Brieven aan Lou
  Hoe een papa zijn kleine prins als geen ander ziet.
 
 
 

Zoeken

 

Archief

« september 2009
MaDiWoWoDonZaZon
123456
78910111213
14151617181920
21222324252627
282930
 

Categorieën

 

Archieven per maand

Lou

 
 
 
 
 
 
 
 

Over de brieven aan Lou


Al maanden en maanden broedde ik op dit plan en schreef ik artikels die ik telkens weer herwerkte. Het dagboek van Lou vertelt over zijn leven en over zijn kijk op de dingen, ook al ben ik het (zijn papa) die tracht weer te geven wat hij voelt en denkt. Maar op deze pagina (Brieven aan Lou), geef ik weer hoe ikzelf hem zie, wat er zoal door mijn hoofd gaat en met welke vragen ik zit.
Natuurlijk hangt het allemaal nauw samen.
Veel leesplezier,

Luc Boland
 

De aankondiging van de geboorte van Lou


Dat je bij ons terechtkwam, is geen toeval...
Maar dat leg ik je later wel uit.
Het was nogal wat puzzelen.
Tussen al de stukjes die in het dossier moeten, zit jouw geboortekaartje (hierboven)
 
 

 RSS Feed

 

Welkom op de "blogs" van Lou.


Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.

Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
 

BEDANKT


Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
 
Veel dank aan Christine Leroy voor de vertaling.
 

Visits


 
 

woensdag 30 september 2009

NIEW !!!

Nu, dankzij een automatische vertaler op de Franse pagina van het « Dagboek van Lou », uw kunt de actie van onze ongelooflijke avontuur met Lou in uw taal lezen.

Hier (pagina Frans) is het.

Kies uw taal en, eventueel, leren wat Lou is nu, of hervatten met de archieven waar het hier is vastgesteld (oktober 2005).

Goed lezen.
The little prince
Par Luc Boland, à 18:15 :: Général :: #25 :: aucun commentaire
 

dinsdag 5 juli 2005

9. Verbroken beloftes

(antwoord op artikel 151 : Kroniek van de tijd die voorbijgaat : Hoogverraad.)

Mijn kleine Lou,
Mijn ‘wolfje’ dat zo bang en soms wat ongetemd is.
Met reden.

Op je vraag waarom de grote mensen beloftes doen die ze niet houden, wil ik je antwoorden dat er gewoonweg geen reden voor is, behalve dan machtsmisbruik.
Als ‘grote mensen’ iets beloven weten ze wat dat inhoudt.
Anders moet je maar niets beloven.
Zo is dat.

En wat gisteren betreft, (de onverwachte bloedafname, terwijl ik je beloofd had dat het niet zou gebeuren), gaat het ook op.
Want weet je, ik had moeten weigeren, mijn woord houden, een andere keer terugkomen zelfs.
Zo dringend was het niet.
Maar ja...
Ik denk dat je het heel goed door had dat ik niet op kon tegen de mannen en vrouwen in witte schort.
Ik heb je al gezegd hoe moeilijk het is om normen en hun hele stoet van schema’s en regels opzij te zetten.
Ik ben geen superman.

Maar om terug te komen op die pijnlijke ervaring voor jou, zou ik je ook willen zeggen hoe erg ik het vind dat de « witte schorten » duidelijk geen tijd hebben om zich bezig te houden met kleine Lou-kes zoals jij.
Je weet het.
Je voelt het.
En ik ook.
Die stress van de overvolle wachtzaal.
Er is geen plaats om het rustig aan te doen.
Het toppunt.
En voor de psychologische aanpak is er ook maar weinig of zelfs geen plaats.

Neem het ze niet kwalijk.
Ze staan zelf onder de alsmaar grotere druk van meer efficiëntie, meer rentabiliteit.
Ze moeten het zelf ook opnemen tegen hogere machten : de politiek, de economie.
Dat zijn barbaarse begrippen voor jou.
En, weet je, het wordt jaar na jaar nog barbaarser.
Ik kan het weten want ik heb zelf in een ziekenhuis gelegen dat vroeger bekend stond om zijn gastvrijheid.
Daar heb ik nu niets meer van gemerkt.
De wereld van de witte schorten buigt het hoofd, zoals de rest van onze planeet.
Maar weet dat ik voor jou en voor mijn prinsessen, verzet bied.
Ten strijde trek.

