Dagboek van Lou
een kleine prins als geen ander
  Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
 
 
 

Zoeken

 

Archief

 

Categorieën

 

Archieven per maand

Lou en kiele-kiele

 
 
 
 
 
 

Welkom op de "blogs" van Lou.


Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.

Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
 

WAARSCHUWING


Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).

Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.

Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.

Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.

Meer informatie? Zien “lees mij”
 

BEDANKT


Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
 
Veel dank aan Christine Leroy voor de vertaling.
 

RSS Feed

 

Visits


 
 

dinsdag 28 december 2004

45. Lekker zacht onder de dons...

Lou dort ik geboren ben, of liever sinds ze weet dat ik blind ben, legt mama mij in bed onder een superzacht donsdeken, het lijkt wel zijde. Een schitterend idee. Ik ben er stapelgek op : het is tegelijk mijn kussen, mijn deken en mijn knuffel.
Het is in feite het dekbed van mama toen ze klein was. Ik moet zeggen dat hij niet meer in perfecte staat is. Als we bij oma gaan, nemen we het soms mee en dan probeert ze het wat op te lappen, want de vulling komt er langs alle kanten uit. Ik kan niet meer tellen hoeveel keer het in die vijf jaar al door haar handen ging. Maar ik kan het niet missen… Ik kan er niet zonder.
Trouwens, Dikwijls zeg ik als ik naar bed ga : "We gaan naar ons superzachte donsje".
En je kan je niet voorstellen welke rare posities ik soms inneem als ik slaap : dikwijls helemaal bloot (ondanks een tweede donsdeken, soms opgerold in een bolletje of andersom helemaal languit, soms nog op de knieën, of ineengebogen met de superzachte dons op mijn kop (om me goed te verstoppen ?), en soms dan met de benen gespreid en mijn dons van voor op de matras. Ik ben dan ook heel erg lenig ! Ik kan overal en eender hoe slapen. Het overkomt me zelfs dat ik op de vloer in de living in slaap val, als een goedgevulde dag me heeft uitgeput.
Van Luc Boland :: mardi 28 décembre 2004 à 14:49 :: Mijn eigen wereldje :: #71 :: rss


Uw commentaaren

Geen commentaaren.

Een commentaar toevoegen

Naam of bijnaam :
E-mail (facultatief) :
Website (facultatief) :
Commentaar  :
De HTML-code verschijnt als tekst in het commentaar, de netadressen worden automatisch geconverteerd.
 
Version française | English version | Waarschuwing | Schrijf ons | Copyright 2004 - Luc Boland