Brieven aan Lou
  Hoe een papa zijn kleine prins als geen ander ziet.
 
 
 

Zoeken

 

Archief

« juli 2005 »
MaDiWoWoDonZaZon
123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
 

Categorieën

 

Archieven per maand

Lou

 
 
 
 
 
 
 
 

Over de brieven aan Lou


Al maanden en maanden broedde ik op dit plan en schreef ik artikels die ik telkens weer herwerkte. Het dagboek van Lou vertelt over zijn leven en over zijn kijk op de dingen, ook al ben ik het (zijn papa) die tracht weer te geven wat hij voelt en denkt. Maar op deze pagina (Brieven aan Lou), geef ik weer hoe ikzelf hem zie, wat er zoal door mijn hoofd gaat en met welke vragen ik zit.
Natuurlijk hangt het allemaal nauw samen.
Veel leesplezier,

Luc Boland
 

De aankondiging van de geboorte van Lou


Dat je bij ons terechtkwam, is geen toeval...
Maar dat leg ik je later wel uit.
Het was nogal wat puzzelen.
Tussen al de stukjes die in het dossier moeten, zit jouw geboortekaartje (hierboven)
 
 

 RSS Feed

 

Welkom op de "blogs" van Lou.


Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.

Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
 

BEDANKT


Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
 
Veel dank aan Christine Leroy voor de vertaling.
 

Visits


 
 

dinsdag 5 juli 2005

9. Verbroken beloftes

(antwoord op artikel 151 : Kroniek van de tijd die voorbijgaat : Hoogverraad.)

Mijn kleine Lou,
Mijn ‘wolfje’ dat zo bang en soms wat ongetemd is.
Met reden.

Op je vraag waarom de grote mensen beloftes doen die ze niet houden, wil ik je antwoorden dat er gewoonweg geen reden voor is, behalve dan machtsmisbruik.
Als ‘grote mensen’ iets beloven weten ze wat dat inhoudt.
Anders moet je maar niets beloven.
Zo is dat.

En wat gisteren betreft, (de onverwachte bloedafname, terwijl ik je beloofd had dat het niet zou gebeuren), gaat het ook op.
Want weet je, ik had moeten weigeren, mijn woord houden, een andere keer terugkomen zelfs.
Zo dringend was het niet.
Maar ja...
Ik denk dat je het heel goed door had dat ik niet op kon tegen de mannen en vrouwen in witte schort.
Ik heb je al gezegd hoe moeilijk het is om normen en hun hele stoet van schema’s en regels opzij te zetten.
Ik ben geen superman.

Maar om terug te komen op die pijnlijke ervaring voor jou, zou ik je ook willen zeggen hoe erg ik het vind dat de « witte schorten » duidelijk geen tijd hebben om zich bezig te houden met kleine Lou-kes zoals jij.
Je weet het.
Je voelt het.
En ik ook.
Die stress van de overvolle wachtzaal.
Er is geen plaats om het rustig aan te doen.
Het toppunt.
En voor de psychologische aanpak is er ook maar weinig of zelfs geen plaats.

Neem het ze niet kwalijk.
Ze staan zelf onder de alsmaar grotere druk van meer efficiëntie, meer rentabiliteit.
Ze moeten het zelf ook opnemen tegen hogere machten : de politiek, de economie.
Dat zijn barbaarse begrippen voor jou.
En, weet je, het wordt jaar na jaar nog barbaarser.
Ik kan het weten want ik heb zelf in een ziekenhuis gelegen dat vroeger bekend stond om zijn gastvrijheid.
Daar heb ik nu niets meer van gemerkt.
De wereld van de witte schorten buigt het hoofd, zoals de rest van onze planeet.
Maar weet dat ik voor jou en voor mijn prinsessen, verzet bied.
Ten strijde trek.

Jij bent mijn vaandel en ik jouw vaandeldrager.
Het spijt me dat ik ben gestruikeld en mijn woord niet hield.

En ik weet hoe vergevensgezind jij bent.
Je hebt het me al vergeven.

Jij bent een embleem. Mijn embleem.
Ik hou van je, Kleine Prins, en ik beloof je hier plechtig dat dit voor mij een les zal zijn.
Ik zal nooit meer, hoop ik, mijn beloftes verbreken.