Jij bent mijn vaandel en ik jouw vaandeldrager.
Het spijt me dat ik ben gestruikeld en mijn woord niet hield.

En ik weet hoe vergevensgezind jij bent.
Je hebt het me al vergeven.

Jij bent een embleem. Mijn embleem.
Ik hou van je, Kleine Prins, en ik beloof je hier plechtig dat dit voor mij een les zal zijn.
Ik zal nooit meer, hoop ik, mijn beloftes verbreken.

(zien "Kroniek van de tijd die voorbijgaat 10")
Par Luc Boland, à 08:50 :: Général :: #24 :: aucun commentaire
 

8. Allemaal Prinsen en Prinsessen

Kleine Prins,

Jij hebt edel bloed.
Nee, niet van de aristocratie die dat dankt aan rijkdom of aan macht, maar wel omdat jouw gevoelens zo eerlijk zijn.

Elk kind wordt zo geboren.
Elk kind is een Kleine Prins.
Het is het leven en de hele stoet van ellendige toestanden die deze kostbare vloeistof beetje bij beetje onopvallend verontreinigen, tot het dof en wrang wordt.
Onvermijdelijk.

Heb ik je ooit verteld over die onderzoekers die pasgeboren tweelingen scheidden om na te gaan of de omgeving de grootste invloed had op hun intellectuele en lichamelijke ontwikkeling ?
De wetenschap dwaalt zo dikwijls door geen oog te hebben voor het gezond verstand en wat voor weldenkende mensen vanzelfsprekend is, omdat ze dingen moet bewijzen. Maar tot welke prijs ?

Zo zijn er dus miljoenen en miljoenen kleine prinsen die, elke dag, op onze planeet landen.
Ze zijn allemaal anders, uniek.
Maar weinigen komen terecht in een gunstige omgeving.
Weinigen maken het tot Koning, die zelf regeert over de eigen daden en gedachten, die zijn lot zelf in handen heeft, en respect heeft voor de miljoenen kleine koninkrijken naast het zijne.

Want weet je, er bestaat een paradox – alweer – die ik je moet uitleggen : in de plaats van de kleine prinsen te leren hun eigen rijkdom te ontdekken en koesteren, en deze van andere te ontdekken, is de wereld waarin we vandaag leven, opgebouwd op het begeren van de rijkdom van de anderen
Een koning is pas heer en meester als hij anderen en hun macht heeft veroverd.
De eerbied wordt niet opgebouwd op het eren van de ander maar op achterhaalde normen voor een wereld die toch beweert beschaafd en geëvolueerd te zijn.

Zie je, ik ben al even verstomd als jij over de planeet waarop ik geboren ben.
Ik ben verbijsterd over een wereld die ondertussen zo intelligent en vaardig geworden is, maar nog altijd niet in staat is om heel anders te gaan denken of althans om die revolutionaire ideeën in praktijk te brengen.

Er bestaan wetten en rechten die honderden of zelfs duizenden jaren geleden werden ingevoerd, die volkeren, verenigde naties of religies aannamen, maar die in werkelijkheid dode letter gebleven zijn.

Tien geboden, drie woorden en een universeel handvest zouden volstaan om de wereld te leiden.
Hoe is het mogelijk dat die gemeenschappelijke vanzelfsprekendheden niet echt worden toegepast.
Ja, ik ben een utopist.
Ik ben zo geboren.
Daarin ben ik nu anders, zie.
Mijn planeet

Ja, ja, ja.
Drie keer ja.
Jammer dan maar als ik als naïef, als een idealist of als een dromer word beschouwd
Die drie woorden samen vormen de utopie.
En geloof me, ventje, een mooiere gedachte is er niet.
Zonder deze gedachte zijn er geen vooruitzichten meer.
Zonder vooruitzichten, bloedt de toekomst dood.
En zonder toekomst, gaan wij dood.

