eerst het liedje hoorde "Ma serpette est perdue" (waarin je de klinkers in de woorden telkens door 1 andere klinker verandert (Urbanus kent er ook wat van, heb ik gehoord), bijvoorbeeld de "I" : "mi sirpitte i pirdie", was ik direct verkocht. Ik heb er, wat dacht je, niet lang over gedaan om op mijn familie en andere bekenden hetzelfde procédé toe te passen. Ik leg het effe uit, zie. Ik zeg dus "Ouin poinpoin, join vioin proindre loin boin". Geen bal van begrepen ? Oké
Papa vindt dat hij veel geluk heeft omdat ik zo schattig en dus « presentabel » ben. En dan denkt hij aan al die mensen met een lichamelijke of geestelijke handicap die nog veel erger is dan de mijne. Hij denkt aan al die moedige ouders, al die personen die de blik van de andere mensen moeten doorstaan. En hij vindt dat die mensen enorm veel respect verdienen, en wel eens hele dikke pluimen mogen krijgen. Ik word al bekeken op straat, dus… Het is een reflex, zo zijn mensen nu eenmaal, ik weet het. Maar wat is er mis mee om na die reflex even te glimlachen. Gewoon een glimlach en de rest is vergeten.
Papa vloekt dikwijls als het tegenzit. En omdat hij onhandig is maar wel wil knutselen, hoor ik hem dikwijls roepen :"Merde!". Dat woordje kwam natuurlijk direct op mijn harde schijf terecht. En natuurlijk riep ik te pas en te onpas, maar vooral te onpas de hele tijd "Merde!", "Merde!", "Merde!"... Op alle manieren : als het kleine hondje Courage (zie artikel hierboven), of zoals Meneer René (idem) enz. ...
Jullie weten al dat ik graag in de huid van anderen kruip. Ik snap trouwens niet waarom hij iets mag wat ik niet mag… En daarbij M…. (even braaf zijn) zeg je als iets vervelend is, dus voor mij is het een manier om wat stoom af te blazen. (Wie zegt ooit M... als alles goed gaat ?). Dat komt ervan, papa ! Hij moet maar op zijn taaltje letten. Maar, zoals gewoonlijk, overdrijf ik een beetje, ik geef het toe. Dus zeggen mama en papa mij : "Nee, Lou, ‘merde’ mag je niet zeggen!". En wat gebeurt er dan : ik zeg dan (als mezelf) : "Merde!" (en daarna, ook als mezelf) -"Maar, Louke, je mag niet « merde » zeggen !" (en dan word ik boos op mezelf) -"merde" - "Maar ! Loulou, je mag niet ‘merde’ zeggen ! » (en ga zo maar door). Maar mijn ouders hebben gezocht en gezocht tot ze er iets op vonden. Nu moet ik zeggen : "flut" of "zut" of ook nog (en daar moest ik toch wel om lachen) : "Krak-boem-flut-zut!". En speel ik het nu anders en hoor je me zeggen : "Merde! – Je mag geen ‘merde’ zeggen, maar " Krak-boem-zut-flut !". En papa heeft ondertussen ook zijn leven gebeterd, hoewel ik soms nog hoor M..... .
...Ik heb het nog niet verteld, maar één van mijn favoriete spelletjes is voor "Courage" spelen. Dat is een hondje uit een tekenfilm die mijn zus op een dag net voor het avondeten zat te bekijken. Ik was er direct helemaal weg van omdat hij zo grappig is. Hij is nog erger dan ik : hij is altijd bang en dan doet hij heel heel snel : "beloebeloebeloebelebele". Ik lach me dan gewoon een ongeluk. En dus speel ik dikwijls dat ik zelf dat hondje « Courage » ben en ik doe hem perfect na. Ik profiteer ervan om dingen te doen passeren die ik zelf niet mag doen of zeggen : een boertje, een vloek en dan zeg ik (gemaakt boos) : « Klein hondje Courage, je mag niet boeren » (en natuurlijk laat ik er dan zelf gauw een !). Of als papa of mama me vragen om iets te doen, dan zeg ik ze voor hoe ze dat moeten zeggen. Dat geeft dus : Mama: -"Lou, kom je in bad"? Ik (Lou): -"Klein hondje Courage, kom je in bad?" (dan) -"Nu mama !". En dan moet mama die zin herhalen en me klein hondje Courage noemen en dan antwoord ik haar zoals in de tekenfilm : "ja".
Soms willen mama en papa dat spelletje niet meespelen, ja, ik weet het, ik doe het heel, heel dikwijs, en vooral : IK zeg zelf wat ik graag zou horen ! Die volwassenen zijn niet altijd even leuk, hoor ! (op de foto bij dit artikel staat het fameuze hondje Courage en, daarnaast, de tekening van het figuurtje dat Eva voor de site maakte).
Papa neemt veel plaats in op deze site, maar we mogen zeker mama niet vergeten ! Ze heeft echt gewoon alles voor mij over… Zij geeft me elke avond de hormoonspuitjes (waar papa bang voor is). En ze heeft een engelengeduld met mij, ze vindt altijd creatieve ideetjes om me dingen te leren. Kortom, mama is de tofste van de hele wereld (trouwens, ze is vandaag, zaterdagochtend, met mij en Eva naar het zwembad, terwijl papa dit schrijft, want hij houdt niet zo van zwemmen). Ik wou dit toch even zeggen, want mijn papa is een babbelaar en hij is natuurlijk de baas van de site. Misschien dat mama op een dag ook eens een artikel zal schrijven dat papa zal posten.
