Dagboek van Lou
een kleine prins als geen ander
  Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
 
 
 

Zoeken

 

Archief

 

Categorieën

 

Archieven per maand

Lou als acrobaat

 
 
 
 
 
 

Welkom op de "blogs" van Lou.


Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.

Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
 

WAARSCHUWING


Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).

Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.

Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.

Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.

Meer informatie? Zien “lees mij”
 

BEDANKT


Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
 
Veel dank aan Christine Leroy voor de vertaling.
 

RSS Feed

 

Visits


 
 


maandag 27 december 2004

44. De geboren imitator (...nog altijd)

Ik heb een goede mop voor jullie : af en toe nemen mijn ouders mij mee voor een weekendje op het platteland in een heel rustiek huis (een oude hoeve). Ik heb er mijn eigen kamertje, naast hun kamer.
Op een nacht besloot ik om op mijn eentje wat te vieren in mijn bed, maar mama en papa werden wakker van het lawaai. De houten muur tussen onze kamers was dan ook erg dunnetjes.
Ze hadden de indruk dat ik in gesprek was met ...een spook ! Ze hoorden zeer duidelijk twee verschillende stemmen : de mijne... en een diepe stem die ze snel herkenden : Opa ! Ja, ik deed perfect de stem na van mijn opa waar ik dol op ben. Dat gaf zoiets van :
Ik : "Alles goed, opa?"
Hij : "Heel goed, jongen… en met jou ?".
Ik : "Heel heel goed, en Colargol is niet naar school gegaan".
Opa. : "Zo?"
Ik : "Bevalt de fauteuil je ?"
Opa. : "Ja, knul, de fauteuil bevalt mij. Wil je naar de tuin ?
Ik : "Ja, want oma is weg." Enz...
Ik moet jullie vertellen dat mama en papa goed gelachen hebben…Hetzelfde timbre, dezelfde toon, dezelfde woorden (alleen opa noemt mij ‘knul").

Het is als toen ik de hele tijd dezelfde onbegrijpelijke zin herhaalde : "alo, alo, alo, djacbaï". Tot papa begreep wat dat gebrabbel betekende. Ik deed opa na als hij de telefoon opneemt : "Hallo, Jacques Bailly...".
Je ziet dat de hersens van mijn ouders soms traag werken!
Van Luc Boland, om 14:25 :: Dag na dag :: #70 :: Geen reactie
 
Version française | English version | Waarschuwing | Schrijf ons | Copyright 2004 - Luc Boland