Ik vertel je dit allemaal omdat ik het respect dat ik jou, je wereld en je verschil verschuldigd ben, wil delen met al wie er oren naar heeft.
Want van mijn kant zal ik ervoor vechten om jou een plaats in deze wereld te geven.
Ik kan niet toegeven en zal ook nooit toegeven dat als jij je ooit zou terugtrekken op je eigen planeet, je dat zou doen omdat onze wereld niet in staat was om jou te onthalen zoals het hoort.
Jij en alle andere kleine prinsen zoals jij.
Jij.
Zoals ik, zoals mijn prinsessen of mijn koningin.

Ja, ja, ja.
Drie keer ja.
Tegen de woorden : Gelijkheid, Broederlijkheid en Vrijheid.
In die volgorde.

Er is plaats voor iedereen op onze planeet.
Iedereen heeft de plicht om het leven van de ander te eer-biedigen.
En iedereen heeft het recht om zijn of haar eigen leven te leiden.

We zijn met zes miljard Koningen, Koninginnen, Prinsen en Prinsessen.
We zijn allemaal een deel van wat sommigen God noemen.
We zijn edel in onze diepste gevoelens.
Maar de angst is zo groot.

Want, zie je, wij hebben ook onze angsten.
De angst voor de ander.

Jij bent niet alleen, Kleine Prins.
En zolang er leven is in mij, zal ik naast je staan.
Want hetzelfde bloed stroomt door onze aders.
Par Luc Boland, à 08:44 :: Général :: #23 :: aucun commentaire
 

zondag 3 juli 2005

7. Medium en spiegel

(antwoord op het artikel van Lou -145– Drie stappen vooruit...)

Mijn ventje,
Mijn klein medium,

Met jou kan er geen sprake van zijn om komedie te spelen.
Je hebt het altijd meteen door als iemand probeert te doen alsof.
Je mag dan wel van een andere planeet komen, maar je voelt alles onmiddellijk heel juist aan.

Van diep in het zwarte woud, heb je geen licht nodig om te weten of het dag of nacht is, of de zon schijnt of niet. Het volstaat dat het geluid een beetje verandert, dat de warmte op je huid afneemt om te weten wat wij niet eens meer opmerken.
Geluid is leven. Als evenveel waarneembare boodschappen.
Licht is Warmte, Energie. Tastbaar.

Net zo voel jij feilloos aan hoe wij ons voelen.
Je kent en herkent de minste verandering in mijn stem. Misschien zelfs nog beter dan ik.
Je voelt de spanning van mijn spieren, in mijn lichaam.
Zelfs als ik zou willen, dan zou ik nog geen enkel masker voor jou kunnen opzetten.

Als ik terugkijk op de vijf jaar die we samen doorbrachten, als ik een curve trek van je stappen vooruit en achteruit, en daarnaast de curve van mijn eigen stemmingen, mijn gemoed, dan kan ik alleen maar vaststellen dat onze sinuslijnen meestal erg gelijk lopen.

Jij bent mijn barometer, of zou het omgekeerd zijn ?
In elk geval, als één van ons twee zich niet zo lekker voelt, dan reageert de ander onmiddellijk.

Zo heb ik het de laatste tijd nogal moeilijk met mijn gezondheid, waar jij natuurlijk voor niks tussen zit. Maar je weet het, je voelt het. Meer is er niet nodig om je stekels op te zetten.

Je kent de schreeuwen van de dieren uit het bos uit je hoofd.
Bij het minste alarmteken word je bang en klaar om je te verdedigen.
Logisch. Gewoon logisch.
Je brengt naar onze wereld over wat de jouwe je geleerd heeft.

Daarom moet ik de hele tijd met je praten, je uitleg geven, je gerust stellen.
Ik moet mezelf ook overtreffen, mijn eigen kleine ongemakken opzij zetten.
Ik ben je gids, en een gids moet de weg kunnen tonen, het pad effenen.