(zien "Kroniek van de tijd die voorbijgaat 10")
Par Luc Boland, à 08:50 :: Général :: #24 :: aucun commentaire
 

8. Allemaal Prinsen en Prinsessen

Kleine Prins,

Jij hebt edel bloed.
Nee, niet van de aristocratie die dat dankt aan rijkdom of aan macht, maar wel omdat jouw gevoelens zo eerlijk zijn.

Elk kind wordt zo geboren.
Elk kind is een Kleine Prins.
Het is het leven en de hele stoet van ellendige toestanden die deze kostbare vloeistof beetje bij beetje onopvallend verontreinigen, tot het dof en wrang wordt.
Onvermijdelijk.

Heb ik je ooit verteld over die onderzoekers die pasgeboren tweelingen scheidden om na te gaan of de omgeving de grootste invloed had op hun intellectuele en lichamelijke ontwikkeling ?
De wetenschap dwaalt zo dikwijls door geen oog te hebben voor het gezond verstand en wat voor weldenkende mensen vanzelfsprekend is, omdat ze dingen moet bewijzen. Maar tot welke prijs ?

Zo zijn er dus miljoenen en miljoenen kleine prinsen die, elke dag, op onze planeet landen.
Ze zijn allemaal anders, uniek.
Maar weinigen komen terecht in een gunstige omgeving.
Weinigen maken het tot Koning, die zelf regeert over de eigen daden en gedachten, die zijn lot zelf in handen heeft, en respect heeft voor de miljoenen kleine koninkrijken naast het zijne.

Want weet je, er bestaat een paradox – alweer – die ik je moet uitleggen : in de plaats van de kleine prinsen te leren hun eigen rijkdom te ontdekken en koesteren, en deze van andere te ontdekken, is de wereld waarin we vandaag leven, opgebouwd op het begeren van de rijkdom van de anderen
Een koning is pas heer en meester als hij anderen en hun macht heeft veroverd.
De eerbied wordt niet opgebouwd op het eren van de ander maar op achterhaalde normen voor een wereld die toch beweert beschaafd en geëvolueerd te zijn.

Zie je, ik ben al even verstomd als jij over de planeet waarop ik geboren ben.
Ik ben verbijsterd over een wereld die ondertussen zo intelligent en vaardig geworden is, maar nog altijd niet in staat is om heel anders te gaan denken of althans om die revolutionaire ideeën in praktijk te brengen.

Er bestaan wetten en rechten die honderden of zelfs duizenden jaren geleden werden ingevoerd, die volkeren, verenigde naties of religies aannamen, maar die in werkelijkheid dode letter gebleven zijn.

Tien geboden, drie woorden en een universeel handvest zouden volstaan om de wereld te leiden.
Hoe is het mogelijk dat die gemeenschappelijke vanzelfsprekendheden niet echt worden toegepast.
Ja, ik ben een utopist.
Ik ben zo geboren.
Daarin ben ik nu anders, zie.
Mijn planeet

Ja, ja, ja.
Drie keer ja.
Jammer dan maar als ik als naïef, als een idealist of als een dromer word beschouwd
Die drie woorden samen vormen de utopie.
En geloof me, ventje, een mooiere gedachte is er niet.
Zonder deze gedachte zijn er geen vooruitzichten meer.
Zonder vooruitzichten, bloedt de toekomst dood.
En zonder toekomst, gaan wij dood.

Ik vertel je dit allemaal omdat ik het respect dat ik jou, je wereld en je verschil verschuldigd ben, wil delen met al wie er oren naar heeft.
Want van mijn kant zal ik ervoor vechten om jou een plaats in deze wereld te geven.
Ik kan niet toegeven en zal ook nooit toegeven dat als jij je ooit zou terugtrekken op je eigen planeet, je dat zou doen omdat onze wereld niet in staat was om jou te onthalen zoals het hoort.
Jij en alle andere kleine prinsen zoals jij.
Jij.
Zoals ik, zoals mijn prinsessen of mijn koningin.

Ja, ja, ja.
Drie keer ja.
Tegen de woorden : Gelijkheid, Broederlijkheid en Vrijheid.
In die volgorde.

