Al maanden en maanden broedde ik op dit plan en schreef ik artikels die ik telkens weer herwerkte. Het dagboek van Lou vertelt over zijn leven en over zijn kijk op de dingen, ook al ben ik het (zijn papa) die tracht weer te geven wat hij voelt en denkt. Maar op deze pagina (Brieven aan Lou), geef ik weer hoe ikzelf hem zie, wat er zoal door mijn hoofd gaat en met welke vragen ik zit.
Natuurlijk hangt het allemaal nauw samen.
Veel leesplezier,
Luc Boland
De aankondiging van de geboorte van Lou
Dat je bij ons terechtkwam, is geen toeval...
Maar dat leg ik je later wel uit.
Het was nogal wat puzzelen.
Tussen al de stukjes die in het dossier moeten, zit jouw geboortekaartje (hierboven)
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
Mijn kleine Lou, Mijn ‘wolfje’ dat zo bang en soms wat ongetemd is. Met reden.
Op je vraag waarom de grote mensen beloftes doen die ze niet houden, wil ik je antwoorden dat er gewoonweg geen reden voor is, behalve dan machtsmisbruik. Als ‘grote mensen’ iets beloven weten ze wat dat inhoudt. Anders moet je maar niets beloven. Zo is dat.
En wat gisteren betreft, (de onverwachte bloedafname, terwijl ik je beloofd had dat het niet zou gebeuren), gaat het ook op. Want weet je, ik had moeten weigeren, mijn woord houden, een andere keer terugkomen zelfs. Zo dringend was het niet. Maar ja... Ik denk dat je het heel goed door had dat ik niet op kon tegen de mannen en vrouwen in witte schort. Ik heb je al gezegd hoe moeilijk het is om normen en hun hele stoet van schema’s en regels opzij te zetten. Ik ben geen superman.
Maar om terug te komen op die pijnlijke ervaring voor jou, zou ik je ook willen zeggen hoe erg ik het vind dat de « witte schorten » duidelijk geen tijd hebben om zich bezig te houden met kleine Lou-kes zoals jij. Je weet het. Je voelt het. En ik ook. Die stress van de overvolle wachtzaal. Er is geen plaats om het rustig aan te doen. Het toppunt. En voor de psychologische aanpak is er ook maar weinig of zelfs geen plaats.
Neem het ze niet kwalijk. Ze staan zelf onder de alsmaar grotere druk van meer efficiëntie, meer rentabiliteit. Ze moeten het zelf ook opnemen tegen hogere machten : de politiek, de economie. Dat zijn barbaarse begrippen voor jou. En, weet je, het wordt jaar na jaar nog barbaarser. Ik kan het weten want ik heb zelf in een ziekenhuis gelegen dat vroeger bekend stond om zijn gastvrijheid. Daar heb ik nu niets meer van gemerkt. De wereld van de witte schorten buigt het hoofd, zoals de rest van onze planeet. Maar weet dat ik voor jou en voor mijn prinsessen, verzet bied. Ten strijde trek.
Jij bent mijn vaandel en ik jouw vaandeldrager. Het spijt me dat ik ben gestruikeld en mijn woord niet hield.
En ik weet hoe vergevensgezind jij bent. Je hebt het me al vergeven.
Jij bent een embleem. Mijn embleem. Ik hou van je, Kleine Prins, en ik beloof je hier plechtig dat dit voor mij een les zal zijn. Ik zal nooit meer, hoop ik, mijn beloftes verbreken.