Jouw reis bij ons begint pas.
Ik weet welke taak me wacht en hoeveel dat van me eist.
Maar we staan er niet alleen voor en dat weet jij heel goed.
Je hebt een fantastische Koningin-Mama.
Het is een stille kracht, een bedarende golf.

Storm en meningsverschillen zullen we nog dikwijls beleven.
Twijfelen mag en ik twijfel bijna de hele tijd.
Zo ben ik nu eenmaal en het is zelfs één van mijn grootste rijkdommen.

Trouwens, jij zal ook moeten leren leven met spanningen, conflicten, want die zijn zeker deze wereld nog niet uit.
Ook wat dat betreft, zijn we uit hetzelfde hout gesneden : ik ben er al even gevoelig voor als jij.
Ik mag dan wel volwassen zijn, geweld jaagt me altijd angst aan.

Jij bent mijn zoon, mijn spiegel.
Par Luc Boland, à 08:42 :: Général :: #22 :: aucun commentaire
 

woensdag 29 juni 2005

6. Die woorden

Mijn kleine prins,
mijn kereltje,

Ik besef heel goed dat je niets snapt van al die brieven die ik vandaag naar je schrijf.
De woorden zijn te ingewikkeld, ze zitten zo vol dromen, vol beelden, gedachten waar jij nog helemaal geen weet van hebt. Zelfs onze twee prinsessen zullen waarschijnlijk pas over enkele jaren precies begrijpen wat deze woorden betekenen.
Want ik schrijf deze woorden ook voor hen.
En voor al wie ze graag wil lezen.

Maar de gedachte dat ook jij ooit zal kunnen lezen wat ik schrijf, maakt me helemaal warm.
Want dat zou dan betekenen dat je nieuwsgierigheid het haalde op al je angsten en je terechte moeilijkheden.
Ik voel het, je slaagt er alsmaar beter in.
En het spijt me als we soms wat al te veel achter je aan zitten.

Het is zo moeilijk om komaf te maken met de normen en hun hele stoet van schema’s, regels, plichtplegingen.
Imitatiegedrag stamt uit het begin der tijden.
Maar hoewel we het zelf niet willen, is het toch een gedurige stijd met zichzelf om van die normen afstand te doen.
Een levenslange strijd.
Normaal.

Nee, de reden waarom wij je naar ons toe trekken, is nieuwsgierigheid.
Want nieuwsgierigheid laaft zich aan respect, aan verdraagzaamheid en begrip.
En dat leidt dan weer tot liefde en vrede.
Dat is de beste vitamine tegen angst, die de kiem legt voor haat, geweld en dus ongeluk.
Het is het onovertroffen antigif.

En zo zijn wij ook nieuwsgierig geworden naar jou en naar je wereld, we willen er alles over weten en we proberen dan op onze beurt jou nieuwsgierig te maken naar ons en naar ons leven.
Zodat onze werelden in elkaar opgaan.
En zodat jij gewoon gelukkig bent.

Het maakt in feite niets uit of je deze woorden ooit zal begrijpen, ik hoop dat je anders-zijn altijd zo oprecht blijft : jij hebt me leren nadenken, me leren breken met vooroordelen, me de voorgekauwde ideeën overboord doen gooien.
Par Luc Boland, à 10:33 :: Général :: #21 :: aucun commentaire
 

maandag 20 juni 2005

5. Een andere planeet

Hoe moet ik het je vertellen ?

Ik heb zoveel te zeggen.
Maar dan moet ik wel de inventaris opmaken van alle levensvormen die ik op je planeet tegenkom.
Om je te begrijpen en om bruggen te slaan tussen onze beide werelden.
Om de woorden en de bakens te gebruiken die jij kan begrijpen.