Er is plaats voor iedereen op onze planeet.
Iedereen heeft de plicht om het leven van de ander te eer-biedigen.
En iedereen heeft het recht om zijn of haar eigen leven te leiden.

We zijn met zes miljard Koningen, Koninginnen, Prinsen en Prinsessen.
We zijn allemaal een deel van wat sommigen God noemen.
We zijn edel in onze diepste gevoelens.
Maar de angst is zo groot.

Want, zie je, wij hebben ook onze angsten.
De angst voor de ander.

Jij bent niet alleen, Kleine Prins.
En zolang er leven is in mij, zal ik naast je staan.
Want hetzelfde bloed stroomt door onze aders.
Par Luc Boland, à 08:44 :: Général :: #23 :: aucun commentaire
 


zondag 3 juli 2005

7. Medium en spiegel

(antwoord op het artikel van Lou -145– Drie stappen vooruit...)

Mijn ventje,
Mijn klein medium,

Met jou kan er geen sprake van zijn om komedie te spelen.
Je hebt het altijd meteen door als iemand probeert te doen alsof.
Je mag dan wel van een andere planeet komen, maar je voelt alles onmiddellijk heel juist aan.

Van diep in het zwarte woud, heb je geen licht nodig om te weten of het dag of nacht is, of de zon schijnt of niet. Het volstaat dat het geluid een beetje verandert, dat de warmte op je huid afneemt om te weten wat wij niet eens meer opmerken.
Geluid is leven. Als evenveel waarneembare boodschappen.
Licht is Warmte, Energie. Tastbaar.

Net zo voel jij feilloos aan hoe wij ons voelen.
Je kent en herkent de minste verandering in mijn stem. Misschien zelfs nog beter dan ik.
Je voelt de spanning van mijn spieren, in mijn lichaam.
Zelfs als ik zou willen, dan zou ik nog geen enkel masker voor jou kunnen opzetten.

Als ik terugkijk op de vijf jaar die we samen doorbrachten, als ik een curve trek van je stappen vooruit en achteruit, en daarnaast de curve van mijn eigen stemmingen, mijn gemoed, dan kan ik alleen maar vaststellen dat onze sinuslijnen meestal erg gelijk lopen.

Jij bent mijn barometer, of zou het omgekeerd zijn ?
In elk geval, als één van ons twee zich niet zo lekker voelt, dan reageert de ander onmiddellijk.

Zo heb ik het de laatste tijd nogal moeilijk met mijn gezondheid, waar jij natuurlijk voor niks tussen zit. Maar je weet het, je voelt het. Meer is er niet nodig om je stekels op te zetten.

Je kent de schreeuwen van de dieren uit het bos uit je hoofd.
Bij het minste alarmteken word je bang en klaar om je te verdedigen.
Logisch. Gewoon logisch.
Je brengt naar onze wereld over wat de jouwe je geleerd heeft.

Daarom moet ik de hele tijd met je praten, je uitleg geven, je gerust stellen.
Ik moet mezelf ook overtreffen, mijn eigen kleine ongemakken opzij zetten.
Ik ben je gids, en een gids moet de weg kunnen tonen, het pad effenen.

Jouw reis bij ons begint pas.
Ik weet welke taak me wacht en hoeveel dat van me eist.
Maar we staan er niet alleen voor en dat weet jij heel goed.
Je hebt een fantastische Koningin-Mama.
Het is een stille kracht, een bedarende golf.

Storm en meningsverschillen zullen we nog dikwijls beleven.
Twijfelen mag en ik twijfel bijna de hele tijd.
Zo ben ik nu eenmaal en het is zelfs één van mijn grootste rijkdommen.

Trouwens, jij zal ook moeten leren leven met spanningen, conflicten, want die zijn zeker deze wereld nog niet uit.
Ook wat dat betreft, zijn we uit hetzelfde hout gesneden : ik ben er al even gevoelig voor als jij.
Ik mag dan wel volwassen zijn, geweld jaagt me altijd angst aan.

Jij bent mijn zoon, mijn spiegel.
Par Luc Boland, à 08:42 :: Général :: #22 :: aucun commentaire
 
Version française | English version | Waarschuwing | Schrijf ons | Copyright 2004 - Luc Boland