Een hele expeditie.
Een reis naar wonderland.
Waar ik honderd keren verloren loop.
Waar ik me laat misleiden door de kat van Cheshire die me in de luren legt.
Waar dat opgejaagde konijn er me de hele tijd aan herinnert dat mijn tijd geteld is.
Waar je je tot slot moet wagen aan het elexir of de paddestoel die me hoger zal doen gaan, maar zonder je te overrompelen in je kleine wereld.

Ik moet het allemaal goed organiseren, op avontuur trekken zonder daarom de verste hoekjes te verkennen.
Ik moet dan de geringste ontdekkingen noteren en bewaren.
Je biotoop ontleden, zoals dat heet.

Misschien ontdek ik wel een open plek.
Helemaal rond zal ik toch nooit zijn.

Maar ik krijg werkelijk zin in het avontuur.
Het doet er niet of ik mijn zinnen erbij verlies.
Het doet er niet toe dat ik verdwaal.
Dat ik me vergis, dat ik de weg helemaal kwijtraak.
Geen grotere vijand dan de zekerheid.
Er is niets zo verrijkend als de twijfel.

En dankzij jou, kleine prins en je zussen, onze prinsessen, heb ik er oneindig veel zin in gekregen.
Ik heb zin om te leven.
Om niet bij de pakken te blijven zitten en met lede ogen toe te kijken hoe mijn leven voorbijgaat zonder dat ik er iets mee doe.
Par Luc Boland, à 18:46 :: Général :: #20 :: aucun commentaire
 

dinsdag 14 juni 2005

4. Zien !

Wat is dat eigenlijk een schaap ?

Het heeft geen zin om het voor jou te tekenen.
Je kan het toch niet zien, je bent blind.

Een schaap dat is : een dier, een wolk, een zachtzinnig mens, of een ‘doodbraaf’ kind.

Maar op de eerste plaats is het een beeld dat we allemaal voor ogen hebben van een tastbaar iets dat ons werd getoond en benoemd. Het staat daarna iedereen vrij om het zich voor te stellen in de buik van een boa, in een doos, of om het compleet links te laten liggen. De realiteit kreeg vorm door de wetenschap, door de kennis, het weten.

Maar dan vergeten we wel dat de realiteit vooral een kwestie is van waarnemen, van de eigen invulling, waarvoor we onze zintuigen gebruiken.

Alle dieren die hier op aarde de plak zwaaien hebben één punt gemeen, namelijk dat ze bijzonder goed zien : dat geldt voor de roofdieren, de katachtigen, de … mens. En al die roofdieren staan aan de top op de piramide van hun evolutie.
De dieren die het in de zeeën voor het zeggen hebben zijn degene die zien dankzij hun sonar.

De reden is niet ver te zoeken, de beeldvorming in de echte zin van het woord (in onze hersenschors dus) is zonder enige twijfel het zintuig dat overheerst :
Het is te laat voor wie een potentiële vijand moet voelen om te weten of hij al of niet op aanvallen staat.
Het is te laat om te moeten proeven van onbekend voedsel om te weten of het eetbaar is.
Het is gevaarlijk om te moeten wachten tot je het gevaar kan ruiken om nog te kunnen reageren.
Het is riskant om te moeten horen dat het gevaar nadert om nog te kunnen vluchten.

Wie ziet, merkt de vijand op, zelfs alvorens zelf gezien te zijn.
We hebben dan de tijd om af te wegen, om te begrijpen, om te reageren.
Het gezicht is het meest ontwikkelde zintuig, het meest "intelligente" ook.
Het verdringt bijna alle andere.

Het gezicht is een instrument van luiheid geworden.

...Van het succes van de beelden, van de televisie.
Voor wie nog nooit een schaap tegenkwam, volstaat een doodgewoon beeld om het toch te herkennen.
"Maar, ik weet wat een schaapis ik heb al ooit een schaap gezien." Wordt dan gezegd.
Weten, zijn, zien : drie werkwoorden die bij elkaar horen.

Nochtans zijn het alle zintuigen samen die ons een juist beeld geven van wat een schaap in feite is.
Iemand zal vooral de heel aparte geur opvallen, een ander zal vooral het geblaat onthouden, en voor sommigen blijft de zachte vacht bij.
Iedereen heeft dus een algemeen beeld van het schaap.
(en dan laat ik hier nog de smaak van het gebraad weg !)

Daar komt dan de eigen ervaring bij de relatie met het schaap.
Zoals wanneer het schaap in jouw oor komt blaten.

Mijn schaap is dus anders dan het jouwe, en ook anders dan het schaap van mijn buurman.
Het volstaat om de beelden te vergelijken die ieder voor zich opbouwde in het eigen hoofd bij het lezen van deze regels.
Elke voorstelling zal uniek zijn, maar ze zullen het allemaal over hetzelfde hebben, gebaseerd op het visuele dat in taal werd omgezet : een schaap is een zoogdier op vier poten (...).

Voor een volwassene, voor een ouder kind klinkt dit allemaal volkomen begrijpelijk
Maar tot nu toe begrijp jij er geen snars van.
Behalve als je waarneming bij jou aangeboren is, zoals het instinct en dat dit je angsten rechtvaardigt.
Par Luc Boland, à 18:32 :: Général :: #19 :: aucun commentaire
 

zondag 22 mei 2005

3. Paradoxen

Paradox...
Vaak lever ik strijd met jou om je in die wereld op te nemen – het lijkt mij van levensbelang voor jou -, maar ik betrap me erop dat ik jouw planeet alsmaar leuker ga vinden.

Je bent een joviale, guitige kleine prins vol humor.
Je wereld beperkt zich tot het geluk dat je bestaat, dag na dag, want blijkbaar heb je ook nog geen benul van de complexe notie van de tijd die verstrijkt.
Je snapt ook niet waarom wij je met het minste je geheugen proberen te oefenen.
Waarom wij je alles en nog wat uitleggen om je geest te verruimen.
Je begrijpt niet waarom het leven soms zo lastig is, waarom er geweld en lijden is.
Maar eerlijk gezegd, ik eigenlijk ook niet.
En minder en minder.

...Van paradox gesproken.

Ik merk dat ik vandaag nog meer dan gisteren, op jouw ritme, op jouw manier ga leven.
Deze brieven getuigen daarvan.
Werken om te leven, dat moet.
Maar creëren om de kost te verdienen, lijkt me alsmaar absurder.

Maar intenser gaan leven, de tijd zijn werk laten doen, lijkt me alsmaar vanzelfsprekender (we zien wel hoe we het financieel redden).

Creëren om mijn gevoelens te onthullen, en dromen van verbondenheid…
En daar ook nog kunnen van leven.

Jij doet het net zo, op jouw niveau, zelfs als jouw wegen nogal kronkelen en het soms zo moeizaam gaat.
Je neemt je tijd.
Er is nergens haast bij.
Je tast het leven af, zoals anderen door een dikke catalogus bladeren : blad na blad omdraaien – er is zoveel te zien – om af en toe te blijven stilstaan bij een blad dat bij je past, naargelang van de stemming van de dag.

Soms probeer je, waag je het erop, niet altijd zonder koppigheid…
Geen twijfel mogelijk : je bent wel degelijk mijn zoon !
Jouw woedeaanvallen doen me denken aan de mijne toen ik me aangevallen, gekwetst of gewoonweg onbegrepen voelde. Niet dat ik nu nooit meer pijn heb, maar ik heb geleerd dat je dat lijden alleen maar kan verzachten door dingen te delen, door dialoog en uiteindelijk door vergiffenis.
Dat is de prijs voor het geluk.

Zovele paradoxen.
Als ik strijd tegen jouw nonchalance of jouw stijfhoofdigheid, strijd ik tegen mezelf.
Als ik me in jouw plaats stel, kom ik weer tot mijn diepste zelf.
Par Luc Boland, à 14:51 :: Général :: #18 :: aucun commentaire
 

woensdag 13 april 2005

2. Het grote avontuur

En nochtans...
Nochtans had ik voorbereid moeten zijn op al die vragen.
Ik had ze zelf al zoveel keren gesteld.
De antwoorden zaten achter slot en grendel in de kast der zekerheden voor de ene, op het rek van mijn laboratorium voor de ander.

Maar met jou werd alles anders.
Als jij me vraagt om een schaap te tekenen, moet het precies zijn wat je wil, beantwoorden aan jouw voorstelling, ver af staan van je – terechte – angsten.
Zoniet, dan moeten we je geruststellen, het schaap in een doos steken zodat het je ongerepte tuin niet verslindt.

Dat heb ik al ergens gelezen…

Maar het, niet geringe, verschil is dat jouw asteroïde er helemaal anders uitziet.

Toen jouw planeet vorm kreeg, heeft iets in jou beslist dat ze zou bevolkt worden door baobabs, en door duizend andere natuurlijke en wilde planten.
Zo zelfs dat je het verschil niet zou zien tussen de dag en de nacht. Diep in je weelderige woud, merk je niets van de nuances van het licht. Je kent gewoonweg niet eens de zon.
Je ziet niet en je zal ook nooit zien.

Maar je hoort wel dat bruisende leven in het kreupelhout, de verre roep van een groot zoogdier, de klapperende vleugels van het piepkleinste insect.

Je ruikt hoe geurig humus wel is.
Je voelt de aarde beven onder je voetstappen, de lucht die zindert en zich verplaatst.
Je proeft van alle smaken zonder je te bekommeren om het uitzicht.
Het is jouw manier om je weg in het leven te vinden : van binnenuit.
Jouw binnen.
De anderen moeten maar naar jou toe komen om je uit je kleine wereld te halen.

Zo ziet jouw planeet eruit.
En ik moet mij in jouw plaats stellen.
Weer beginnen van nul, en alles vergeten wat mijn ogen me ooit leerden.
Jij landt niet langer op mijn planeet, op onze planeet, maar ik en wij moeten naar jouw planeet komen om jou beetje bij beetje naar ons toe te halen.
En daarvoor moeten we alle vooroordelen laten varen : jouw woud is geen jungle.
Het lijkt woest, ordeloos, maar het is de natuur zelve.

Als ik in jouw wereld stap, herontdek ik mijn zintuigen.
Clichés hebben op jou geen enkel vat.
Bij jou geen franjes, geen opsmuk, maar puur natuur.

En puur avontuur.
Par Luc Boland, à 11:37 :: Général :: #17 :: 3 commentaires
 

vrijdag 18 februari 2005

1. Intro

Mijn kleine prins,
Op de dag dat je bij ons aankwam, zat ik niet ergens verloren in de woestijn.
Ik was ook niet alleen.

Eerst en vooral was er mijn Zon, mijn Koningin.
En er waren ook twee fantastische prinsesjes die, op hun manier, al stralende sterren waren in mijn hemel.

Ik was dus hoegenaamd niet mijlenver van de bewoonde wereld.
Ik probeerde ook niet met de moed der wanhoop mijn vliegtuig te herstellen en ik had geen gebrek aan eten en ook niet aan water om te overleven.

Maar toch maakte ik me erg zorgen.
Ik maakte me zorgen over de raket die op vertrekken stond en die van mij een astronaut, een ster zou maken.
Ik zat helemaal verdiept in mijn notities, mijn schetsen, mijn plannen.

Ik dacht dat ik alles afwist van de hemel,
Ik dacht dat ik de mensen kende,
En toen kwam jij, en alles werd helemaal overhoop gehaald, ik wist plots veel minder…welcom
Par Luc Boland, à 11:52 :: Général :: #16 :: aucun commentaire
 


maandag 18 oktober 2004

Weldra

weldra


Sorry, uw zullen moeten een beetje wachten
Men kunnen niet alles samen vertalen ;-)
Als uw het nooit gezien, mag u al de dagboek van Lou lezen : KLIK HIER
De vader van Lou.
Par Luc Boland, à 23:15 :: Général :: #14 :: aucun commentaire
 
Version française | English version | Waarschuwing | Schrijf ons | Copyright 2004 - Luc Boland